2022-02-10 12:25
Армен ГЕВОРКЯН
ԱՐԵՎԵԼՔ, ԹԵ՞ ԱՐԵՎՄՈՒՏՔ
Հայաստանի մասին Ա. Լուկաշենկոյի վերջին խոսքերի թարմ ապրումը զայրույթն է, վրդովմունքը, հիասթափությունը: Բաց թողնելով այդ հայտարարությունների շուրջ արձագանքների էմոցիոնալ բաղադրիչը, պետք է ուշադիր հասկանալ, թե նա ինչի մասին է խոսում և ինչու է այդպես անում։
Նախ՝ անվտանգության ակումբի գործընկերները (Ղազախստան և Ղրղզստան) կարող են շնորհավորել հակառակորդիդ (Ադրբեջանին) քո դեմ ռազմական հաղթանակի կապակցությամբ, և կարող են նաև խոստովանել, որ ինչ-որ չափով նույնիսկ նպաստել են այդ հաղթանակին, մինչդեռ Հայաստանը կուլ է տալիս այդ ամենը: Հետևաբար, բոլորը կարող են վարվել քո հետ նույն պես:
Երկրորդ, բոլորը «անսպասելիորեն» հասկանում են Հայաստանի դերը Ղազախստան ՀԱՊԿ զորքեր ուղարկելու որոշման մեջ, երբ պարզվում է, որ այն մշակել և ընդունել են Ռուսաստանի և Բելառուսի նախագահները մեկ ժամվա ընթացքում։ Տպավորություն է, որ դա մի տեսակ հատուկ ուղերձ էր ժողովրդավարական երկրների գագաթնաժողովին Հայաստանի մասնակցության կապակցությամբ. Հիմա մենք բոլորս՝ ՀԱՊԿ-ում օծված ենք նույն մյուռոնով:
Երրորդ՝ Բելառուսում և ժամանակակից Հայաստանում իշխանության ծագման բնույթը տարբեր է։ Առաջնորդների ակումբի անդամների միջև ընդգծված հարգալից փոխհարաբերություններով հանդերձ, ԱՊՀ և ՀԱՊԿ բազմաթիվ գործընկերներ հոգու խորքում միմյանց բաժանում են յուրայինների և այլախոհների։ Այլախոհների թվում են նրանք, ովքեր իշխանության են եկել փողոցից: Հայաստանը հրավիրվում է ժողովրդավարական երկրների գագաթնաժողովին, իսկ մյուսները ՀԱՊԿ-ից՝ ոչ։
Միևնույն ժամանակ Հայաստանում փոխվում է իշխանության բնույթը՝ նեղելով ընդդիմախոսներին և սահմանափակելով ազատությունները։ Բայց ի տարբերություն նույն Բելառուսի Հայաստանի նկատմամբ պատժամիջոցներ չեն կիրառվում, և նա դուրս չի մնում Եվրոպայի Խորհրդից։ Եվ ահա Ա.Լուկաշենկոն, պատասխանելով հարցին, թե ինչու է Արևմուտքը ներում մեր երկրում ժողովրդավարական նորմերի ու կանոնների բոլոր խախտումները, մի գուցե կփոխի իր պատկերացումները: Իսկ շարունակելով խորհել այն հարցի շուրջ թե որտեղ կարող է հայտնվել Հայաստանը պարզապես պետք է հիշի նաև այն մասին, թե այժմ ինչ է կատարվում երեք խոշոր սլավոնական ժողովուրդների հարաբերություններում։ Ժամանակին, եթե ոչ բարձրաձայն, ապա շշուկով, հաստատ հնչում էին նույն պնդուները՝ թե ուր կկորչի մեզանից Ուկրաինան, իսկ դրանից առաջ Վրաստանը, իսկ դրանից ավելի առաջ՝ Մոլդովան։
Նախագծելով աշխարհաքաղաքական նոր միություններ, պետք է հիշել, որ մեր նման պետությունները արդեն տոգորված են անկախության ոգով, դրանցում սերունդներ են մեծացել՝ զերծ խորհրդային անցյալի կարծրատիպերից, որոնք ճաշակել են նաև բազմաթիվ հակամարտությունների դառնությունը։ Միևնույն ժամանակ ցավալի է, որ մեր անկախության սերունդը հիմա համակերպվում է այն իրողությանը, որ Հայաստանը դառնում է տարածաշրջանային աննշան գործոն, վերջնականապես կորցնելով Հարավային Կովկասում աշխարհաքաղաքական առանցքային դերակատաներից մեկի կարգավիճակը։
ПОСЛЕДНИЕ ОТ АВТОРА
-
2022-04-04 10:43XXI век идет, и рассчитывать на глобальную стабильность и предсказуемость уже не приходится. На первый план вновь вышли политическая конфронтация, экономический национализм и культурный шовинизм. Усиливается идеологическая борьба между либеральным и нелиберальным порядками. Как результат - мы вступаем в эпоху великих трансформаций.
-
2022-03-08 10:13В глобальном плане Во-первых, военная операция на Украине запустила масштабный процесс переформатирования международных отношений не только постсоветской эпохи, но и того глобального расклада, который состоялся после Второй мировой войны.
-
2022-02-21 12:03Интенсивная интеграция Европы, усиление фундаментального популизма и неолиберальная трансформация западных обществ фактически привели к новой европейской войне.
-
2022-02-10 12:14
Свежая реакция на последние слова А.Лукашенко об Армении – гнев, обида, разочарование. Опуская всю эмоциональную составляющую полемики вокруг прозвучавших утверждений, нам надо тем не менее понять о чем он говорит и почему он это говорит.