ՄԵՐ ԻՆՉԻ՞Ն է ՊԵՏՔ ԱՅԴ ԴԱՇԻՆՔԸ. ԱՂԱՆԴՆԵՐ ԲՈՒԾԵԼՈՒ ՀԱՄԱ՞Ր
Հունիսի 13-ին Հայաստանը դարձավ 29 երկրներից մեկը, որոնք միացել են 2020թ.փետրվարին ԱՄՆ-ի նախաձեռնությամբ ձևավորված Կրոնական ազատության միջազգային դաշինքին: Մեր ինչի՞ն էր պետք, մի հարցնող լինի, միանալ այդ կազմակերպությանը, որը կրոնական ազատության պաշտպանության, խղճի ազատության, հանդուրժողականության և այլ հերթական բարձրագոչ կարգախոսների ներքո առաջ է տանում բավական կասկածելի նպատակներ։
Մասնավորապես, բազմաթիվ վերլուծաբաններ նորաստեղծ դաշինքը համարում են Չինաստանի վրա քաղաքական ճնշման մեխանիզմներ ձեռք բերելու ամերիկացիների անթաքույց փորձ, որոնք այս անգամ կառչում են նրանից, թե չինացիներն իրենց երկրում բավարար հանդուրժողականություն չեն ցուցաբերում կրոնական ազատությունների նկատմամբ: Բայց այդ մասին՝ ավելի ուշ…
Մեկնաբանելով վերոնշյալ կառույցին Հայաստանի անդամակցումը՝ ՀՀ արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանը հայտարարեց, թե դաշինքը գործնական որոշումներ չի կայացնում։ Իբր՝ քվեարկության մեխանիզմներ նախատեսված չեն, յուրաքանչյուր պետություն առաջադրում է սեփական նախաձեռնությունները՝ առաջարկելով դրանց իրականացման ուղիները։ Իսկապե՞ս։
Եթե բաց թողնենք ժողովրդավարության, մարդու իրավունքների, խտրականության անթույլատրելիության մասին դատարկախոսությունը և այլ գեղասքանչ մակդիրները, ապա չոր նստվածքում մնում է միայն զուտ քաղաքականություն։ Դաշինքի անդամ երկրները պարտավորվում են, մասնավորապես.
- դատապարտել անհատների և կրոնական օբյեկտների նկատմամբ բռնությունը (և բռնության հրահրումը) ինչպես պետության, այնպես էլ ոչ պետական սուբյեկտների կողմից,
- պատասխանատվության ենթարկել մեղավորներին, ներառյալ պատժամիջոցների կիրառումն ընդդեմ երրորդ պետությունների, ընկերությունների և ֆիզիկական անձանց,
- ձգտել վիճարկել մշտական խախտումներն ու չարաշահումները եկեղեցիների կողմից, կրոնական կամ ոչ կրոնական խմբերի գրանցման մերժումը և այլն…
Կարիք չկա հրապարակելու ողջ ցուցակը, վերը նշված կետերից երկուսն արդեն իսկ հաստատուն համոզմունք են ստեղծում, որ խոսքը արտաքին քաղաքական ազդեցության հզոր գործիքի մասին է՝ ինչ-որ հոգևոր զավթախուժման միջոցով ։ «Պատասխանատվության ենթարկել մեղավորներին, ներառյալ պատժամիջոցների կիրառումն ընդդեմ երրորդ պետությունների, ընկերությունների և ֆիզիկական անձանց». սա, ըստ ձեզ, գործնական որոշում չէ՞, պրն Մնացականյան:
Իսկ ի՞նչ է նշանակում «վիճարկել կրոնական կամ ոչ կրոնական խմբերի գրանցման մերժումը»: Ստացվում է, որ վաղը ստիպված ենք լինելու գրանցել ցանկացած աղա՞նդ, ներառյալ՝ ապակառուցողական ու ծայրահեղական պաշտամունքները՝ անկախ նրանց կողմից տարածվող գաղափարներից։ Ենթադրենք, թե ԱՄՆ-ի՝ անասելի քանակությամբ աղանդներ ունեցող երկրի համար, որտեղ փաստացի ցանկացած քաղաքացի կարող է ստեղծել իր կրոնը, դա ոչ ավելին է, քան ժողովրդավարական «հավաստանիշ»։ Բայց Հայաստանի համար՝ իր աշխարհաքաղաքական շրջապատով, էկզիստենցիալ երկու թշնամիների և արտաքին մարտահրավերների առկայությամբ, նման հոգևոր զավթախուժումն անմիջական սպառնալիք է ազգային և պետական անվտանգությանը։
