ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆԻ «FAILED STATE»-Ը
Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական ձեռքով Հայաստանը վերածվեց «Failed state»-ի՝ չկայացած պետության։ Պետություն, որն անկարող է ինքնուրույն պահպանել իր գոյությունը որպես կենսունակ միավոր, ինքնուրույն պաշտպանել իր շահերը։ Դեռ երեք ամիս առաջ մենք հետխորհրդային տարածքի կայացած պետություններից մեկն էինք, բայց հայտնի կառույցների և երկրների գործակալական ցանցը, գումարած՝ Նիկոլ Փաշինյանը, արեցին իրենց սև գործը, և այսօր մենք ապրում ենք նոր իրողությունների պայմաններում։
Այսօր Լեռնային Ղարաբաղի անկախության հարցը բարձրացնում է բնավ ոչ պաշտոնական Երևանը։ Այդ հարցը բարձրացնում են Ֆրանսիայի, Բելգիայի և Նիդեռլանդների խորհրդարանականները։ Այսօր բնավ Հայաստանը չէ, որ օգնում է Լեռնային Ղարաբաղի վերականգնմանը, մարդասիրական օգնություն ցուցաբերում, ականազերծում անցկացնում ու բուժօգնության կետեր բացում։ Դա անում են ռուս խաղաղապահները։ Այսօր բնավ պաշտոնական Երևանը չէ, որ զբաղվում է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև սահմանի գծանշմամբ. դրանով զբաղվում են սահմանամերձ գյուղերի համայնքապետերը, իսկ Հայաստանի նախագահն այդ հարցում օգնության համար պաշտոնապես դիմում է Ռուսաստանի նախագահին։
Այսօր Նախիջևանի հետ Ադրբեջանի կապի հարցը, այսինքն Հայաստանի տարածքով Թուրքիայի հետ միջանցք ստեղծելը, ինչը ոչ միայն Հայաստանի, այլև Իրանի կենսական շահերին առնչվող հարց է, քննարկում է բնավ ոչ Երևանը։ Դա Թեհրանում լուծում է Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Ջեյհուն Բայրամովը, իրանական կողմին որպես փոխհատուցում առաջարկելով շահավետ տնտեսական նախագծեր ու արտոնություններ։
Այսօր ոչ թե պաշտոնական Երևանը, այլ ռուսաստանցի պաշտոնաթող դիվանագետ Վլադիմիր Կազիմիրովն է բարձրացնում այն հարցը, թե ով է ագրեսորը 44-օրյա պատերազմում, որը հայերի և ադրբեջանցիների հազարավոր կյանքեր խլեց: Այսօր ոչ թե Երևանը, այլ Կազիմիրովն է մեղադրում Իլհամ Ալիևին 1994-ի անժամկետ զինադադարը խախտելու մեջ, որը վերահաստատվեց 2016-ի ապրիլյան պատերազմից հետո, կարգավորման այն հայտնի սկզբունքը խախտելու մեջ, որ հակամարտությունը չունի ռազմական լուծում, և կողմերը պետք է ձեռնպահ մնան ոչ միայն ուժի կիրառումից, այլև ուժի կիրառման սպառնալիքներից։ Այսօր Կազիմիրովը, այլ ոչ թե Երևանն ու Ստեփանակերտն են ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահությունից և միջազգային հանրությունից պահանջում հստակ գնահատականներ տալ և պատժել տարածաշրջանում ապակայունացման կոնկրետ մեղավորին։
ԲՈԼՈՐ ԱՅՍ ՀԱՐՑԵՐԸ ԳՏՆՎՈՒՄ ԵՆ ԵՐԵՎԱՆԻ ԵՎ ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏԻ ԱՆՄԻՋԱԿԱՆ իրավասության տակ, բայց Փաշինյանը զբաղված է բացառապես ընդդիմությանը ցրելով ու իր հրաժարականի շուրջ սակարկություններով։ Եվ ամեն կերպ ժամանակ կձգի այն դեմագոգիայով, թե ով որքանով է ներկայացնում ժողովրդին, ում հետ և ինչպես քննարկել արտահերթ ընտրությունների հարցը և այլն, և այդպես շարունակ... Հանուն սեփական կաշվի և որպեսզի թույլ չտա կարողունակ քաղաքական ուժերի համախմբում, որպեսզի հեշտացնի Հայաստանի թշնամիների գործը, նա որքան հնարավոր է ժամանակ կձգի, և միակ դասը, որ նա յուրացրել է այսքան ձախողումներից հետո, այն է, որ դադարել է հիստերիայի նոպայի մեջ կոկորդ պատռել խորհրդարանի ամբիոնից, կոչ անելով ասֆալտին փռել ընդդիմադիրներին ու պահանջելով պատերին ծեփել նրանց։ Պարզվում է, որ Նիկոլ Փաշինյանը կարող է հանգիստ խոսել... Դա մեր վարչապետի մեծ առաջընթացն է, որի ուղեղին վերջապես հասավ, որ և՛ ասֆալտը, և՛ «պատը» շուտով հենց ինքն է համտեսելու…
... Շոշափված այս և այլ հարցերը պահանջում են անհապաղ միջամտություն: Եվ եթե Նիկոլը թքած ունի ամեն ինչի վրա, եթե պետությունն անզոր է, ապա այդ հարցերով, Նիկոլի հրաժարականին զուգահեռ, ստիպված են լինելու զբաղվել մյուս բոլոր քաղաքական ուժերը՝ իրենց հնարավորությունների չափով։ Ժամանակը չի սպասում։ Ո՞վ կարող էր երեք ամիս առաջ ենթադրել, որ Արցախը կհանձնեն այսքան արագ։
Սա ասում ենք, որպեսզի երեք ամիս անց չզարմանանք, թե այդ ինչպես ստացվեց, որ մինչ մենք լուծում ենք ողորմելի վարչապետի հարցը, որը թաքնվում է ժողովրդից, հենվելով թուրք-ադրբեջանական գործակալության վրա, Անկարան և Բաքուն ուղիներ են գտել չեզոքացնելու Մոսկվայի և Թեհրանի հակազդեցությունը Սյունիքում իրենց ծրագրերի իրականացմանը։