Մեր փառապանծ, բայց աղքատ պետությունում իրենց համար ապրում ու քեֆ են քաշում շուրջ 12 հազար բարձրաստիճան վարչարարներ։ Պետական մասնահատվածում աշխատող ևս ավելի քան 130 հազար պետծառայողները, մանր ու միջին տրամաչափի պաշտոնյաները եթե անգամ ճոխ չեն ապրում, ապա հաստատ չոր հացի վրա չեն, ընդ որում պետությունից ունենալով նաև սոցփաթեթ։ Փոքր երկրի համար պետական ապարատի այսպիսի ուռճացումն անթույլատրելի ճոխություն է և անտանելի բեռ հարկատուների համար։ Բայց ձեռնարկվո՞ւմ են արդյոք փորձեր, Փաշինյանի վաղուց տված խոստումների համաձայն, կրճատելու Հայաստանի պետական ապարատի տարողությունը և առհասարակ պետկառավարման համակարգում զբաղվածների անկշտում բոլուկը։

Ադրբեջանի քաղաքագիտական, պետական շրջանակներում կա ձևակերպում. «Խաղաղօվկիանոսյան նավատորմը Կասպից ծով չի կարող հասնել»։ Համառոտ՝ սա Ադրբեջանի սառը հաշվարկված արտաքին քաղաքականությունն է, որի շնորհիվ այն լուրջ գործընկեր է միաժամանակ Արևմուտքի ու Ռուսաստանի համար, և նրա ազգային շահերն ու նույնիսկ հակամարդկային քայլերը դառնում են «ընկալելի»։

Ամառային սեզոնի ավարտին և ՄԱԿ-ի СОР29 կլիմայական համաժողովի մոտենալուն զուգընթաց իրավիճակն Ադրբեջանի շուրջ և նրա ներսում նկատելիորեն շիկանում է։ Համաշխարհային ԶԼՄ-ներում հաճախակիացել են հրապարակումները որպես ՄԱԿ-ի կարևորագույն իրադարձության անցկացման վայր Բաքուն ընտրելու կասկածելիության մասին՝ էկոլոգիական և իրավապաշտպան տեսանկյունից: Նույնիսկ հայտնի Գրետա Թունբերգն է խոսել, և նույնիսկ բրիտանական BBC-ն սկսեց խստորեն քննադատել Ադրբեջանի իշխանություններին, հաղորդելով երկրում «Ալիև որդու կառավարման ողջ ընթացքում ամենալայնածավալ բռնաճնշումների» մասին:

Սուրբ Աթոռում Հայաստանի նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը բացահայտում է հայության մեջ խորապես արմատացած դավադրության տեսության ակունքները։ «Հրապարակ» թերթի հոդվածում հեղինակը վերլուծում է, թե ինչ պատմական ողբերգություններ և ժամանակակից մարտահրավերներ են սնում այդ վտանգավոր պատրանքները։ Մինասյանը գրում է.

Ադրբեջանը մտադիր է ստորագրել ոչ թե խաղաղության պայմանագիր, այլ ճանապարհային քարտեզի մասին ինչ-որ փաստաթուղթ, որում արձանագրվեն ապագա խաղաղության համաձայնագրի սկզբունքները։ Դրա մասին News.am-ի թղթակցի հետ զրույցում հայտարարել է Արցախի նախկին արտգործնախարար Կարեն Միրզոյանը։  

1990թ. օգոստոսի 23-ին Հայաստանի Գերագույն խորհուրդը մայիսի 20-ին և հունիսի 3-ին կայացած ընտրություններից հետո (մեծամասնական քվեարկությունն ըստ խորհրդային օրենսդրության տեղի ունեցավ 2 փուլով) առաջին նիստերից մեկում ընդունեց «Հայաստանի անկախության մասին» անվանումով հռչակագիրը: Ընտրությունների արդյունքներով խորհրդարանում ներկայացված էին 2 հիմնական ուժեր. կոմկուսը և ՀՀՇ-ն։ Խորհրդարանի նախագահ ընտրվեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Հռչակագրով սահմանվեց Հայկական ԽՍՀ-ի վերանվանումը Հայաստանի Հանրապետության։ Դա ընդամենը 34 տարի առաջ էր, պատմության չափանիշներով՝ երեկ…

«Ինչի մասին որ պետք է, էն էլ բանակցում եմ». այս արտահայտությամբ Փաշինյանն առաջին անգամ մատնանշեց այն դիրքորոշումը, որը փակուղի մտցրեց բանակցային գործընթացը, արձակելով Ալիևի ձեռքերը 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի համար, որը գնալով ավելի հաճախ են անվանում «պայմանավորված»։ Այս անվանումը բնորոշում է ռեժիմի պարագլխի ողջ քաղաքականությունը՝ «բանավոր պայմանավորվածությունների» հիման վրա տարածքային զիջումների փուլից մինչև սահմանազատման ցուցանակի տակ տարածքների հանձնում։ Ռեժիմի պարագլուխն ի սկզբանե խորհրդարանի ամբիոնից հայտարարեց, որ միանձնյա է վճռելու Արցախի և Հայաստանի ճակատագիրը, միտումը պահպանվում է, արդյունքում Հայաստանը կարող է կրկնել Արցախի ճակատագիրը։ Այս ամառ Փաշինյանը բաց տեքստով հասկացրեց, որ բոլոր ճակատագրական հարցերի լուծումը կախված է միայն իրենից…

Հայաստանի՝ «միջուկային 123-րդ համաձայնագրին» միանալը խոսում է ԱՄՆ-ի հետ ներքին գործընթացների ավարտի մասին. սա ընդամենը սկիզբն է, ոչ մի հանգրվան չէ։ Այս մասին այսօր՝ օգոստոսի 22-ին, News.am–ի հետ զրույցում ասաց էներգետիկ անվտանգության հարցերով փորձագետ Արթուր Ավետիսյանը։

Հայաստանն ու Ռուսաստանը վաղ թե ուշ գալու են հարաբերությունների նոր որակի. նրանք կարևոր են միմյանց համար։ Այս մասին Sputnik Արմենիային ասել է Մ․ Վ․ Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական համալսարանի Ասիայի և Աֆրիկայի երկրների ինստիտուտի տնօրեն Ալեքսեյ Մասլովը։