Դավիթ ԱՆԱՆՅԱՆ․ ԻՆՉՈՒ՞ Է ՊԵՏՔ, ՈՐ ՓԱՇԻՆՅԱՆԸ ԱՆՀԱՊԱՂ ՀԵՌԱՆԱ
Վարչապետի գործողությունների և դրան հաջորդած քաղաքական իրադարձությունների վերլուծությունը վկայում է կառավարման համակարգային լուրջ ճգնաժամի մասին, որը առաջացել է ինչպես հնարավոր տգիտության ու անկարողության, այնպես էլ բնակչությանը հնարավոր կանխամտածված ապատեղեկատվություն մատուցելու հետևանքով: Վարչապետի հրաժարականն այս համատեքստում ոչ միայն պարտադիր է, այլև անհրաժեշտ՝ ճգնաժամի հետագա է՛լ ավելի խորացումը կանխելու համար։ Կործանարար կառավարման ասպեկտները կարելի է բաժանել մի քանի հիմնական կետերի.
1․ Սխալ քաղաքական ռազմավարություն․ 2020թ․ 44-օրյա պատերազմի հրահրումը, որն ավարտվեց լիակատար պարտությամբ, և դրան հաջորդած համարժեք հաշվետվողականության բացակայությունը խոսում են կա՛մ աղետալի անկարողության, կա՛մ ռիսկերի և նախազգուշացումների կանխամտածված անտեսման մասին, ինչը երկու դեպքում էլ խաթարում է նրա՝ որպես առաջնորդի վստահելիությունը:
2․ Մանիպուլյացիա և թափանցիկության բացակայություն․ պատերազմում պարտությունից հետո հրաժարական չտալու (իշխանությանը մնալու) որոշում կայացնելը՝ առանց կատարվածը լիարժեք քննելու և պատասխանատվություն ստանձնելու, ցույց է տալիս իրականությունը ճանաչելուց հրաժարվելու և պետության ու իշխանության նկատմամբ մանիպուլյատիվ վերաբերմունք: Հրաժարականի փոխարեն մանիպուլյացիաները և հանրային վերադասավորումների և վերականգնողական գործընթացների բացակայությունը խարխլում է ժողովրդավարության հիմքերը և դեպի լավը փոխվելու հնարավորության նկատմամբ ժողովրդի հավատը։
3․ Կեղծ նախընտրական խոստումներ․ 2021թ․ հունիսի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում ընտրողներին կորցրած տարածքները վերադարձնելու վերաբերյալ խաբեությունը կասկածի տակ է դնում պաշտոնյայի բարոյական և էթիկական պատասխանատվության հիմքը։ Նման գործողությունները խարխլում են ոչ միայն ղեկավարի անձնական վարկանիշը, այլև ողջ քաղաքական համակարգի ամբողջականությունը։
4․ Տարածքային կորուստներ և ներգաղթ. 2021-2022թթ․ ընթացքում Հայաստանի տարածքների շարունակական կորուստը, իսկ 2023թ․ սեպտեմբերին Արցախի կորուստը և Արցախի բնակչության բռնի տեղահանումը, Տավուշի չորս գյուղերը թշնամուն զիջելու որոշման վերաբերյալ հանրությանը իրազեկելը սխալ և ապաշնորհ կառավարման, ինչպես նաև կեղծ ու դավադիր խաղաղ բանակցությունների արդյունք են, որը վկայում է թշնամի երկրի ղեկավարից անձնական կաշկանդվածության, Հայաստանի՝ դե ֆակտո պետականության կորստի, ինչպես նաև մեր ժողովրդի անվտանգության համակարգային վատթարացման մասին, որի անմիջական պատասխանատուն վարչապետն է։
5․ Ընդդիմության անգործություն․ երկրի կառավարման համընդհանուր համակարգային ճգնաժամի մասին են վկայում նաև արդյունավետ ընդդիմության բացակայությունը և իրենց ընդդիմադիր հռչակած տիտղոսային և ոչ տիտղոսային ընդդիմադիր ուժերի կողմից ներկայիս ապաշնորհ իշանությունը տապալելու շուրջ հանրությանը մոբիլիզացնելու և համախմբելու անկարողությունը։ Սա արտացոլում է ոչ միայն անձամբ վարչապետի գործողություններում առկա խնդիրները, այլ նաև ընդհանուր առմամբ քաղաքական համակարգի ճգնաժամը։
Վերոնշյալ փաստերի լույսի ներքո վարչապետի հրաժարականն անխուսափելի և անհրաժեշտ քաղաքական քայլ է ինչպես պետականությունը փրկելու, այնպես էլ՝ քաղաքական համակարգի նկատմամբ վստահության վերջին փշուրները հավաքելու և այն որևէ կերպ վերականգնելու, կառավարման ընթացքը շտկելու և ճգնաժամի հետագա խորացումը կանխելու համար։ Կառավարության նկատմամբ վստահության վերականգնումը, ռազմավարական առաջնահերթությունների վերասահմանումը և հանրության մոբիլիզացումը առողջացման բովանդակալից ծրագրի շուրջ կարևոր քայլեր են ներկայիս գոյութենական ճգնաժամը լուծելու համար:
Դավիթ ԱՆԱՆՅԱՆ, ֆեյսբուքյան էջ