ԻՆՉՈ՞Ւ Է ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ ՖՐԱՆՍԻԱՅԻ ԴԵՍՊԱՆԸ ՍՏՈՒՄ (ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Գլոբալիզմի անկման դարաշրջանում քաղաքական գործիչներին բնորոշ գծերից մեկը պատասխանատվություն ստանձնելու չկամությունն ու անկարողությունն է. բարձր աշխատավարձ ունենալն ու պետության կողմից տրվող արտոնություններից օգտվելը լավ է, իսկը նրանց համար է, բայց կայացված որոշումների համար պատասխանատվություն կրելն այլևս նրանց համար չէ։ Սրա դասական օրինակն է Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպան Օլիվիե Դըկոտինյին։

Դեսպան Օլիվյե Դեկոտինին «Ռադիոլուր»-ին տված հարցազրույցում անդրադարձել է հայ-ֆրանսիական հարաբերություններին, ինչպես նաև Արցախի անկմանը և նշել, որ Ղարաբաղը ճանաչվել է Ադրբեջանի կազմում ոչ թե 2022թ. հոկտեմբերի 6-ին, Պրահայում Նիկոլ Փաշինյան — Էմանուել Մակրոն-Շառլ Միշել-Իլհամ Ալիև հանդիպման ժամանակ, այլ 1991 թվականին, երբ Հայաստանը ստորագրեց Ալմա Աթայի հռչակագիրը։

Մեկնաբանելով ֆրանսիացի դիվանագետի հայտարարությունները կարելի էր սահմանափակվել միայն այն հայտարարությամբ, որ «նա կրկնում է իշխանամետ քարոզչության թեզերը», բայց դա սխալ մոտեցում է, և պետք է բացահայտվեն դեսպանի հայտարարությունների մանրամասներն ու ենթատեքստը և քաղաքական գնահատական տրվի դրանց։ Եվ այսպես, եթե 1991 թվականից ի վեր, ելնելով այն փաստից, որ Հայաստանը ստորագրել է Ալմա-Աթայի հռչակագիրը, Հայաստանի Հանրապետությունը ճանաչել է Ղարաբաղը որպես Ադրբեջանի մաս, ապա ի՞նչ էր անում Ֆրանսիան 30 տարի՝ որպես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահներից մեկը։ Ինչի՞ շուրջ է բանակցել ֆրանսիական դիվանագիտական կորպուսը: Թող դեսպանը հրապարակի բոլոր այն առաջարկները, որոնք այս տարիների ընթացքում եղել են պաշտոնական Փարիզից։ Թող նա այնքան բարի լինի, որ ցույց տա, թե 2022 թվականի հոկտեմբերից առաջ Փարիզը փաստաթղթերից որում է անդրադարձել Ալմա-Աթայի հռչակագրին, ցույց տա այս հռչակագրի առնվազն մեկ հիշատակում։

Դեսպանը նաև մեկնաբանել է Ռուսաստանի հետ Հայաստանի հարաբերությունները՝ նշելով, որ, իր կարծիքով, վերջին տարիներին ամեն անգամ, երբ Հայաստանը Ռուսաստանի կարիքն ուներ, Ռուսաստանը Հայաստանի կողքին չէր։

Ցանկալի կլիներ հասկանալ, թե Ֆրանսիայում Հայաստանի դեսպանը քանի՞ րոպե «կդիմանար» երկրում, եթե այսօր հայտարարեր, որ «Ուկրաինայի ժողովուրդն այսօր խաղաղության կարիք ունի, բայց Ֆրանսիան և Մեծ Բրիտանիան խոչընդոտում են այս գործընթացին՝ ձգձգելով ուկրաինական ճգնաժամի վերաբերյալ Ռուսաստանի Դաշնության և ԱՄՆ-ի միջև խաղաղության պայմանագրի ստորագրումը»։

Օլիվիե Դըկոտինյին մեզնից լավ գիտի, որ դեսպանը չպետք է քննարկի Հայաստանի հարաբերությունները նույնիսկ Ադրբեջանի հետ և պետք է սահմանափակվի Երևանի և Փարիզի, Երևանի և Բրյուսելի հարաբերությունները գնահատելով։ Իսկ Հայաստանի և ԵՄ-ի, Հայաստանի և Ֆրանսիայի, հայ ժողովրդի և եվրոպացի ու ֆրանսիացի պաշտոնյաների հարաբերություններն այնպիսին են, որ Էմանուել Մակրոնի և Եվրահանձնաժողովի նախկին ղեկավար Շառլ Միշելի քաղաքական դիրքորոշումների «շնորհիվ» Արցախը հանձնվեց Ադրբեջանին։ Չնայած Ֆրանսիայի դեսպանի հայտարարություններին, 2022 թվականի հոկտեմբերի 6-ն էր, որ ճակատագրական դարձավ ԼՂՀ-ի համար։

Դեսպանն, իհարկե, փորձում է տեղի ունեցածի պատասխանատվությունը շեղել նախագահ Մակրոնից, ով Շառլ Միշելի հետ Պրահայում Արցախի հանձնման «կնքահայրն» էր՝ Պրահայի դավադրությանը հաջորդած էթնիկ զտումների «կնքահայրը»: Բայց Արցախի ու Հայաստանի, սեփական խղճի ու հայ ժողովրդի առաջ ավելի ազնիվ կլիներ, եթե դեսպանն ասեր, որ, չնայած Մակրոնի դիրքորոշումներից՝ Հայաստանի ղեկավարը Նիկոլ Փաշինյանն է, և 2022 թվականին նրա անձնական դիրքորոշումը վճռորոշ է եղել Արցախի նկատմամբ դատավճիռ կայացնելու հարցում Բայց նույնիսկ սրա համար դեսպանին պակասում է քաղաքական հասունություն ու մարդկային համարձակություն:

Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։

Alpha News