2021-02-20 11:10
Сергей БАБЛУМЯН
«ՂԱՐԱԲԱՂԸ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀՈՂ Է», ԿԱՄ ԻՆՉՊԵՍ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ ՄԻԱՎՈՐՎԵՑ 1988 ԹՎԱԿԱՆԻ ՓԵՏՐՎԱՐԻՆ
Անցած հարյուրամյակի վերջին արցախյան հարցն իսկապես համախմբեց հայ ժողովրդին։ Ղարաբաղյան շարժման առաջացման ու 1988-ի փետրվարին Երևանում տիրող մթնոլորտի մասին կարդացեք Sputnik Արմենիայի սյունակագրի նյութում։
Ինչի՞ համար էին մարդիկ Երևանի Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի պետական թատրոնի հրապարակ գնում 1988-ի փետրվարի 20-ից առաջ։ Հաճույքի համար` երեխաները շրջում էին սայլակներով կամ հեծանիվ էին քշում, ծերունիները նարդի ու շախմատ էին խաղում, երիտասարդները հանդիպում էին մեր երկու մեծերի հուշարձանների մոտ և հետո գնում իրենց գործերով։
1988 թվականի փետրվարի 20-ից հրապարակը ստացավ «Ազատություն» անվանումն ու սկսեց ապրել մի կյանքով, որում գրեթե տեղ չմնաց երեխաների հեծանիվների, ծերերի նարդիների ու սիրահարների ժամադրությունների համար։ 1988 թվականի փետրվարի 20-ին այդ հրապարակում տեղի ունեցավ Խորհրդային Հայաստանի պատմության մեջ առաջին չարտոնված հանրահավաքը։
Իշխանությունը շփոթված էր․ սեփական աչքերով եմ տեսել։ Մաշտոցի պողոտայի կողմից թատրոնի ծառայողական մուտքի առաջ կանգնած էին Երևանի քաղկոմի առաջին քարտուղար Լևոն Սահակյանը, Հայկական ԽՍՀ ներքին գործերի մինիստրի տեղակալ Կառլոս Ղազարյանը, կենտրոնական կոմիտեի քարոզչության բաժնի վարիչ Անատոլի Մկրտչյանը։ Կանգնել ու մտածում էին՝ ինչ անեն։ Ոչ մի լուծում չէին կարողանում գտնել։
Իսկ ի՞նչ էր կատարվում հրապարակում։ Ղեկավար այրերից մի քանի քայլ այն կողմ արդեն ոչ թե մարդկանց խումբ էր կանգնած, այլ հազարավոր մարդիկ, որոնք դժգոհում էին Սևանա լճի վիճակից, Մեծամորի ԱԷԿ-ի ու «Նաիրիտ» քիմիական գործարանի բնապահպանական վտանգից ու օդի աղտոտվածությունից։
Թվում էր, թե մարդիկ իրենց մտահոգությունն են հայտնում մաքուր օդի ու առողջ սննդի վերաբերյալ, բայց հանկարծ «Ղարաբաղը Հայաստանի պատմական տարածքն է» գրությամբ պաստառ հայտնվեց։ Հաջորդ օրվանից նման պաստառների թիվն ավելացավ։ Իշխանությունը դա կարող էր կուլ տալ, բայց հրապարակում հավաքվող մարդկանց թիվը սկսեց ավելի ու ավելի շատանալ։
80-ականների նոթատետրում մնացած նշումներից. «Փետրվարի 22-ն է։ Արդեն խոսում են հարյուր հազարի մասին։ Բնապահպանության մասին գրեթե չեն խոսում (հրապարակում ավելի շատ մարդ կար միայն 1963-ին, երբ Տիգրան Պետրոսյանը պայքարում էր շախմատի աշխարհի չեմպիոնի կոչման համար ու նվաճեց այդ կոչումը)։
1988-ին ո՞վ էր ոգեվորում ու ոգեշնչում մարդկանց։ Նույն նոթատետրից․ «Իգոր Մուրադյան` տնտեսագետ, Սիլվա Կապուտիկյան` բանաստեղծ, Զորի Բալայան` լրագրող։ Հետագայում միացան գիտնական Ռաֆայել Ղազարյանն ու դերասան Սոս Սարգսյանը։ Արժե՞ արդյոք խոսել շարժման առաջնորդների մասնագիտական մակարդակի ու հասարակության շրջանում նրանց բարձր հեղինակության մասին: Պե՞տք է արդյոք մեկնաբանել՝ որքան է դա տարբերվում 2018 թվականի հավաքների առաջնորդների մտավոր բարձունքներից։
