ԵՐԲ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆԸ ՉԱՓ ՈՒ ՍԱՀՄԱՆ ՉԿԱ

Սոցիալական ցանցերում մի շատ խելամիտ առաջարկ կա: Այն բանից հետո, երբ ձևավորվի նոր իշխանություն, իր առաջին հրամանագրով, իսկ գուցեև օրենքով, պետք է վերադարձնի բոլոր այն միջոցները, որոնք իշխող խմբակցությունն ու դրա ձևավորած կառավարությունը գողացել են բյուջեից՝ պարգևավճարների անվան տակ։ Քանզի ինչի՞ համար են տրվել այդ պարգևավճարները։ Լավ աշխատանքի՞։ Թե ինչպիսիք են այդ «լավ աշխատանքի» արդյունքները, ակներև է։

Եվ պարգեվավճարների տեսքով պետությունից գողացված բազմամիլիոնանոց միջոցները փոխարկելի արժույթով վերադարձնելուց հետո՝ ուղղել դրանք իրական խնդիրների լուծմանը։ Կեսը՝ Արցախում պատերազմի ժամանակ զոհվածների, վիրավորների և անհայտ կորածների ընտանիքներին։ Մյուս կեսը՝ հարվածային անօդաչու թռչող սարքերի գնմանը։ Դա կլինի ներկայիս իշխող թիմի կողմից այն վնասի նվազագույն փոխհատուցումը, որ իրենք պատճառել են պետությանը կառավարման երեք տարիների ընթացքում։ Վստահ ենք, որ այս մառազմը դրանից ավելի չի ձգվի…

Իշխող կուսակցությունն այժմ նոր հնարք է բանեցնում. նրանք պնդում են, թե հրաժարվում են արտահերթ ընտրությունների օրակարգից, քանի որ ընդդիմությունը չի աջակցում այդ գաղափարին։ Եթե հիմք ընդունենք այն կանխադրույթը, որ լկտիությունը երկրորդ երջանկությունն է, ապա պետք է խոստովանել, որ Հայաստանում չկան ավելի երջանիկ մարդիկ, քան իշխող թիմը։ Աներևակայելի երջանիկ, խելահեղության աստիճան, կարելի է ասել։ Այսինքն՝ երբ նրանց պարզ մարդկային երջանկությանը ոչինչ չի սպառնում, ինչ էլ որ կատարվելիս լինի երկրում։

Ահա, օրինակ, ինչ է ասում պատգամավոր Բաբկեն Թունյանը. հենց նա, ի դեպ, որը պատմության մեջ է մտել այն պնդմամբ, թե իր անգրագետ հարևան Պողոսը չպետք է ձայն ունենա պետության համար կարևոր որոշումների կայացման գործում։ Եվ դա այն դեպքում, երբ իրենց թիմը իշխանության է եկել հենց այդ հավաքական Պողոսի ձայնի շնորհիվ։

Ահա ուրեմն, Թունյանն ասում է, որ եթե ընդդիմությունը դեմ չէ արտահերթ ընտրություններին, ապա կարող է համապատասխան առաջարկներ ներկայացնել։ «Հիմա մեր ընդդիմադիր գործընկերները փորձում են բոլորին համոզել, որ իրենք դեմ չեն եղել արտահերթ ընտրություններին։ Հիմա նրանք կարող են մեկ անգամ ևս հաստատել դա, համապատասխան ձևաչափով շատ կոնկրետ առաջարկել, թե ինչպես են տեսնում այդ արտահերթ ընտրությունների անցկացումը, ինչ ժամկետներում և ինչ մեխանիզմներով»,- ասում է իշխող խմբակցության անչափ երջանիկ ներկայացուցիչ Բաբկեն Թունյանը բոլոր ժամանակների և ժողովուրդների ամենաազատ ռադիոկայանին տված հարցազրույցում։ Մոտավորապես նույն կերպ հիմնավորեց նաև փոխվարչապետ Տիգրան Ավինյանը, երբ չգիտես ինչու Նիկոլ Փաշինյանի փոխարեն պատասխանում էր պատգամավոր Գևորգ Գորգիսյանի այն հարցին, թե մինչև երբ է Փաշինյանը կառչած մնալու աթոռից՝ ամեն քայլափոխի դավաճանելով երկրի շահերին։

