ՈՒՍԱՊԱՐԿԻ ԵՎ ՔԱՂԱՔԱՑՈՒ ՄԻՋԵՎ

Ռոբերտ Քոչարյանի վերջին հարցազրույցի առաջացրած արձագանքը սպասելիորեն մեծ էր։ Բազմաթիվ առումներով։ Մասնավորապես, նոր փաստարկներով համալրվեց դավաճանության վարկածը, որն այնուամենայնիվ տեղի է ունեցել... Բայց հիմա նույնիսկ այդ մասին չէ խոսքը:

Հիմա խոսքը Ռոբերտ Քոչարյանի այն հայտարարության մասին է, որ արտահերթ ընտրությունների դեպքում նա իր թիմով մտադիր է մասնակցել դրանց և հաղթել։ Ոմանք այդ հայտարարությունը քննադատաբար ընդունեցին. ասել է թե՝ Ռոբերտ Քոչարյանը պատրաստ է խաղալ Նիկոլ Փաշինյանի կանոններով։ Կարծում ենք՝ դա սխալ, եթե ոչ պատվիրված ընկալում է։

Նախ՝ արտահերթ ընտրություններն ամենևին էլ խաղ չեն Փաշինյանի կանոններով։ Եթե Փաշինյանի կամքով լիներ, նա հանգիստ կշարունակեր վաճառել երկիրն՝ ընդհուպ մինչև իր հնգամյա ժամկետի լրանալը, իսկ հետո կփորձեր վերընտրվել։ Արտահերթ ընտրությունների մասին Նիկոլի խոսակցությունները, սահմանամերձ տարածքներա Ադրբեջանին հանձնելու գործընթացի որոշակի կասեցումը ընդդիմության բազմահազարանոց ակցիաների և հասարակական ճնշման արդյունքն են։ Միայն այդ ամենի արդյունքում է, որ Փաշինյանը կառչում է վերջին հնարավորությունից. անցկացնել ընտրություններն իր վերահսկողությամբ և հավաքել բավարար քանակի ձայներ, ինչը թույլ կտա իր վրայից սրբել դավաճանի պիտակը։

Այո, բոլորն էլ կցանկանային, որ Նիկոլն ավելի փոքր չարիք լիներ ու հոժարակամ հրաժարական տար նոյեմբերի 10-ից հետո։ Բայց ոչ, պարզվեց, որ նա մանր սրիկա չէ։ Այո, ինչպես ասում է Քոչարյանը, հույս կար, որ 88 ուսապարկերի շարքում, որոնց Նիկոլը բերեց խորհրդարան, կգտնվեն երեք տասնյակ համեմատաբար ազնիվ մարդիկ, դուրս կգան խմբակցությունից և, ընդդիմության պատգամավորների հետ մեկտեղ, բավականաչափ ձայներ կհավաքվեն, որպեսզի վարչապետը վերջապես պոկվի աթոռից։ Չգտնվեցին։ Պարզվեց, որ կարգին մարդկանց այնտեղ կարելի է հաշվել մեկ ձեռքի մատների վրա։ Մնացած բոլորը ոչ թե պարզապես ուսապարկեր են, այլ ծախված ուսապարկեր, որոնք պատրաստ են շարունակել փլուզել հայկական պետականությունը, վաճառել իրենց երկիրը։

Այո, հանրային ճնշումը շուտով կրկին թափ կառնի, հազարավոր մարդիկ նորից դուրս կգան փողոց, և այդժամ Նիկոլին ուրիշ ոչինչ չի մնա, քան գնալ արտահերթ ընտրությունների։ Հայտնի է, որ այժմ քննարկվում է խորհրդարանի ինքնալուծարման տարբերակը՝ առանց վարչապետի հրաժարականի, սահմանադրական փոփոխությունների միջոցով։ Սա Փաշինյանի վերջին խաղադրույքն է. անցկացնել ընտրություններն իր վերահսկողությամբ։ Եվ ինչ, ինչ-որ մեկը լրջորեն առաջարկում է ինքնաբացառվե՞լ այդ ընտրություններից ու հնարավորություն տալ Նիկոլին, գումարած «Սասնա ծռերին», գումարած Արսենյանին, Զավենիչին ու Շիրինյանին ձևավորելու իրենց խորհրդարա՞նը։

Իհարկե, Նիկոլի կողմից վերահսկողվող ընտրությունները բարդ են լինելու։ Եվ բոլորն էլ կցանկանային, որ ընդդիմության սցենարը գործեր, երբ Նիկոլը հեռանում է, խորհրդարանը վարչապետ է նշանակում Վազգեն Մանուկյանին, վերջինս կայունացնում է իրավիճակը, և միայն դրանից հետո ենք գնում ընտրությունների, որոնց ինքը՝ Վազգեն Մանուկյանը չի մասնակցում՝ դառնալով դրանց թափանցիկության ու արդարության երաշխավորը։ Սա տրամաբանական սցենար է ։

Բայց քանի որ մեր իշխանությունը ոչ թե պարզապես ծախված է, այլ սուպեր-ծախված, պետք է հստակ հասկանալ. եթե այն որոշի իր վերահսկողության տակ կազմակերպել ընտրություններն ու գնա խորհրդարանի ինքնալուծարման, կլինի միայն մեկ այլընտրանք։ Կա՛մ դու կողմ ես ապագա արժանապատիվ, ինքնավստահ, ուժեղ ու անվտանգ Հայաստանին՝ Արցախի և, հետևաբար, Ռոբերտ Քոչարյանի հետ միասին։ Կա՛մ կողմ ես հայկական պետականության փլուզմանը, երկրում վխտացող թուրքական գործակալներով լեցուն խամաճիկային Հայաստանին, որի բնակիչները կունենան միայն մեկ ցանկություն. փախչել երկրից Աերոֆլոտի սակավ չվերթներով։ Եվ այդժամ ինչ արդարացում էլ հորինես քեզ համար, դու կլինես պարզապես Նիկոլ Փաշինյանի կա՛մ չափազանց հիմար, կա՛մ ծախու հերթական ուսապարկը։