«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Բոլոր նրանք, ովքեր գործնականում այս կամ այն կերպ առնչվել են իրական քաղաքականությանը, հասկանում են այս կամ այն քաղաքական գործընթացների աստառի ողջ ցինիզմը, եթե չասենք՝ ստորությունը։ Եվ այդուհանդերձ չես դադարում զարմանալ, թե որքան խորն է այդ ցինիզմի, եթե չասենք՝ ստորության հատակը։
Տեղին չէ սեղմել հակառակորդի ձեռքը այն պայմաններում, երբ ճնշում է գործադրում քո վրա, արտաքսել է հայրենակիցներիդ հայրենի հողից, իրականացրել ցեղասպանություն, հայտարարեց լրագրողներին Սեյրան Օհանյանը Եռաբլուրում։ Նիկոլ Փաշինյանն այդ կարծիքին չէ։ Ավելի շուտ՝ հակառակը. որքան ավելի է նրա վրա ճնշում գործադրում Ալիևը, որքան ավելի մեծ նկրտումներ ու պահանջներ է ներկայացնում, այնքան ավելի է իջեցնում Փաշինյանը Հայաստանի անկախության նշաձողը, և իր անձնական «նշաձողը»՝ նույնպես։ Դե, իսկ Արցախի «նշաձողը» իջեցվեց պետականության վերացման մակարդակի…
Սքանչելի հեռանկարներ ունի Հայաստանը ամենատեսանելի ապագայում։ Այս մասին մենք իմացանք Թբիլիսիում «Մետաքսի Ճանապարհ» անվանումով համաժողովին մասնակցած հայ պաշտոնյաների հայտարարություններից: Ինչպես հանգամանորեն, քարտեզներով ներկայացրեց Փաշինյանը, Երևանը պատրաստ է բացել բազմաթիվ ճանապարհներ՝ ավտոմոբիլային և երկաթուղային, Հայաստանի տարածքի միջով Թուրքիայի և Ադրբեջանի կապի համար։ Եթե պետք է, կնորոգի հները, եթե պետք է՝ կկառուցի նորերը։ Արդյունքում Հայաստանն ինքը նոր ելքեր կստանա դեպի Իրան, Ռուսաստան, եղբայրական Թուրքիա և Ադրբեջան, ինչն անխուսափելիորեն կհանգեցնի Հայաստանի բարգավաճմանը։ Այսպիսով, ինչպես համոզում էր Փաշինյանը ապշահար ունկնդիրներին, այդ բոլոր ճանապարհների բացումից հետո Հայաստանը կդառնա «խաղաղության խաչմերուկ»։
Թեհրանում «3+3» ձևաչափով (առանց Վրաստանի մասնակցության) տարածաշրջանային խորհրդակցական հարթակում Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավարը առանձին բանակցություններ է անցկացրել Իրանի, Թուրքիայի, Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավարների հետ։ Իսկ այ, Սերգեյ Լավրովի հետ առանձին խոսակցություն չի եղել։ Եվ, ի դեպ, Թեհրանում հանդիպումը սկսվել է մինչև «Տուտտիի տիկնիկները» հաղորդումը։ Այնպես որ չի կարելի համարել, թե Արարատ Միրզոյանի թեհրանյան օրակարգը հայկական ԱԳՆ-ի պատասխանն էր։ Ավելի շուտ ենթադրվում է հետադարձ կապ։
Շնորհիվ Փաշինյանի կառավարության իմաստուն արտաքին քաղաքականության, որը հիմնված է «խաղաղ օրակարգի» սկզբունքի վրա, այսօր հայ հասարակության շրջանում ակտիվորեն քննարկվող թամաներից մեկը դարձել է Ադրբեջանի նոր հնարավոր ագրեսիան։ Այս անգամ՝ հարձակումը Հայաստանի վրա։ Ոմանք այդ սպառնալիքի մասին բացահայտ գրում են սոցցանցերի իրենց էջերում, մյուսները նախընտրում են անուղղակիորեն ակնարկել նման հնարավորության մասին։
