ՔՎԵԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ՝ ԴԻՊՈՒԿԱՀԱՐՆԵՐԻ ՆՇԱՆԱՌՈՒԹՅԱՆ ՏԱԿ
Հեղափոխական խոստումներից ոչ մեկը չի կատարվել
Օրերս իր ամենամյա ուղերձում ՌԴ նախագահը հիշեցրեց քաղաքական կուսակցություններին պոպուլիզմի կործանարար ուժի մասին։ Պուտինը հնչեցրեց նախազգուշացումը՝ նկատի ունենալով սեպտեմբերի 19-ի Պետդումայի ընտրությունները, սակայն Հայաստանում շատերի մոտ այնհիսի տպավորություն էր, ասես ՌԴ նախագահը խոսում էր 2018-ի գարնանը Հայաստանում տեղի ունեցած իրադարձությունների մասին։
Պուտինը վկայակոչեց նախորդ դարի 90-ական թվականների բացասական նախընտրական փորձը, հիշեցնելով, որ այն ժամանակ կար ստի մոդա. քաղաքական գործիչները ժողովրդին խոստանում էին ամեն ինչ ու միանգամից, միայն թե ցանկացած միջոցով իրենցով անեն ընտրական ձայները: Ռուսաստանի առաջնորդը կոչ արեց հրաժարվել այդ արատավոր պրակտիկայից։
Գուցե այդ կոչը Ռուսաստանում կգործի աշնանը, իսկ Հայաստանում արտահերթ նախընտրական մրցավազքն արդեն մեկնարկել է պոպուլիստական բովանդակությամբ նոր քարոզչաճառերի հետ միաժամանակ։ 3 տարի առաջ ընտրազանգվածը դարձավ ամենաանամոթ պոպուլիզմի զոհը. մարդկանց բառացիորեն խոստացան կաթի գետեր ու մեղրածոր ափեր: Վարչապետի պաշտոնում Փաշինյանի ընտրվելուց հետո շատերը դեռ երկար ժամանակ հավատում էին, թե նոր իշխանությունը ներելու է իրենց բանկային վարկերը, ոմանք առ այսօր դեռ հավատում են, թե Փաշինյանը հարուստներից խլելու է առանձնատներն ու տալու է աղքատներին։ Մինչ հասարակ քաղաքացիները սպասում էին, թե իշխանությունը կատարելու է իր խոստումները, աղքատները, որոնք իշխանության եկան Նիկոլի հետ միասին, 3 տարվա ընթացքում հարստացան և անձնական առանձնատներ գնեցին ոչ միայն Հայաստանում, այլև նրա սահմաններից շատ հեռու…
Վարչապետի հեղափոխական խոստումներից ոչ մեկը չի կատարվել։ Այս արձանագրումը պետք է դառնա արտահերթ քարոզարշավի ալֆան և օմեգան: Փաշինյանը խոստացավ երջանկացնել բոլորին, արժանապատիվ ապագա ապահովել հպարտ քաղաքացիների համար և նույնիսկ պարծեցավ, թե կախարդական փայտիկ ունի։ 2018-ին հեղափոխական խոստումները սահուն կերպով փոխարկվեցին նախընտրականի։ 2018թ. դեկտեմբերի 9-ի արտահերթ ընտրություններից հետո վերջնականապես պարզ դարձավ, որ ներդրումներ չկան և չեն էլ սպասվում։ Փաշինյանը դրանում մեղադրեց Սահմանադրական դատարանին, այդ պատճառով 2019 թվականն անցավ Հրայր Թովմասյանի դեմ կազմակերպված հալածանքի նշանի ներքո։
