1. Ն. Փաշինյանը չի գիտակցում 2.5 տարվա իր գործունեության արդյունքը՝ իր աններելի սխալների ողջ ծավալը, որը բանակցությունները բերեց փակուղու, բզկտեց հասարակությունը և մեր երկրի դռները բացեց պատերազմի առաջ։
Իրավիճակի դասերը, ռիսկերը, անելիքը Սեպտեմբերի 24-ին հրապարակված իմ վերջին հոդվածում այսպիսի տողեր էի գրել․ «Լինեմ անկեղծ. երբեմն գրելիս մտածում եմ՝ ինչո՞ւ եմ սա անում, ու՞մ է սա պետք։ Մեր քաղաքացիներից շատերն այսօր կանգնած են օրվա հացի խնդրի առաջ, կյանքի ու մահվան խնդիր են լուծում, չեն կարողանում հասնել իրենց երազանքներին ու նպատակներին։ Դժվար է լրջորեն մտածել հեռանկարային խնդիրների մասին, երբ իրական են պատերազմի վտանգը և հարևանների հետ ոչ կառուցողական հարաբերությունները»։ Հոդվածն ավարտել էի մեր ազգի բոլոր առողջամիտ և բանական ուժերին ուղղված կոչով՝ վերջապես բացել դուռը դեպի 21-րդ դար։
Նոյեմբերի 10-ի խայտառակությունից հետո դժվար է գտնել կամք՝ խոսելու համար, բայց ավելի դժվար է լռելը, քանի դեռ ունես անսասան որոշում շարունակել ապրել Հայաստանում։
ԶՈՒ ԳՇ պետի այսօրվա հայտարարության մեջ կարևոր մի նրբություն կա։ Նա ասում է, որ դեռ հունիսի 12-ին է զգուշացրել քաղաքական ղեկավարությանը, իսկ հետո նաև Անվտանգության Խորհրդին, որ մեր թշնամին այլևս միայն Ադրբեջանը չի, այլև Թուրքիան և որ այդ երկու պետությունների «համահավաք ռազմական ներուժին Հայաստանը չի կարող արդյունավետ դիմակայել»։
«Այլընտրանքային նախագծեր խումբը» ներկայացնում է ՀՀ նախկին փոխվարչապետ Արմեն Գևորգյանի «Քայլեր՝ քաոսից խուսափելու համար» հոդվածը, որում հոդվածագիրն անդրադարձ է կատարում երկրում տիրող ներքաղաքական վիճակին:
Հարգելի գործընկերներ, Հայ ժողովուրդը, Հայաստանն ու Արցախն այսօր պատմական բախտորոշ իրողությունների առջև են կանգնած: Թուրք-ադրբեջանական տեռորիստական պատերազմի հետևանքով ձևավորված նոր իրողությունը գոյաբանական լուրջ մարտահրավերներ է նետել, որպիսիք հաղթահարելու համար մեզ անհրաժեշտ է բացառիկ խոհեմություն և պետականության ընդգծված զգացողություն:
Արցախի կարգավիճակի հարց գոյություն ունի այնքան ժամանակ, որքան արցախահայությունը գոյություն կունենա։
Փաշինյանի և Իմ քայլի իշխանության ավարտը բացառապես տեխնիկական լուծումների փուլում է. ե՞րբ և ինչպե՞ս հարցերը, անշուշտ, կստանան իրենց պատասխանները։ Իշխանափոխությունը մեծ հաշվով արդեն տեղի է ունեցել։ Մտածել, թե նրան և նրանց կհաջողվի պահպանել իշխանություն, անլուրջ է հետևյալ պարզ պատճառներով.
Նիկոլը միամիտ տղա չէ, նա շատ լավ գիտեր, թե ինչ է սպասվելու իրեն՝ Արցախը հանձնելուց հետո։ Իրականում, հոգեբանորեն Նիկոլն արդեն հեռացել է այն պահից, երբ ստորագրել, և դավաճանել է մեզ բոլորիս։
Կարճ ասեմ։ Մեզ պետք է շտապ կերպով նոր իշխանություն, որը Ռուսաստանի առաջ շատ սիրալիր, բայց հստակ կդնի, որ կամ իրենք մեզ օգնում են պահել գոնե Արցախը ներկայիս մեր կողմից վերահսկվող սահմաններում, այսինքն մեր վերհսկողության տակ են մնում Աղդամը, Քարվաճարը ու Լաչինի հատվածը, կամ մենք հանում ենք ողջ բնակչությունը Արցախից, որի պարագայում Ռուսաստանը իր խաղաղապահներով լքում է Արցախը, կարճ ժամանակ անց նաև ողջ տարարածաշրջանը՝ որոշ ժամանակ անց ստանալով առնվազն Ադրբեջանին, իսկ հետո նաև Հայաստանին որպես ՆԱՏՈ-ի անդամ։