«Որպես մարդու իրավունքների ջատագով, Հայաստանը մեծապես կարևորում է կրոնի ազատությունը՝ որպես մարդու անօտարելի իրավունք։ Միանալով այս դաշինքին, Հայաստանը վերահաստատում է իր հանձնառությունը՝ կրոնական խմբերի հանդեպ հանդուրժողականության ամրապնդման և կրոնական հիմքով պայմանավորված ոտնձգությունների կանխարգելման ուղղությամբ գործադրվող համատեղ ջանքերին»,- հայտարարեցին մեր ԱԳՆ-ում՝ Կրոնական ազատության միջազգային դաշինքին Հայաստանի միանալու համատեքստում ։
Հիանալի է։ Բայց Հայաստանի պարագայում. մի երկրի, որտեղ ոչ ոք ոչ մեկին չի հետապնդում կրոնական հատկանիշով, որտեղ նման խնդրի նշույլ անգամ չկա, անհասկանալի է, թե որ «տեղում» պետք է ամրապնդել հանդուրժողականությունը և «կանխարգելել կրոնական հիմքով պայմանավորված ոտնձգությունները»։ Թե՞ ոմանց հանգիստ չի տալիս հայ հասարակության հոգևոր միաձուլությունը, որը, չնայած այն սասանելու պերմանենտ փորձերին (հիշենք «թավշե» հեղափոխությունից հետո տեղի ունեցած բազմաթիվ «գրոհները» Հայ Առաքելական Եկեղեցու և անձամբ Գարեգին Բ Կաթողիկոսի դեմ), մնում է անխախտ։ Եվ ինչպես Ստամբուլյան կամ Լանցարոտեի կարգի բազմապիսի կոնվենցիաների առաջմղման դեպքում՝ հասարակական գիտակցության ձևաչափը վերափոխելու իրենց նպատակադրույթով, այս անգամ էլ խոսքը հոգևոր վերաձևաչափման մասին է։ Այլապես ինչո՞վ բացատրել մեր «թավշե» իշխանությունների այդ հապճեպ ցատկն այնտեղ, ուր մտնել մեզ ամենևին պետք չէ։
Դաշինքի համատեքստում, որին, ի դեպ, չեն միացել բազմաթիվ երկրներ, այդ թվում ՝ Չինաստանը, Իրանը, Ռուսաստանը, Կանադան, Ֆրանսիան, Իտալիան, Իսպանիան, Ռումինիան, Մոլդովան և այլն, բազմաթիվ վերլուծաբաններ բնավ ոչ անհիմն պնդում են, որ ԱՄՆ-ի այս ծրագիրը մեծացնում է իրենց հասարակությունների վրա տոտալիտար ճնշման և բռնաճնշումների ռիսկերը քաղաքական մեյնսթրիմի կողմից՝ ի դեմս դաշինքի անդամ երկրների գործադիր և օրենսդիր մարմինների: Հաշվի առնելով, թե ինչ տեմպերով են հետհեղափոխական թորվածքի հայ հասարակությանը վարժեցնում «տոտալիտար ճնշումներ» և «բռնաճնշումներ» հասկացություններին, զարմանալու հարկ չկա։
Վերադառնանք Չինաստանին. ժամանակին, մեկնաբանելով Կրոնական ազատության միջազգային դաշինքի ստեղծումն ու ԱՄՆ-ի հարձակումները Չինաստանի վարած կրոնական քաղաքականության առնչությամբ, ՉԺՀ ԱԳՆ-ի պաշտոնական ներկայացուցիչ Գեն Շուանը հայտարարեց, որ վերոնշյալ դաշինքը ոչ այլ ինչ է, քան գործիք, որի միջոցով ԱՄՆ-ը դավանանքի ազատության պատրվակով առաջ է մղում արժեքների մասին սեփական պատկերացումները և միջամտություն իրականացնում այլ երկրների ներքին գործերին, նշելով նաև, որ դա անխուսափելիորեն դիմադրության կբախվի աշխարհի երկրների մեծամասնության կողմից։
«Մենք կոչ ենք անում ԱՄՆ-ին դադարեցնել կրոնական հարցերի քաղաքականացումը և միջամտությունն այլ երկրների ներքին գործերին»,- ասաց Գեն Շուանը:
