ԿԱՅՈՒՆԱՑՆՈՂ ՈՒԺԻ ԴԵՐԻՆ ՀԱՎԱԿՆՈՂ ՉԿԱ՞
14-րդ պատերազմը սկսվել է Բալկաններում
1789 թվականի սեպտեմբերին Սուվորովը հաղթանակ տարավ թուրքերի նկատմամբ Ֆոկշանայի (ներկայիս Մոլդովա) ճակատամարտում. ռուս զորավարն ուներ 25 հազար զինվոր, թուրքերը՝ 100 հազար։
Եթե Ռուսաստանը չմիջամտի թուրք-ադրբեջանական տանդեմի սանձազերծած պատերազմին, ապա թուրքական վիլայեթ կդառնա ոչ միայն Ադրբեջանը, այլև Ղրիմը։ Այսօր նման կարծիք են արտահայտում նրանք, ովքեր գիտեն Իսմայիլի գրավման պատմությունը։ Այսօր դա Իզմայիլն է՝ Օդեսայի մարզի հարավում գտնվող քաղաքը։ XVIII դարավերջին դա թուրքական տիրապետության գլխավոր հենարանն էր տարածաշրջանում։ Իսմայիլի գրավման պատմությունը (հաջող փորձերը մի քանիսն են եղել) թերթի բազմաթիվ էջեր կզբաղեցներ։
Գեներալ Ռեպնինը, դուքս Ռիշելյեի գլխավորած զորքերը, գրոհը գեներալ Միխելսոնի հրամանատարությամբ. ռուսները միշտ հաղթել են ոչ թե թվաքանակով, այլ հմտությամբ, բայց քաղաքական գործիչների մեղքով քաղաքն ամեն անգամ հայտնվում էր թուրքերի հովանու տակ, այնուհետ վերջնականապես անցավ Ռուսաստանին և Ռուսական կայսրության մասն էր, մինչև որ բոլշևիկները Լենինի գլխավորությամբ ստեղծեցին Ուկրաինան։ Ռուս-թուրքական բոլոր պատերազմներն ավարտվել են թվաքանակով գերազանցող հակառակորդի նկատմամբ ռուսական զենքի հաղթանակով։ Ռուսաստանը հզոր տերություն դարձավ մեծապես այդ պատերազմներում տարած հաղթանակների շնորհիվ, որոնք ապահովեցին նրա ելքը դեպի Միջերկրական ծով և Իրանի սահմաններ։
Ռուս-թուրքական պատերազմներն ընթանում էին երկու հիմնական ուղղություններով. Բալկաններ և Կովկաս։ Խորհրդային Միության փլուզումից հետո Ռուսաստանը կորցրեց իր դաշնակիցներին Բալկաններում և կտրվեց ոչ միայն Միջերկրական ծովից ու Միջին Արևելքից, այլև Եվրոպայից։ Ընդ որում վերլուծաբանների մեծամասնությունը համակարծիք է, որ վերջին (թվով 14-րդ) ռուս-թուրքական պատերազմն ասես ձգված է ժամանակի մեջ։ Սկզբում Բալկանները, իսկ հիմա ահավասիկ Կովկասը։ Արանքում էլ Սիրիան, որտեղ Ռուսաստանին դիմակայում էր ոչ այնքան ԱՄՆ-ի ձևավորած կոալիցիան, որքան Թուրքիան, որն ի վերջո հասավ այն բանին, որ երկրում քաոս տիրի, իսկ Ռուսաստանի ազդեցությունն էապես նվազի։ Հետո Լիբիան էր, որտեղ թուրքական բանակի կանոնավոր զորքերն իրենց հարվածներով ծնկի բերեցին Ռուսաստանի նաև այդ դաշնակցին։
Այժմ եկել է Հարավային Կովկասի հերթը, ընդ որում այդ սցենարում, ինչպես հիմա արդեն պարզ է, Էրդողանը փոքրիկ խորամանկության դիմեց։ Ուշադրություն շեղելու համար նա նահանջ բեմադրեց Միջերկրական ծովի արևելյան հատվածից, հասկացնել տալով Արևմուտքին, թե Թուրքիան չի ցանկանում ընդարձակվել արևմտյան ուղղությամբ։ Թուրքական նավերը լքեցին վիճելի հատվածը, որտեղ նավթի հետախուզում էր ընթանում։ Հավաքական Արևմուտքը չհասցրեց ուշքի գալ, երբ ադրբեջան-թուրքական տանդեմը գրոհեց Արցախի շփման գիծը։
