Հայ-հնդկական բարեկամական հարաբերությունները դարերի պատմություն ունեն։ Համարվում է, որ առաջին հայերը Հնդկաստանում հայտնվել են Ալեքսանդր Մակեդոնացու օժանդակ ստորաբաժանումների կազմում, երբ նա Հնդկաստան ուղևորվելու ճանապարհին հատել է Հայաստանը։ Հայ-հնդկական կապերի մասին ամենավաղ փաստագրական հիշատակումներն արտացոլված են Քսենոփոնի (ք․ ա․ 430-350 թվ․) «Կյուրոպեդիա» աշխատությունում, որտեղ նկարագրվում է, որ հայերը քաջատեղյակ են եղել Հնդկաստան տանող ցամաքային ուղիների, երկրի քաղաքական, տնտեսական, հասարակական կյանքի մասին ու այցելել են այն։
Սակայն Հնդկաստանի հայկական համայնքը ձևավորվել է ավելի ուշ՝ 17-րդ դարում, հատկապես 1604 թվ․ Արևելյան Հայաստանի ասպատակությունների՝ մասնավորապես Ջուղայի գաղթի հետևանքով։ Այդ տարիներից էլ Հնդկաստանում կազմավորվում են հայերի կոմպակտ բնակության վայրեր, վեր են խոյանում եկեղեցիներ, որոնց կից կառուցվում են գերեզմանատներ, տեղադրվում եզակի վիմագրերով տապանաքարեր։ Այս վիմագրերի վերծանության կարևորագույն գործն իրենց վրա վերցրեցին Հայկական ճարտարապետությունն ուսումնասիրող հիմնադրամի (ՀՃՈՒ հիմնադրամ) մասնագետները։ Նրանց կողմից կազմակերպած արշավի ու հետագա տքնաջան աշխատանքի արդյունքում լույս տեսավ «Հնդկաստանի հայահոծ բնակավայրերի վիմագրերը» գիրքը, որը վերջերս հասանելի դարձավ հայ ընթերցողին։