ՈՒԻՆՍԹՈՆ ՉԵՐՉԻԼԻ ՄԵՂՔԸ

Նիկոլն ու Ալենը չեն շնորհավորել Կաթողիկոսին հոբելյանի առթիվ։ Ողորմելի մարդկանց ողորմելի վրեժ՝ այն բանի համար, որ Եկեղեցին նույնպես համարում էր, որ Նիկոլը պետք է հրաժարական տա։ Այն բանի համար, որ Կաթողիկոսը չի սեղմել իշխող խմբակցության ներկայացուցչի ձեռքը՝ նոր գումարման Ազգային ժողովի առաջին նստաշրջանի օրը խորհրդարանից հեռանալիս։ Դրանով այդ մարդիկ հաստատեցին, որ հենց թեկուզ իրենց ողորմելիության պատճառով անկարող են պետություն կառավարել։ Կարող են միայն կործանել իրենցից առաջ ստեղծածը։ Ինչպես որ կործանեցին Արցախն ու բանակը։ Այսօր հերթը հասել է ԱԳՆ-ին։

ՆԻԿՈԼԸ ԱԳՆ ԱՇԽԱՏԱԿԱԶՄԻՆ ՆԵՐԿԱՅԱՑՐԵՑ ԱՐԱՐԱՏ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻՆ: Ասաց, որ նոր մարտահրավերները կառավարելու և «մեր երկրի համար նպաստավոր արտաքին միջավայր ձևավորելու համար մեզ անհրաժեշտ է Արտաքին գործերի նախարարություն և դիվանագիտական ծառայություն, որը կկարողանա վերցնել իր վրա և կիսել քաղաքական պատասխանատվությունը երկրի այսօրվա և ապագայի համար»: Այլ կերպ ասած, Փաշինյանը համարում է, որ նախքան Արարատի նշանակումը ԱԳՆ-ը չի կիսել պատասխանատվության իր բաժինը երկրի ներկայի և ապագայի համար՝ Նիկոլի ծրագրերին համապատասխան։ Թե ինչ ծրագրեր են դրանք, ինչ կապ ունեն հաղորդակցությունների բացման, անկլավների և Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի հետ, յուրաքանչյուրը թող ինքը հետևություններ անի։

Հին անեկդոտ, որը մի առիթով պատմեց Պուտինը։ Հանդիպում են երկու ընկեր և գործերի վիճակի մասին մեկի հարցին մյուսը պատասխանում է. «Զեբրի պես. սև գիծ, սպիտակ գիծ... Հիմա մոտս սև գիծն է»: Անցնում է մեկ տարի, ընկերները կրկին հանդիպում են, և նույն հարցին տրվում է նույն պատասխանը: Առաջինը զարմանում է. «Այդ ո՞նց, ախր մեկ տարի առաջ ասում էիր, որ սև գծի վրա ես...»։ Երկրորդը պատասխանում է. «Սխալվում էի, այն ժամանակ սպիտակ գիծն էր»:

Ինչո՞ւ հիշեցինք սա։ Աշխարհը կանգնած է վտանգավոր մարտահրավերների առջև։ Հայաստանը՝ առավելևս։ Այսօր մեզ թվում է, թե ապրում ենք խառնակ ժամանակներում, երբ շուրջը լոկ դժվարություններ ու պատուհասներ են։ Ցավն այն է, որ ամենևին էլ բացառված չէ, որ մեկ տարի անց մենք կհիշենք այս տարին որպես կայունության ու խաղաղ զարգացման տարի։ Սպիտակ գծի տարի Հայաստանի պատմության մեջ, հույսի տարի, երբ մենք հավատում էինք, թե ամեն ինչ լավ կլինի, քանի որ ԵՄ-ն Հայաստանին 2,6 մլրդ դոլար է խոստացել՝ պետական և ազգային հավակնություններից մեկընդմիշտ հրաժարվելու դիմաց:

Նիկոլի օրոք ցնցումներն, ավաղ, անխուսափելի են։ Այլ կերպ կառավարել նա չի կարող։ Նրա ողջ քաղաքականությունը ձգողականություն է ցնցումների համար։ Որտեղի՞ց են սպասվում դրանք։ Չարյաց փոքրագույնը կլինի, եթե այդ ցնցումները լինեն ոչ թե դրսից, այլ գոնե ներքին առիթներով։ Այո, լավ կլիներ, որ ցնցումներ չլինեին ընդհանրապես, բայց... Խաղաղ կառավարում և կայունություն Նիկոլի օրո՞ք։ Մոռացե՛ք։

Արցախի խորհրդարանի «Արդարություն» խմբակցության պատգամավոր Մետաքսե Հակոբյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է, որ Արցախի և Հայաստանի իշխանությունների վերացումը փրկության թերևս միակ ճանապարհն է: «Արցախի հանձնումից մոտ տասը ամիս է անցել, Սյունիքի հանձնումը ժամանակի հարց է…Արցախում այսօր ապրողն իրոք այլ պատճառ չունի, քան Հայրենիքի հանդեպ պաշտանմունքը (բացառությամբ թալանով ու ժողովրդին կեղեքելով զբաղված իշխանությունների ու նրանց շրջապատողների)…Լսում եմ ՀԱՅին ու գնալով համոզմունքս հաստատվում է. չեն լինելու այս չհայ իշխանությունները, իսկ գերեվարված Հայրենիքն ազատագրելու ենք, տղաների վրեժն առնելու ենք…Չի ստացվում ապրել առանց ՇՈւՇԻ, ՀԱԴՐՈւԹ, ՔԱՐՎԱՃԱՌ, ՔԱՇԱԹԱՂ… Հ.Գ. Արցախը հոսանքազուրկ է ու ջրազուրկ…»,- գրել է պատգամավորը:

Շատերը զարմանում են, որ բազմաթիվ մարդիկ հեռանում են Հայաստանից։ Այո, նրանք քվեարկել են Նիկոլի օգտին։ Դե, նախ՝ նույն կերպ են քվեարկել նաև 2018-ի դեկտեմբերին, և ոչ բոլորն են ցանկանում ընդամենը երկուսուկես տարի անց խոստովանել իրենց մեծ հիմարությունը։ Այո, նրանք քվեարկել են Նիկոլի օգտին՝ հագուրդ տալով իրենց նսեմ կրքերին, սեփական բոլոր դժվարությունների մեջ մեղադրելով նախկին իշխանություններին, որոնք ստեղծել են պետություն, որն այժմ ոչնչացնում է «ժողովրդի ծոցից ելած տղան»։ Այո, նրանք քվեարկել են Նիկոլի օգտին, բայց, ի վերջո, դա նրանց վրեժն է նախկիններից և բնավ չի նշանակում, թե մտադիր են ապրել Նիկոլի Հայաստանում, առավելևս չի նշանակում, թե նրանք, Արարատ Միրզոյանի պես, մտադիր են ապրել Հայաստանի այն ապագայում, ինչպիսին դա տեսնում է Նիկոլը։ Եվ կիսել դրա պատասխանատվությունը։ Ավելի լավ է թռնել Ռուսաստան, այնտեղից հեռուստացույցով հետևել ամեն ինչին ու, դեմքին խելացի արտահայտություն տալով՝ ասել, թե Հայաստանի բոլոր դժբախտությունները «հորինել է Չերչիլը տասնութ թվականին»։

Էլիտան, այդ թվում նաև Կաթողիկոսը, մեղավոր են Հայաստանի առջև։ Այն բանի համար, որ չկարողացան Նիկոլից փրկել ժողովրդին, որը շարունակելու է հատուցել էլիտայի այդ մեծ սխալի դիմաց։