Ադրբեջանի հետ համատեղ զորավարժություններից և Հայաստանի Տավուշի մարզում սադրանքներից հետո կարելի էր հեշտությամբ կռահել Անկարայի ծրագրերը։ Հատկապես Միջերկրական ծովում ցուցադրական նահանջի հետո։ Սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց հայտարարված պատերազմը, որի մասին գիտեին տարածաշրջանի բոլոր հատուկ ծառայությունները։ Հոկտեմբերի 6-ին ռուսական կողմը արտաքին հետախուզության ղեկավար Նարիշկինի շուրթերով պաշտոնապես հայտարարեց հարյուրավոր ու հազարավոր միջազգային ահաբեկիչների առկայության մասին, որոնք Արցախի դեմ կռվում են Ադրբեջանի կողմից: Նույն օրվա առավոտյան բոլոր ուղղություններով արձանագրվեց հարաբերական անդորր, որն ընդհատվեց Թուրքիայի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուի Բաքու կատարած այցով։ Կեսօրին ադրբեջանական բանակը կրկին հարձակման անցավ։
Չավուշօղլուն Բաքվում հայտարարեց, թե Թուրքիան պատրաստ է համագործակցել Ռուսաստանի հետ հակամարտության կարգավորման հարցում։ Տարօրինակ է։ Թուրքիան իրեն ներկայացնում է որպես հակամարտության կողմ և պատրաստ է համագործակցել միջնորդ երկրի հե՞տ ։ Սա ինչ-որ նոր բան է XXI դարի միջպետական քաղաքականության մեջ…
Ողջ աշխարհի ռազմական փորձագետները հիանում են առաջնագծում հայ զինվորների տոկունությամբ, որոնք զսպում են հակառակորդի գերազանցող ուժերի հարձակումները՝ ամենաժամանակակից ռազմական տեխնիկայի կիրառմամբ: Հարձակումներն այնքան հզոր էին, որ մեկ շաբաթ անց փորձագետները սկսեցին խոսել Ադրբեջանի բանակի բարձր ճշգրտության զինամթերքի դեֆիցիտի մասին։ Արցախի զրահը հնարավոր չէ ճեղքել, և մենք բնավ պատահական չհիշատակեցինք Սուվորովին։ Այդ զորավարը պատմության մեջ է մտել ոչ միայն իր հաղթանակներով, այլև նրանով, որ ամեն ինչից վեր էր դասում բանակի բարոյական տրամադրվածությունը։
Սուվորովին երբեք չի հետաքրքրել հակառակորդի թվաքանակը։ Իսմայիլի պաշարման ժամանակ թուրքերի կայազորի թվաքանակը 35 հազար էր, իսկ Սուվորովի բանակում կար մոտ 31 հազար զինվոր։ Այն ժամանակների համար բերդն անառիկ էր համարվում, մինչդեռ Սուվորովը գրավեց դա մեկ օրում։ Սակայն վերադառնանք ներկայիս ռուս-թուրքական պատերազմին, որը, մասնագետների կարծիքով, սկսվել է Բալկաններում, իսկ այսօր շարունակվում է Հարավային Կովկասում:
Երկու կողմերին ուղղված կոչերը սրբապիղծ են հնչում
