«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Փաշինյանը Փաշինյան չէր լինի, եթե չօգտվեր Սարդարապատի տոնական միջոցառումներից ինքնագովազդի համար: Իր աջ կողմում կանգնեցնելով երկրի նախագահին, իսկ ձախ կողմում՝ ԱԺ խոսնակին, Փաշինյանը ներկա գտնվող այլ պաշտոնյաների և ուժային կառույցների ներկայացուցիչներին պատմեց իր նոր «գյուտերը»։
Այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը Մոսկվայում տոնակատարության ժամանակ իր տեղը չէր գտնում, ոչ միայն ակնհայտ էր, այլև սպասելի: Ոչ մի երկկողմ հանդիպում, առավել հաճախակի զրուցակիցը Ալեքսանդր Լուկաշենկոն էր, որի հանդեպ Փաշինյանը համակրանք հաստատ չի տածում… Հիշվող պահը, երբ Չինաստանի առաջնորդը ողջունում է Լուկաշենկոյին, իսկ ձեռքսեղմման համար տեղից ելած Փաշինյանին պարզապես չի նկատում։ Պատահականությո՞ւն է։ Գուցեև ոչ միտումնավոր: Պարզապես Փաշինյանը Չինաստանի առաջնորդի համար այնպիսի աննշան կերպար է, որ վերջինս իսկապես կարող էր ուշադրություն չդարձնել՝ կանգնել է նա բարևելու համար, թե չի կանգնել…
Արդեն խոսել ենք Արծրուն Հովհաննիսյանի «հանճարեղ գյուտի» մասին, ըստ որի՝ Հիտլերը ծրագրել էր Ստալինգրադի, իսկ հետո նաև Կովկասի գրավումից հետո երկու կողմից հարձակվել Թուրքիայի վրա, Բուլղարիայից և Հայաստանից: Ընդ որում ենթադրվում էր արդեն անկախ Հայաստանի հայկական զորամիավորումների մասնակցություն Հիտլերի կողմից։ Արդյունքում պետք է ստեղծվեր «միասնական, պատմական Հայաստան», բայց Ստալինգրադի ճակատամարտը, ավելի ճիշտ՝ այնտեղ գերմանացիների պարտությունը խանգարեց այդ մտադրությանը... Տխմարությունն այս, իհարկե, հազվագյուտ է, բայց, ավաղ, միակը չէ, որ բարբաջեց Արծրունը մայիսի 9-ին Պետրոսի եթերում։ Հիշատակենք նորահայտ պատմագետի մյուս «գյուտերը»։
Մի կողմից, Փաշինյանը գնաց Մոսկվա՝ Հաղթանակի շքերթին ներկա լինելու։ Մյուս կողմից, որպեսզի բրիտանական հատուկ ծառայությունների գլխավորությամբ Փաշինյանի հիմնական տանիքը հանդիսացող Եվրոպայում չնեղանան, վարչապետն իր քարոզչական ռեսուրսներով աննախադեպ արշավ ծավալեց՝ վարկաբեկելու ԽՍՀՄ-ի դերը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում կոալիցիոն երկրների հաղթանակի գործում։ Նա անվանում է դա «բալանսավորման քաղաքականություն»։
Ա՛խ այդ համաշխարհային ցանցը: Ամեն ինչ հիշում է, ամեն ինչ: Եվ հիշեցնում: «Անցել է ավելի քան մեկ դար, բայց չեն վերացվել Ցեղասպանության հետևանքները։ Մինչ այժմ Թուրքիան զղջման խոսքեր չի ասել արածի համար, ներողություն չի խնդրել։ Դա է պատճառը, որ մենք այսօր հայտարարում ենք. «Հիշում ենք և պահանջում»։
Վերջին շրջանում շատ է արդիականացել իմպիչմենտի թեման, որն ակտիվորեն առաջ են մղում հասարակական-քաղաքական որոշ շրջանակներ: Բայց խնդիրն այն է, որ այսօր այդ թեման ոչ այնքան համախմբում է ընդդիմությանը, որքան պառակտում մտցնում նրա շարքերում, որոնք առանց այդ էլ առանձնապես կուռ չեն: Ո՞րն է հակասությունների էությունը:
Ահավասիկ մի փոքր քանակ՝ ստի և մանիպուլյացիաների վերջին չափաբաժնից: ՀՀ ԱԺ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Արուսյակ Ջուլհակյանն ասում է, թե Ռոբերտ Քոչարյանը համաձայնություն է տվել Էրդողանին՝ պատմաբանների հանձնաժողով ստեղծելու համար, որը պետք է համատեղ պարզեր՝ «եղել է, թե չի եղել Հայոց ցեղասպանությունը»: Սա սուտ է, որը հերքվում է Էրդողանի առաջարկին Քոչարյանի գրավոր պատասխանով։
Ի՜նչ գեղեցիկ է քայլում Հպարտ ոչխարը Ուղիղ դեպի սպանդանոց։ Հոկկու Ամերիկյան կողմը Կիևին, Մոսկվային և առաջատար եվրոպական գործընկերներին է ներկայացրել Ուկրաինայում հակամարտության կարգավորման ծրագիր: Դե, կամ ծրագրի ուրվագծեր: Ընդ որում Թրամփի աշխատակազմից նշել են, որ եթե ծրագիրն անընդունելի լինի կողմերի համար, ապա Վաշինգտոնը կարող է պարզապես ձեռքերը լվանալ բանակցային գործընթացից, քանի որ Սպիտակ տունը բազմաթիվ այլ խնդիրներ ունի, բացի ռուս-ուկրաինական հակամարտությանը միջնորդությունից: Ծրագրի մանրամասները, բնականաբար, չեն հրապարակվում, բայց որոշ բաղադրիչներ հայտնի են. հրաժարում ՆԱՏՕ-ին Ուկրաինայի անդամակցումից, ռազմական գործողությունների ընթացքում ստեղծված իրավիճակի ամրագրում։
Ինչպո՞վ է իշխող թիմը բացատրում Ադրբեջանին իր արած մշտական զիջումները։ Շատ պարզ է. չի կարելի նյարդայնացնել Ադրբեջանին, որպեսզի պատերազմ չլինի, մենք պետք է համբերատար լինենք, քանի որ «խաղաղության օրակարգ» ենք առաջ մղում։ Ուստի, իբր, բոլորը պետք է օրինակ վերցնեն «համբերատար» իշխող թիմից. ընդդիմությունը չպետք է բարձրացնի Արցախի հարցը, որպեսզի չնյարդայնացնի Բաքվին, արցախցիները չպետք է բարձրացնեն իրենց իրավունքների թեման, որպեսզի չնյարդայնացնեն Բաքվին։
Նիկոլ Փաշինյանը, ելույթ ունենալով խորհրդարանում, կրկին կողմ արտահայտվեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարմանը: Իբր, եթե Ադրբեջանի հետ խաղաղություն լինի, ապա Մինսկի խումբն էլ այլևս պետք չի լինի, ուստի ինքը պատրաստ է ստորագրել ԵԱՀԿ ՄԽ-ն լուծարելու դիմում-կոչի տակ հենց այն օրն ու այն պահին, երբ կստորագրվի Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության համաձայնագիրը։ Ինչի՞ մասին չի խոսում Փաշինյանը։ Փաշինյանը չի խոսում այն մասին, որ ԵԱՀԿ ՄԽ-ն չի ստեղծվել նրա համար, որ խաղաղության պայմանագիր ստորագրվի Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև։ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նպատակն այլ էր. կոնկրետ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության խաղաղ կարգավորում։