Երբ 2020-ի դեկտեմբերին՝ 44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո, սկսվում և թափ էր առնում Հայրենիքի փրկության շարժումը, շատերը տարակուսանքով հարցնում էին. ինչո՞ւ են լռում զոհված տղաների ծնողները։ Երբ 2022-ի գարնանը սկսվեց «Դիմադրություն» շարժումը, հնչում էր նույն այդ հարցը. ինչո՞ւ են այդքան պասիվ (հազվադեպ բացառությամբ) զոհվածների հարազատները, ինչո՞ւ դուրս չեն գալիս փողոց, չեն պաշտպանում այն, ինչի համար իրենց որդիները զոհել են սեփական կյանքը։ Մինչդեռ պատասխանն ընկած էր մակերեսին. չափազանց մեծ էր 18-20 տարեկան իրենց զավակներին կորցրած ծնողների վիշտը, և ոչ ոք իրավունք չուներ քաղաքական ու քաղաքացիական ակտիվություն պահանջել նրանցից այն ժամանակ։