Իր խոսքն ասելուց հետո հրապարակը պահանջեց, որ խոսափողի մոտ դուրս գան Հայաստանի, ապա նաև ամբողջ ԽՍՀՄ–ի ղեկավարները։ Նրանք խելոք–խելոք եկան։ Սկզբում Դեմիրճյանը, հետո` նրան փոխարինած Սուրեն Հարությունյանը, իսկ հետո էլ` ԽՄԿԿ Կենտկոմի Քաղբյուրոյի անդամ Վլադիմիր Դոլգիխը։ Դեմիրճյանն ազնիվ էր և խոստովանեց` իմ ուժերից վեր է։ Հարությունյանը ելույթ ունեցավ «ո՛չ էս կողմ, ո՛չ էն կողմ» ժանրում։ Դոլգիխը սկսեց խոսել Գորբաչովի հորինած «նոր մտածողության» մասին, բայց նրան նույնիսկ չցանկացան լսել։ Սիլվա Կապուտիկյանը ստիպված եղավ միջամտել և խնդրել, որ հարգանք դրսևորեն Մոսկվայից եկած մարդու նկատմամբ։
Երևանյան ցույցերը խաղաղ էին ընթանում, բայց վախեցնող թափ էին հավաքում։ «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Ռաֆայել Ղազարյանի հուշերից․ «Գիտեք` ամբողջ ժողովուրդը ոտքի է կանգնել։ Չի կարելի ասել, որ մենք ենք նրանց ոտքի հանել, ժողովուրդն է մեզ հանել։ Մենք պարզապես ալիքի վրա էինք հայտնվել։ Մարդիկ երեսուն-քառասուն կիլոմետր քայլում–գալիս էին հանրահավաքին մասնակցելու համար, իսկ հրապարակում հավաքվում էին հարյուրհազարավոր մարդիկ, դա անհավանական մի բան է։ Մի անգամ օպերայի թատրոնի մոտ հավաքվածների թիվը մի քանի հարյուր հազարի էր հասել»։
Ցուցարարների խաղաղասիրության ու վարքագծի մասին վկայող ամենաուժեղ փաստարկը․ «Տեսեք, թե որքան մարդ է հավաքվել, բայց ոչ մի ծաղիկ չեն տրորել, ասֆալտի վրա սիգարետի ոչ մի մնացորդ չկա», - ասում էին երևանցիները մայրաքաղաքի հյուրերին։ Սիգարետի հարցում վստահ չեմ, բայց ծաղիկների առումով լրիվ ճիշտ է։
Աշոտ Մանուչարյանն ուսուցիչ էր, որը հետագայում դարձավ «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ։ Նա ասում էր` օպերայի հրապարակը մագնիսական դաշտ էր, որը ձգում էր բոլորին:
«Մթնոլորտն էր գրավում... Երբ ասում եմ, որ իրավիճակը ֆանտաստիկ էր, նկատի ունեմ, որ նման էր այն վիճակին, որն առաջանում է Սուրբ Պետրոսի հրապարակում, երբ Հռոմի պապը քարոզով դիմում է ժողովրդին, այնտեղ հավաքված հավատացյալներին և Հռոմի պապի քարոզից հետո տիրող իրավիճակին: Մեզ մոտ նման մի բան էր։ Մերձավորների հանդեպ սեր։ Համընդհանուր ջերմության մթնոլորտ։ Եթե մեկը վատանում էր, ամբողջ հրապարակը փորձում էր օգնել նրան։ Բժիշկներն անցնում էին մարդկանց միջով, հայտնվում էին ուժեղ տղամարդիկ, որոնք ձեռքերը պատգարակ էին դարձնում։ Ինչ-որ մեկը փոխանցում էր դեղը, մյուսը ջուր էր բերում»։
Ջուրը մի առանձին պատմություն է։ Երբ օպերայի հրապարակն արդեն չէր բավականացնում, և ժողովուրդը բնակելի տների բակերում էր հավաքվում, պարաններով շշեր էին իջեցնում պատուհաններից ու պատշգամբներից։
