Եթե Ասադը հեռանար 2011-ի արաբական դեռևս խաղաղ ընդվզումների ժամանակ, չէր լինի երկիրը քանդած քաղաքացիական պատերազմը, չէին լինի մոտ 600 հազար զոհերը, ավերված քաղաքները, 4-5 մլն փախստականները, 6-7 մլն ներքին տեղահանվածները։

Եթե ոչ աշխարհը, ապա Հայաստանը փրկելու կոչված մեսիայի կոստյումը վրան քաշած վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը խորհրդարանում հերթական քարոզը բարբառեց: Ակնհայտորեն շփոթում է խորհրդարանի ամբիոնը Գալիլիայի լեռան հետ։

Ըստ ամերիկյան New York Times պարբերականի անանուն աղբյուրների՝ Իրանը սկսել է Սիրիայից դուրս բերել իր հրամանատարներին և զինվորական անձնակազմը, քանի որ այլևս հնարավոր չի համարում պահպանել նախագահ Ասադի իշխանությունը։ Այս մասին գրում էթյուրքագետ Վարուժան Գեղամյանը:

Երեկ ելույթ ունենալով ԵԱՀԿ ԱԳՆԽ նիստում՝ ՀՀ ԱԳ նախարարի աթոռը զբաղեցնող Միրզոյանը «ուրախալի» լուր հայտնեց. Երևանն ու Բաքուն համաձայնեցրել են «խաղաղության պայմանագրի» տեքստի 17 հոդվածներից 15-ը։ Նրա խոսքերով, «կամքի առկայության դեպքում կարելի է արագ ավարտել և ստորագրել փաստաթուղթը», և «Հայաստանը բազմիցս ապացուցել է, որ պատրաստ է փակել թշնամանքի էջը Հարավային Կովկասում»: Պատրաստվում են արդյոք գործող իշխանությունները «փակել թշնամանքի էջը», թե Հայաստանի պատմության վերջին էջը, ինչպես զգուշացնում էր Մոնթե Մելքոնյանը Արցախի հանձնման պարագայում, այլ խոսակցության թեմա է։ Տվյալ դեպքում կցանկանայինք ուշադրություն հրավիրել ասվածի մեկ այլ տեսանկյան վրա։

Շատերին թվում է, թե այն, ինչ անում է Նիկոլ Փաշինյանը, սպոնտան ու հանպատրաստից գործողություններ են, և չունեն ենթատեքստ ու խորքային ասելիք, սակայն միանշանակ է, որ իրականում գործ ունենք հստակ գծված ու քայլ առ քայլ հաշվարկված սխեմատիկ կոմբինացիաների հետ, երբ յուրաքանյուր հաջորդ քայլը նախորդի տրամաբանական շարունակությունն է։ Եթե կարճ՝ Փաշինյանը ոչինչ հենց այնպես չի անում՝ սկսած «ապապետականության», «իրական Հայաստանի» մասին թեզեր տիրաժավորելուց, վերջացրած հեծանիվ քշելը։ Որևէ մեկին չթվա, թե Նիկոլը չգիտի իր քայլի վտանգավորությունը, բնավ, սակայն նա, լինելով օտարածին, ավելի կոնկրետ՝ թուրքական մշակույթի կրող անհատ, ծառայում է պանթյուրքիստ տերերին՝ հստակ կատարելով իր առջև դրված առաջադրանքն ու հստակ մշակված ծրագիրը։

Հոկու Հովիկը պատժված է, Քշված հեռու անկյուն, Փոխարենը՝ մեջքին չի փչում։ Ինչի՞ համար է պատժվել Հովիկ Աղազարյանը։ Պարզվում է՝ բնավ ոչ Քյարամյանի հետ լեզվակռվի համար (դա մանրուք է)։ Ոչ էլ որդու վարույթին միջամտելու փորձի մեջ մեղադրանքների (մանրուք է): Եվ ոչ էլ մանր եղջերավոր անասունների «տարանցման» գործով կաշառք կորզելու փորձում մեղադրանքի (մանրուք է): Վերջինը, ըստ երևույթին, պետք էր պատգամավորից հեռախոսն առգրավելու և ինչ-որ բան պարզելու համար։ Իսկ նա, միամիտը, տրվեց այդ հնարքին:

Ազգ-բանակ բանաձևն ազգ-նահատակի տրամաբանական շարունակություն համարելը նշանակում է լինել անհայրենիք, անպատասխանատու, անբարոյական։ Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում այս տեսակետը հայտնեց ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար, ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության ղեկավար Սեյրան Օհանյանը՝ մեկնաբանելով վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի վերջին ելույթը։

Հայաստանի իրական ընդդիմության ամենամեծ սխալն այն է, որ նա չգիտես ինչու զգուշանում է խունտայի դեմ պայքարի սայր հրապարակավ մղել պետական նախկին առաջնորդներին՝ Սերժ Սարգսյանին կամ Ռոբերտ Քոչարյանին։ Եվ նրանք նույնպես խուսափում են անձամբ գլխավորել հականիկոլական շարժումը, ըստ երևույթին՝ համարելով, թե ժողովուրդն իրենց հետևից չի գնա, թե իրենք կխրտնեցնեն մարդկանց, կստիպեն հիշել իրենց «նախկին մեղքերը» և այդպիսով պայքարի արդեն նոր փուլի մեկնարկին կփչացնեն ամբողջ գործը։ Եվ ի՞նչ։ Առանց նրանց ինչ-որ բան ստացվե՞ց այս պայքարում։ Դա զանգվածայնություն ձեռք բերե՞ց: Մարդիկ հեղեղել են փողոցներն ու Նիկոլին սեղմել իր աշխատասենյակի պատի՞ն։

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.