Հոկտեմբերի վերջին Բրյուսելում Եվրամիության խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելի միջնորդությամբ նախատեսվում է անցկացնել Նիկոլ Փաշինյանի և Իլհամ Ալիևի հերթական հանդիպումը՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության պայմանագրի նախապատրաստման համար: Մոսկվան էլ, իր հերթին, առաջարկում է միջնորդական ծառայություններ։ Այդ մասին, պատասխանելով լրագրողների հարցերին, ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հայտարարեց Բիշքեկում ԱՊՀ առաջնորդների գագաթնաժողովի վերջում։ Ո՞ւմ միջնորդությունը կընտրի «սիրո և համերաշխության թավշե ոչ բռնի հեղափոխության» վարող Նիկոլ Փաշինյանը, որի կառավարման օրոք Հայաստանն ու Արցախը լիառատորեն ստացան և՛ բռնություն, և՛ թշնամանք, և՛ պառակտում: Եվ բնավ փաստ չէ, թե ամեն ինչ ավարտված է: Ամենևի՛ն փաստ չէ: Ուրեմն ո՞ւմ միջնորդությունը կընտրի մեր հեղափոխական հերոսը։ Առաջվա պես ոտքը կդնի նույն փոցխի՞ն:
Վալդայի համաժողովի ժամանակ լրագրողների հարցերին պատասխանելիս Հայաստանի և Արցախի վերաբերյալ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հայտարարություններից թերևս ամենից սենսացիոնն այն էր, երբ ՌԴ առաջնորդը խոսում էր այն մասին, որ Երևանում առանձնապես չէին ցանկանում տեսնել այժմ Բաքվում կալանքի տակ գտնվող Լեռնային Ղարաբաղի ռազմաքաղաքական էլիտայի ներկայացուցիչներին...
Քաղաք-ուրվական: Դեռևս մի քանի շաբաթ առաջ այսպես բնութագրեց երբեմնի ծաղկուն Ստեփանակերտը Ալ-Ջազիրա հեռուստաալիքի թղթակիցը։ Ուրվական քաղաք, որտեղ մնացել են միայն սահմանափակ հնարավորություններ ունեցող մարդիկ, Կարմիր խաչի աշխատակիցները և սակավաթիվ ծառայողներ, որոնք դեռևս չեն ավարտել որոնողական աշխատանքները: Եվ սնունդ փնտրող սոված շներ: Նույնպիսի քաղաք- ուրվականներ են Ասկերանը, Մարտունին, Մարտակերտը…
Թվում էր, թե 1988-ից հետո տեսել էինք ամեն ինչ։ Հատկապես 2018-ից՝ «սիրո և համերաշխության հեղափոխությունից» հետո։ «Հեղափոխություն», որը իշխող կուսակցության թավշե ձեռքերում հանգեցրեց մարդկային հազարավոր կյանքերի կորստի, չենք խոսում արդեն տարածքային կորուստների, Արցախի կորստի մասին։ Հակիրճ և բոլորից լավ արտահայտվել է հենց նիկոլական դատարանի դահլիճում մահացած Արմեն Գրիգորյանը։ Հիշում ենք նրա հայտնի արտահայտությունը. «Պետք է հեռացնել նրան, որպեսզի այլևս կորուստներ չլինեն, որպեսզի մարդիկ այլևս չզոհվեն»: Չհեռացրեցինք: Քաղում ենք արդյունքը։
Մարտակերտի վրա ադրբեջանական դրոշ է ծածանվում: Մարտունիում ապամոնտաժում են Մոնթե Մելքոնյանի արձանը։ Թե՞ մենք սխալ ենք անվանում այդ բնակավայրերը։ Արդեն պետք է ասել «Աղդերե» և «Խոջավե՞նդ»։