ՍՆՈՒՑՎԱԾ ԵՎ ԿԱԶՄԱԿԱՌՈՒՑՎԱԾ ՉԱՐԻՔ
Ինչո՞ւ ընդդիմությունը մինչև հիմա չի ստիպել Նիկոլին հրաժարական տալ։ Ավելի ճիշտ՝ նույնիսկ ոչ թե ընդդիմությունը, այլ ավելի շուտ գրեթե ողջ հասարակությունը, եթե նկատի առնենք ամենատարբեր կառույցներից արված հայտարարությունները Փաշինյանի հրաժարականի պահանջով։
Նորմալ իշխանություն ունեցող նորմալ երկրում դա տեղի ունեցած կլիներ արդեն վաղուց։ Ինչպես ասում է Ռ.Քոչարյանը, եթե այդ մարդն արժանապատվություն ունենար կամ գոնե արժանապատվության նշույլ, ապա եթե անգամ ինքնասպան չլիներ, առնվազն պիտի ներողություն խնդրեր ժողովրդից ու հրաժարական տար դեռևս նոյեմբերի 10-ին։ Եվ այն, որ հրաժարականի դիմում առ այսօր չկա, չնայած զանգվածային պահանջներին, միայն հաստատում է, թե ինչ լուրջ մարտահրավերների ենք մենք բախվել։ Ինչպիսի չարիքի։
Ըստ էության, եթե չարիքն այդչափ մասշտաբային չլիներ, չէին լինի նաև դրա ողբերգական հետևանքներն անցած աշնանը։ Եվ այդ չարիքն այնքան լուրջ է ու վտանգավոր, հիմնովին սնուցված ու կազմակառուցված, որ չի ուզում զիջել դիրքերը, շարունակություն է տենչում։ Այդ չարիքն ուղղված է ինչպես հայկական պետության թուլացմանն ու ոչնչացմանը՝ ի դեմս նրա կառույցների, այնպես էլ կյանքերի ոչնչացմանը։ Այլապես այդքան դաժան չէր վարվի դեռ նոր կյանք մտնող այն սերնդի հետ, որը միամտաբար աջակցեց թավշե «ռոմանտիկային» 2018-ի ապրիլին: Իսկ երկու տարի անց հայտնվեց անօդաչուների հարվածների տակ՝ առանց սաղավարտների և զրահաբաճկոնների։
Արդարացիորեն հանդիմանելով քաղաքական ընդդիմության առաջնորդներին վճռական գործողությունների հարցում նրանց դանդաղկոտության համար՝ պետք չէ մոռանալ չարիքի մասշտաբների մասին։ Հասկանալու համար, թե ինչու է դա այդքան դժվար հեռանում։
Իշխանությունների հանցավոր գործողությունների փաստերն այնքան շատ են, որ արդեն չեն ընկալվում որպես շարքային հանցանք։ Բայց եթե խորամուխ լինենք... Վերցնենք թեկուզ վարչապետի կոչը ռազմական գործողությունների ժամանակ՝ 30 հոգուց բաղկացած խմբեր կազմելու, սաղավարտներ ու զրահաբաճկոններ հայթայթելու, հրամանատար ընտրելու, զինկոմիսարիատում գրանցվելու և ռազմաճակատ մեկնելու վերաբերյալ։ Ի՞նչ էր դա։ Այստեղ երկու տարբերակ կա։ Նա, ով դա ասում է իշխանության անունից, շատ լավ պատկերացնելով ռազմաճակատում տիրող վիճակը, կա՛մ կատարյալ ապուշ է, կա՛մ գիտակցաբար է մահվան ուղարկում մարդկանց։ Այդ մարդկանց թշնամին պետության թշնամին է։ Նիկոլն ամենևին էլ ապուշ չէ։
Ընդդիմությունն իր բոլոր թերություններով արժանի է նախատինքի, բայց խելամտության սահմաններում։ Ծանր պայքար է ընթանում մեր երկրում երկար տարիներ նպատակաուղղված աճեցված չարիքի դեմ։ Պայքար, որտեղ կհաղթի ոչ միայն նա, ում վրա մեծ խաղադրույքներ են արված, և նույնիսկ ոչ միայն նա, ով ավելի նվիրված կլինի իր ձգտումներին, այլ նա, ով ավելի դիմացկուն է…
Ահա արդեն զինվորականները, որոնք չեն հավակնում քաղաքական իշխանության, բայց պատասխանատու են երկրի անվտանգության համար, ուղիղ տեքստով ասում են՝ հանրապետության անվտանգությունը վտանգված է, քանի դեռ սրանք իշխանության ղեկին են։ Բայց չարը չի հանձնվում, կծում է ու աքացի տալիս։ Չարը, որ ծնել է այն հայուհուն, որը եթերում ասում է, թե Շուշին Ադրբեջան է, Արցախը Ադրբեջան է։ Այն հային, որը եթերում ասում է, թե ավելի լավ է թող կոտորվեն բոլորը՝ կանայք, երեխաները, թող ամեն ինչ կորչի գրողի ծոցը, բայց «նախկինները չպետք է վերադառնան»…
Այդպիսիք են չարիքի մասշտաբները, որը պետք է արմատախիլ արվի։ Իսկ քանի որ մասշտաբներն այսպիսին են, ապա պետք չէ ավելին պահանջել մարդկանցից։ Օրինակ՝ նախագահից, որը դատավոր է դարձել վարչապետի ու Գլխավոր շտաբի պետի վեճում։ Չէ՞ որ մեր նախագահը գուցեև լավ մարդ է, բայց... Ոնց ավելի մեղմ արտահայտվենք... Որի արմատներն ավելի շատ Անգլիայում են, քան Հայաստանում։ Այնտեղ են նրա հիմնական կյանքն ու գլխավոր շահերը։ Հայաստանը՝ այնպես, հոբբի է։ Դրա համար էլ պատերազմի ժամանակ վստահեցնում էր բրիտանական նավթային ընկերություններին, որ էներգակիրներին հարված չի հասցվի։ Հո իզո՞ւր չէ լռվել այս փոքրիկ երկրում ու զբաղվում տարբեր «ունայն մանրուքներով»…
Ահավասիկ հիմա էլ մեր նախագահը, իհարկե, դեմ չէ լուծել վարչապետի և Գլխավոր շտաբի պետի հակամարտությունը։ Բայց ախր դա պետք է անել այնպես, որ Բրիտանական կայսրության շահերը չտուժեն։ Այստեղ շատ նրբություններ կան, և պետք չէ շտապեցնել նրան…