Այնուհետ խոստումների դրժման մեղքը բարդեցին կորոնավիրուսի և լոքդաունի վրա, իսկ 2020-ի սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց պատերազմը։ Հողերի հանձնման վերաբերյալ եռակողմ հայտարարության ստորագրումից հետո Փաշինյանը (երբ դադարեց թաքնվել ժողովրդից ՊՆ բունկերում) հանրությանը ներկայացրեց 15 կետից բաղկացած ճանապարհային քարտեզ և խնդրեց կես տարի ժամանակ տալ իրեն տնտեսական իրավիճակը կարգավորելու համար: Արդյունքում 15 խոստումներից ոչ մեկը կատարված չէ. գերիները չեն վերադարձվել, Արցախի կարգավիճակի շուրջ բանակցությունները չեն վերսկսվել, բանակի բարեփոխումը գոյություն ունի լոկ թղթի վրա, կորոնավիրուսի հետ կապված իրավիճակն օրեցօր վատանում է։ Իշխանությունը, որը ներքին քաղաքականության գերակա ուղղություններից մեկն էր հռչակել կոռուպցիայի դեմ պայքարը, ոչ մի քայլ չի առաջացել այդ պայքարում։ 3 տարվա ընթացքում դատարանները մեղադրական ոչ մի դատավճիռ չեն կայացրել կոռուպցիոն գործով։
2021-ին հնչում են նոր խոստումներ, միայն թե ունկնդիրների թիվը նվազել է. այս տարվա 3 ամիսների ընթացքում երկիրը լքել է 50 հազար քաղաքացի, կան կապիտալների փախուստի բոլոր նշանները, ներդրումներն առաջվա պես բացակայում են, փոխարենը աներև են գների անկառավարելի ցատկն ու գործազրկության աճը: Այս ամենին իշխանությունն ի վիճակի է հակադրել միայն ստի նոր հեղեղ, ընդ որում հետպատերազմյան սուտը բնավ այնքան անվնաս չէ, որքան այն «թոզը», որ իշխանությունը փչում էր զանգվածների աչքին նախքան պատերազմն ու հողերի խայտառակ հանձնումը։ Այսօր իշխանությունը փորձում է ներկայացնել Հայաստանի տարածքային ամբողջականության խախտումը որպես հողերի հանձնման դրական հետևանքներից մեկը։ Իրեն հարգող ոչ մի հասարակության պարագայում ժողովրդի վստահության համար պայքարի մեջ չէր համարձակվի մտնել այն ուժը, որը ստել է պատերազմի բոլոր 44 օրերին՝ պնդելով, թե հաղթանակը մոտ է և այն մերն է լինելու։ Հայաստանում բացառիկ իրավիճակ է. ժողովրդի վստահության համար պայքարում է այն իշխանությունը, որը 3 տարվա ընթացքում չի կատարել ոչ մի խոստում և ստել է պատերազմի 44 օրերին։
Նա չի էլ պատկերացնում իրեն առանց վարչապետի աթոռի և կառավարական առանձնատան
Պետք չէ զայրանալ. փորձը փորձանք չէ։ Պոպուլիզմը Նիկոլի գլխավոր զենքն է, այն օգնել է նրան քաղաքական կարիերայի բոլոր փուլերում։ 2020թ. նոյեմբերի 9-ին նա ժողովրդից թաքնվում էր ՊՆ բունկերում, իսկ 6 ամիս անց արդեն խոսում է այն մասին, թե հողերի հանձնման մեղավորը բանակն է, այլ ոչ թե Հայաստանի և Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը։
Փաշինյանը հույս ունի, թե ընտրություններում իր հաղթանակը օրակարգից կհանի տարածքների պայմանավորված հանձնման կասկածները: Նա համոզված է, թե այդ հաղթանակը կշրջի ավելի քան 5 հազար մարդու մահվան էջը, վստահ է, թե հունիսի 20-ից հետո ոչ ոք իրեն չի հարցնի 800 զինվորականների մահվան պատճառ դարձած Լելե Թեփե բարձունքի գրոհի մանրամասների մասին, ոչ ոք չի հետաքրքրվի, թե քանի մարդ Է զոհվել՝ կատարելով Աշոտ Փաշինյանին շրջապատումից դուրս բերելու առաջադրանքը: Այս և այլ հարցերի պատասխանը կարող է ստացվել միայն Փաշինյանի պաշտոնանկությունից հետո։