Եվ նրանք դա ասում են այնպիսի ազնիվ տեսքով, որ նույնիսկ կասկած է ընկնում սիրտդ. գուցե իսկապես տեղյա՞կ չեն, որ ընդդիմադիր ամենամեծ խմբակցությունը, գումարած արտախորհրդարանական ընդդիմության 16 կուսակցությունները վաղուց արդեն ներկայացրել են, թե հատկապես ինչպես են «տեսնում այդ արտահերթ ընտրությունների անցկացումը, ինչ ժամկետներում և ինչ մեխանիզմներով»։ Ընդդիմության առաջարկած սցենարը հայտնի է. Փաշինյանը հրաժարական է տալիս, խորհրդարանը կառավարության նոր ղեկավար է նշանակում Վազգեն Մանուկյանին, վերջինս ձևավորում է կառավարություն, որը մեկ տարվա ընթացքում լուծում է երկրում իրավիճակի կայունացման և ներկայիս կառավարության մեղքով մեր կրած կորուստների հնարավոր նվազեցման խնդիրները։ Իսկ մեկ տարի հետո անցկացվում են արտահերթ ընտրություններ, որոնց ինքը՝ Վազգեն Մանուկյանը չի մասնակցում, հանդես գալով որպես դրանց արդարության երաշխավոր։ Հեշտ է նկատել, որ այստեղ կա այն ամենը, ինչի մասին մտահոգվում է պարոն Թունյանը. և՛ արտահերթ ընտրությունների տեսլականը, և՛ ժամկետները, և՛ իրականացման մեխանիզմները։

Եվ որ ամենակարևորն է, այդ սցենարը համապատասխանում է գլխավոր պահանջներին։ Առաջին ակնհայտ պահանջը ապիկար կառավարության հրաժարականն է, որը վտանգել է հանրապետության ինքնիշխանությունը, տանուլ տվել պատերազմը, տապալել համավարակի դեմ պայքարը և ընդհանրապես, փաստորեն չի կատարել իր նախընտրական խոստումներից ոչ մեկը։ Եվ քանի որ սրանք փաստեր են, խորհրդարանում բազմած նույնիսկ ամենաերջանիկները իրենց կառավարման այդ արդյունքները չեն վիճարկում։

Երկրորդ անհրաժեշտ պայմանն այն է, որ մարդիկ իրենց կամքն արտահայտեն համեմատաբար կայուն իրավիճակում։ Քանզի խորհրդարանում բազմած նույնիսկ ամենաերջանիկները հասկանում են, որ արտահերթ ընտրությունների անհապաղ անցկացումը հղի է ռիսկերով. չափազանց մեծ է զայրույթի աստիճանը իշխող թիմի նկատմամբ։

Եվ այդ տեսանկյունից, նույնիսկ լինելով անչափ երջանիկ, կարող էին և հասկանալ, որ այդ սցենարը բխում է իրենց իսկ շահերից։ Մանավանդ որ ի սկզբանե լինելով ձախողված թիմ, պետք է գիտակցեն, որ իրենց կառավարման յուրաքանչյուր ավելորդ օրը միայն խորացնում է ճգնաժամը, այդ գործընթացը կանխել իրենք ի վիճակի չեն։ Պետության ճգնաժամը, ինչի մասին են վկայում նաև վերջին տվյալները Սյունիքի որոշ ճանապարհների նկատմամբ ադրբեջանական վերահսկողության մասին և ԱԱԾ տարօրինակ հայտարարությունը, որը լրագրողներից պահանջում է կառույցի հետ նախապես համաձայնեցնել սահմանամերձ շրջաններում տիրող իրավիճակին վերաբերող թեմաները…

Այլ հարց է, որ պետության ճգնաժամի վրա երջանիկները մեծապես թքած ունեն։ Դե, հարկավ, երջանիկ մարդիկ են: Եվ, դատելով ամենից, մտադիր են այսուհետ էլ փորձել իրենց երջանիկ բախտը, ընդհուպ մինչև խայտառակ վախճան։ Քանի որ երջանիկներից ամենաերջանիկը ծարավի է նոր արյան։ Սովորություն է։