Էդուարդ ՇԱՐՄԱԶԱՆՈՎ․ ԼՔԵԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ,ԿՆՇԱՆԱԿԻ ԱՆՏԵՐ ԹՈՂՆԵԼ ՄԵՐ ԾՆՈՂԻՆ

Մենք գերադասեցինք անպատվությունը արժանապատվությունից։

Մենք ընտրեցինք ազգային նվաստացման ուղին,բայց ամենևին չենք խուսափել նոր սպառնալիքներից ու պատերազմից։

Մենք մերժեցինք հաղթանակը և ընտրեցինք կապիտուլյացիան։

Մենք մեր երեխաների համար ցանկանում էինք խաղաղություն,բայց ընտրեցինք թուրքական հպատակությունը։

Մենք մեր ձեռքով բացեցինք «Հայաստանի դարպասները» ներսից։

Հասկանում ենք այսքանը, թե՞ ոչ։

Ո՞վ է մեղավոր և պատասխանատու այս ամենի համար։

Մեղավոր է կապիտուլյանտն ու նրան սատարողները,բայց պատասխանատու ենք բոլորս ու այդ թվում ընդդիմությունը,որ «խաղացինք» կապիտուլյանտի խաղի կանոններով։

Իսկ արդյունքում վտանգված է անկախ պետականությունը։

Այսպես շարունակելու դեպքում մենք՝ որպես հասարակություն, արժանի չենք լինի ինքնիշխան ու անկախ Հայաստանի։

Սա է իրականությունը։

Հույս կա՞։ Հույսը միշտ կա ։Դրա համար հավատ է պետք առ Աստված և հրաժարում կուռքերից,սեր հայրենիքի ու համերկրացու հանդեպ,բայց ոչ երբեք «կենացներով լի գինետնային հայրենասիրություն» և իհարկե սեփական սխալների գիտակցում ։

Եվ վերջապես՝ հրաժարում արտագաղթի գաղափարից ։

Հայաստանն Աստծո կողմից մեզ տրված հայրենիք է,հայրենիքը այսօր ծանր վիրավոր է և մեր յուրաքանչյուրի հոգածության կարիքն ունի։

Լքել Հայաստանը,կնշանակի անտեր թողնել մեր Ծնողին։

Ես մնում եմ Հայաստանում ու անելու եմ հնարավորինը նրա ապաքինման համար։

Դժվար է,բայց հնարավոր է:

Հ.Գ. Հոգու հիվանդությամբ են տառապում նրանք,ովքեր բողոքում են սեփական հայրենիքից։

Գարեգին Նժդեհ

Էդուարդ Շարմազանով, ֆեյսբուքյան էջ