Սակայն, ինչպես տեսնում ենք, Հայաստանի կողմից առարկություններ ոչ միայն չհաջորդեցին, այլև մեր «թավշյա» իշխանությունը նետվեց ընդգրկվելու դաշինքում (որը շատերն արդեն անվանում են հոգևոր ՆԱՏՕ)՝ ավելի լավ կիրառման արժանի աճապարանքով։ Ընդ որում իսպառ անտեսելով հասարակական կարծիքը, առանց որևէ հանրային դիսկուրսի։ Հայաստանը աղանդներով հեղեղելու, բարեկամ Չինաստանի հետ հարաբերությունները փչացնելու հեռանկարով, հերթական անգամ դառնալով անդրօվկիանոսյան վերահսկիչների շահերի հլու-հնազանդ իրականացնողը։ Մեկը լիներ՝ նրանց օգներ գլուխ հանելու «ռասիզմի» հետ կապված իրենց խառնաշփոթից. մի խնդրից, որն այն աստիճան հրեշավոր ու անհեթեթ շեղվածքներ է ստացել, որ տեղին է արդեն խոսել զանգվածային պսիխոզի մասին:
ПОСЛЕДНИЕ ОТ АВТОРА
-
2022-06-25 09:482399"Идея воссоединения исторических армянских территорий приобрела законодательное оформление в Конституции РА, а практическое воплощение она получила в виде провозглашения независимости Нагорно-Карабахской Республики", - отмечает в интервью "ГА" главный научный сотрудник ИМЭМО РАН, президент Научного общества кавказоведов Александр КРЫЛОВ.
-
2022-06-24 09:381448Не утихают страсти по поводу провокационного однобоко-тенденциозного видеорепортажа о Карабахе, выпущенного в эфир теленалом "Россия 1". Об этом бескомпромиссно антиармянском репортаже, оставшемся, увы, без какой-либо реакции со стороны хоть кого-либо из армянского руководства, мы написали, упомянув о том, что "если процесс пойдет столь ударными темпами, даже самые лояльно настроенные к России армяне начнут задумываться: что происходит".
-
2022-06-21 10:344608Пока от выстрелов азербайджанской стороны продолжают гибнуть армянские солдаты (18 июня погиб 19-летний военнослужащий срочной службы Грач Пилипосян), пока в азербайджанских тюрьмах томятся десятки армянских военнопленных, которых судят как террористов и пытают по этническому и религиозному признаку, пока в Баку выстраиваются очереди на посещение чудовищного парка развлечений по-азербайджански (парка трофеев), посольство США в Армении озаботилось темой мира между народами Армении - Азербайджана и Армении-Турции. И готово выделить грантоедским организациям 400 тысяч долларов, дабы они убедили нашу общественность в том, как здорово дружить с азербайджанцами и турками.
-
2022-06-20 15:351874Помню, во время 44-дневной войны со мной связались двое моих друзей - украинских журналистов, каждый из них попросил дать комментарий для своего (украинского) издания. И несмотря на то, что сказанное мной сократили, и в тональности статей звучало все же больше поддержки Азербайджану (комментарии были взяты и у азербайджанских экспертов), но я была благодарна авторам хотя бы за попытку сохранить некоторую объективность в освещении. Учитывая официальную позицию властей Украины и огромные постеры "Карабах - це Азербайджан", не оставляющие сомнения в подходах украинской стороны, одно это стремление к объективности, пусть и несколько кособокое, дорогого стоило.