«Իզվեստիա» թերթի գլխավոր խմբագիր Լապտևի հրահանգը Հայաստանում աշխատող թղթակցին. «Զերծ մնացեք սեփական գնահատականներից ու մեկնաբանություններից։ Նյութերի հանդեպ անկողմնակալ ու ճշգրիտ մոտեցում դրսևորեք, հաշվի առեք հնարավոր հետևանքները: Հանգիստ մնացեք։ Ձեր խնդիրն է փոխանցել մեզ ամեն ինչ, ինչ տեսնում եք։ Մենք հասկանում ենք՝ ձեզ համար ինչ դժվար է, մենք ձեր կողքին ենք»:
«Հաղորդեք այն ամենը, ինչ տեսնում եք»․ սա հիմք դարձավ, որ Մոսկվայի թերթերի լրագրողներին մեղադրեն իրենց երկրի դեմ հետախուզական-քայքայիչ գործունեություն ծավալելու մեջ։ Մոսկվայի թերթերի ու Կենտրոնական հեռուստատեսության գրեթե բոլոր թղթակիցները հետո սրտաբանական օգնության կարիք ունեցան, բայց դա արդեն մանրուք էր։
Галерея (3 фото)
ПОСЛЕДНИЕ ОТ АВТОРА
-
2025-06-11 09:48В дни, когда каждый (политическая партия, общественное движение, отдельно взятое лицо) тянут в свою сторону и избегают объединения, невольно вспоминаешь о том, что помогало выходить из, казалось бы, безвыходных положений. У каждого на этот счет своя история. Есть она и у меня.
-
2025-06-03 09:22Как ни пытаются армянские пустословы выбить из памяти потомков воспоминания о предках, забивая головы трухой о высосанной из пальца «реальной» Армении, ничего у них не получается. Смартфоны смартфонами (не говоря о более продвинутых научно-технических достижениях), но запретить внукам и правнукам узнавать о своих дедах и прадедах, изумляться и восторгаться их делам, пашиняновский агитпроп бессилен. В семьях, в которых о старшем поколении вспоминают не только в дни посещения кладбища, а таких у армян пока подавляющее большинство, память о предках неистребима.
-
2025-05-09 10:09Как песни военных лет приближали Победу и помогали советскому народу строить и жить после нее Своих песен о Великой Отечественной у армян не слишком много – сегодня пели и поют то же, что и в России, но если говорить о самой главной, о «День победы» Давида Тухманова, то без армян не обошлось и тут. Как объясняет всезнайка-Википедия: «Отец Давида Тухманова, Федор Давидович Тухманов, по национальности - армянин. Его настоящая нерусифицированная фамилия - Туманян. Происхождением был из донских армян, родился и вырос в Ростове-на-Дону». Вот так, и ничего тут не сделаешь.
-
2025-05-05 09:03Второе пришествие Дональда Трампа во власть сопровождается шагами, вызывающими у кого неприятие, у кого изумление, а у кого и чувство глубокого внутреннего удовлетворения. Где реформирование, а где и ломка политических и экономических стереотипов США продолжается. Дональд Трамп решительно вошел во вкус и взялся уже за USAID (Агентство по международному развитию), основанное в 1961 году Джоном Кеннеди. Убитый во цвете лет президент поставил перед USAID задачу: поддерживать в мире развитие демократии, экономики, здравоохранения, способствовать предотвращению конфликтов и предоставлять экстренную помощь.