Հայաստանում իշխանությունը երբեք չի փոխվել ընտրությունների միջոցով, բայց կան Նիկոլից իշխանությունը խլել ցանկացողներ։ Ընդ որում շատ է խոսվում այն մասին, որ հրաժարականից հետո վարչապետի պաշտոնակատարի կարգավիճակում Փաշինյանն իրավունք չունի օգտվել թիկնազորից և ապրել կառավարական առանձնատանը։ Խոսելը՝ խոսում են, իսկ Փաշինյանը պատկերացնել անգամ չի կարող, որ հունիսի 20-ից հետո ստիպված է լինելու լքել կառավարական առանձնատունը և զրկվել քաղցր կյանքի բոլոր տարրերից։ Նա իսկապես չի պատկերացնում իրեն առանց վարչապետի աթոռի և կառավարական առանձնատան, հետևաբար՝ կդիմի ցանկացած հանցագործության, միայն թե վերարտադրվի իշխանության մեջ։
Փաշինյանի համար արտահերթ ընտրությունները ոչ միայն հարկադրված միջոց են ընդդիմության փողոցային ակցիաները դադարեցնելու համար, այլև սիրելի խաղը խաղալու առիթ։ Զրոյացնելու այն, ինչ տեղի է ունեցել 3 տարվա ընթացքում, և ամեն ինչ նորից սկսելու։ Կրկին շահարկելու պարզամիտների զգացմունքները՝ պետության նախկին ղեկավարների հանդեպ բացասական վերաբերմունքի, կեղծ լուրերի հաշվին: Ֆեյքերի ֆաբրիկան անխափան աշխատում է՝ փորձելով մաքրել Փաշինյանի վրայից բոլոր մեղքերը։ Իր ժողովրդին այդքան մահեր բերած ցանկացած պետության ղեկավար վաղուց փախած կլիներ ժողովրդական զանգվածների ցասումից։ Իսկ Փաշինյանը պատսպարվել է ոստիկանական եռաշար պահազորի հետևում և շարունակում է իր խաղը։ Այն ամենից հետո, ինչ նա արեց, ոչ թե մենք նրան, այլ նա է մեզ պահում դիպուկահարների նշանառության տակ:
Դատելով Սյունիքի մարզ կատարած սկանդալային այցից հետո երկրում մոլեգնած բռնաճնշումների ալիքից, ոչ ոք չի կարող բացառել, որ հունիսի 20-ին հայ ընտրողներն ընտրատեղամասեր կգնան դիպուկահարների նշանառության տակ։ Հեռանկարն այնքան ակներև է, որ կասկածից վեր է ի սկզբանե։ Փաշինյանը հաշվարկ է կառուցել բռնաճնշումների և ահաբեկման վրա՝ խոստանալով կողմնակիցներին վճռականորեն վերջ տալ «թավշին»։
Հունիսի 20-ին նա մտադիր է ցույց տալ աշխարհին, թե հայ ժողովուրդը «ներել» է իրեն ավելի քան 5 հազար մահը, հարյուրավոր մարդկանց գերեվարումն ու Արցախի Հանրապետության տարածքի 75%-ի կորուստը (վաճառքը)։ Եթե դա տեղի ունենա, ապա կայարանամերձ հրապարակում Սասունցի Դավթի արձանի հարևանությամբ կհայտնվի «Թուրքիայի վիլայեթ» ցուցանակ։ Ուսապարկերը, պողոսները, Լարա Ահարոնյանի ընկերները՝ ԼԳԲՏ հանրությունից, և թուրք-սորոսական հինգերորդ շարասյունը՝ Նիկոլի գլխավորությամբ, արդեն զրկել են մեզ Հայրենիքի մի մասից։ Այդ վհուկատոնին վերջ տալու համար յուրաքանչյուր մտածող մարդ պետք է հունիսի 20-ին գա ընտրատեղամաս և քվեարկի այն ուժի օգտին, որը դեմ է կապիտուլյանտի ծրագրերին։ Հայրենիքն այն արժեքն է, որի օգտին պետք է քվեարկել նույնիսկ դիպուկահարների նշանառության տակ։