Հոկտեմբերի 6-ին հաճախակիացան խոսակցությունները բանակցությունների միջոցով հակամարտության կարգավորման հնարավորության մասին։ Խոսում էին ինչ-որ սքողված գործընթացների մասին՝ Ռուսաստանի և Իրանի մասնակցությամբ։ Ենթադրություն արտահայտվեց, որ պատերազմի բեկումը կարող է տեղի ունենալ հոկտեմբերի 9-ին Երևանում կայանալիք ԵԱՏՄ միջկառավարական խորհրդի նիստից հետո։
Ռուսական իսթեբլիշմենտում կարծիքները կիսվեցին. ոմանք համարում են, որ Ռուսաստանն անհապաղ պետք է միջամտի Հարավային Կովկասում ընթացող ռազմական գործողություններին և պաշտպանի իր շահերի ոլորտները, մյուսների կարծիքով՝ Ռուսաստանը չպետք է թույլ տա ներքաշել իրեն հակամարտության մեջ, որպեսզի չնպաստի դրա ահագնացմանը՝ ընդհուպ մինչև Երրորդ համաշխարհային պատերազմ: Կա նաև երրորդ տեսակետը, համաձայն որի՝ Ռուսաստանն արդեն ներքաշված է Թուրքիայի հետ հակամարտության մեջ, սակայն պատրաստ չէ անցնել վճռական գործողությունների և զերծ պահել տարածաշրջանը վարձկան-ահաբեկիչների ներխուժումից։ Օդում կախված է նաև հակամարտության գոտում ռուս խաղաղապահների տեղակայման հարցը։
Ընդ որում բոլորը հասկանում են, որ Բաքվի և Անկարայի տանդեմը կշարունակի ոճրագործությունները հայ ժողովրդի դեմ, պատերազմը կձգվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ Ալիևի և Էրդողանի ճանապարհին չի հայտնվել ինչ-որ ուժ, որը կարող է զսպող և կայունացնող գործոնի դեր խաղալ: Նման ուժի դերին հավակնող կարծես թե դեռ չկա…
Աշխարհը հասկանում է, որ հայերը պայքար են մղում սեփական հողի վրա ապրելու իրավունքի համար, աշխարհը հասկանում է, որ երկու ցեղասպան պետությունները՝ Թուրքիան և Ադրբեջանը կրկին իրականացնում են հայ ժողովրդի ցեղասպանություն, ձգտելով մաքրել Հարավային Կովկասը հայերից։ Այս խորապատկերին ռազմական գործողությունները դադարեցնելու վերաբերյալ երկու կողմերին քաղաքակիրթ հանրության ուղղած կոչերն առնվազն սրբապիղծ են հնչում։ Հենց դրանով է այսօր զբաղված Եվրամիությունը։ Եթե հայերը դադարեցնեն ռազմական գործողությունները, ապա ադրբեջան-թուրքական տանդեմը նոր կոտորած կիրականացնի՝ Օմարից մինչև Արաքս։
Արցախի Զինված ուժերը պատերազմում են հակառակորդի գերազանցող ուժերի դեմ, սա մեր Հայրենիքի համար մղվող պատերազմ է, մենք կանգուն ենք մնալու մինչև վերջ, իսկ համաշխարհային քաղաքակիրթ հանրության մասին առասպելին Հայաստանում և Արցախում արդեն քչերն են հավատում։ Ավելի շատ հավատում են ինչ-որ սքողված քաղաքական գործընթացների, որոնք կարող են վերջ դնել Հարավային Կովկասը մահմեդական տարածաշրջանի վերածելու Թուրքիայի փորձերին՝ քրիստոնեական Վրաստանի առկայությամբ հանդերձ, որը ձգտում է ՆԱՏՕ, որտեղ, դատելով ամենից, մոտ ժամանակներս կհայտնվի նաև Ադրբեջանը։ Դա տեղի կունենա այն դեպքում, եթե Ռուսաստանը տանուլ տա 14-րդ պատերազմը Թուրքիայի դեմ…