ՍԱ ԱՆԶՈՐՈՒԹՅԱՆ ՇՔԵՐԹ Է․ ՄԻՔԱՅԵԼ ՄԻՆԱՍՅԱՆԸ՝ ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՆԸ ԶԵԼԵՆՍԿԻԻ ԵՎ ԹՐԱՄՓԻ ՍԿԱՆԴԱԼԱՅԻՆ ՎԵՃԻ ՄԱՍԻՆ

«Թրամփի վարչակազմը, միամտաբար ակնկալելով հանդիպում անցկացնել Զելենսկիի հետ պետական ​​ղեկավարների պաշտոնական հանդիպման ընդունված ձևաչափով, Սպիտակ տանը տեսավ մի տեսակ հետմոդեռնական Չե Գևարայի՝ ռոմանտիկ հեղափոխական առաջնորդի, որն արհամարհում է ձևականությունները և ավանդույթները: Այս մասին սոցցանցում գրել է Վատիկանում Հայաստանի նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը՝ մեկնաբանելով Սպիտակ տանը Ուկրաինայի և ԱՄՆ-ի նախագահների վիճաբանությունը։

«Հանդիպումից առաջ Զելենսկիին խնդրել են պահպանել դրես-կոդը։ Հանդիպման նախապատրաստման մասին արտահոսքերից մենք գիտենք, որ Զելենսկիից կառուցողական վարքագիծ էր ակնկալվում։ Այս հանդիպման պայմանը Զելենսկիի պատրաստակամությունն էր խաղաղ բանակցություններին։ Սկանդալը, որը ծագեց, և դրա բոլոր դերասանները գիտեին, որ այն հեռարձակվում է ուղիղ եթերում, Թրամփի վարչակազմի անզորության խոստովանությունն է։

Զելենսկիին կառուցողական պահվածքի հարկադրելու անզորությունը, նրա դիրքորոշման վրա ազդելու անզորությունը: Անզորությունը՝ ստիպելու ենթարկվել նույնիսկ այնպիսի մանրուքի, ինչպիսին դրես-կոդն է: Իսկ ուկրաինական Չե Գևարայի վրա գոռալը պարզվեց միակ հնարավոր պատասխանն էր:

Թրամփի անզորությանը դիմակայում էր Զելենսկիի անզորությունը. մի երկրի նախագահի, որն ամեն օր կորցնում է կյանքեր, տարածքներ, բնակչություն, տնտեսություն։ Երեք տարվա պատերազմի ընթացքում Զելենսկին կորցրել է իր ռացիոնալ փաստարկումը՝ օգտագործելով իր զինանոցում մնացած միակ գործիքը՝ հեղափոխական արտասովորությունը, որը սահուն վերածվում է լպիրշության։ Նա, հստակ գիտակցելով իր նկատմամբ Թրամփի վարչակազմի բարդ վերաբերմունքը (զուր չէր, որ հանդիպմանը նշվեց նրա մասնակցությունը Քամալա Հարիսի ընտրարշավին), չկարողացավ որևէ ռացիոնալ փաստարկ ներկայացնել իր դիրքորոշման պաշտպանության համար՝ գերադասելով ավազակային ագրեսիան դիվանագիտական ​​արարողակարգից:

Անզոր է Եվրոպան, որը ներդրել է իր տնտեսության ապագան և դիվանագիտական ​​հեղինակությունը ուկրաինական հակամարտության մեջ. նրա համար անհնար է լուծել հակամարտությունը՝ պարտադրելով Զելենսկիին խաղաղության, քանի որ եվրոպական գրեթե բոլոր երկրների առաջնորդներն այրել են Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կամուրջները, և անհնար է շարունակել այս հակամարտությունն առանց Թրամփի վարչակազմի ակտիվ ներգրավվածության՝ զենքի սակավության պատճառով։ Թրամփի և Զելենսկիի միջև հրապարակային հակամարտությունը նվազեցրեց Եվրոպայի մանևրելու հնարավորությունը մինչև ֆինանսական օգնության սովորական տրամադրում, մի քայլ, որի համար եվրոպացի ընտրողները եվրոպացի առաջնորդների նկատմամբ ավելի խստապահանջ են լինելու: Եվրոպան կարծում էր և նույնիսկ ցանկանում էր Զելենսկիին օգտագործել որպես էքզիստենցիալ խաղի խաղադրույքները բարձրացնելու գործիք՝ որպես սառցահատ, որը կա՛մ սկանդալային, կա՛մ սադրիչ կերպով, բայց, անկասկած, կվերադարձներ Թրամփի վարչակազմին (չմոռանանք, որ և՛ Զելենսկին, և՛ Թրամփը, եվրոպական ընկալմամբ, պատկանում են նույն տեսակին՝ պոպուլիստներին) ընդհանուր ձախ-լիբերալական ուղուն: Վաշինգտոնի ձախողումը ստիպեց Եվրոպային ընդունել սեփական անզորությունը:

Անզոր է ուկրաինական ժողովուրդը՝ այս պատերազմում անդառնալիորեն կորցնելով իր երեխաներին, ենթակառուցվածքն ու երկիրը։ Ժողովուրդը, որը հավատում էր «Ժողովրդի ծառան» սերիալին և ցանկանում էր ավելի լավը, բայց ստացավ ոչ թե սովորական «ինչպես միշտը», որին կարող էր համաձայնվել, այլ ստացավ աղետ։ Ուկրաինական քաղաքականության զարգացումը երկրորդ Մայդանից հետո օրինաչափ է: Եվրոպական արժեքների համար պայքարող մարդիկ ստացան բռնապետություն և անհույս (բառի ուղիղ իմաստով) ապագա։ Նրանք անօգնական հետևում են, թե ինչպես է իրենց որդիների կյանքը դառնում Զելենսկիի համար ավելի պակաս կարևոր, քան իշխանությունը պահպանելը: Եվ նույն անզորությունը ուղեկցում է այն գիտակցումը, որ հեղափոխությունը՝ Մայդանի միակ արժեքը, պարզվեց, որ ավելի կենսունակ է, քան Ուկրաինան։

Անզոր է Ռուսաստանը, որը սովոր է «գետնին» եղած իրավիճակը ավելի բարձր գնահատել, քան ժողովրդի տրամադրությունը։ Ուկրաինական պատերազմում հաղթելով՝ Ռուսաստանը սրտեր է կորցնում և ի վիճակի չէ սինթեզել դրական հույզեր՝ ամենաարժեքավոր ակտիվը մետա-ճշմարտության հաստատված աշխարհում:

Սա անզորության շքերթ է։ Որին մասնակցելուն ոչ ոք չկարողացավ դիմակայել»:

News.am