2021 թվականը Հայաստանի պատմության ամենաամոթալի տարին էր, 2020-ը այդքան ամոթալի չէր անգամ պատերազմում պարտությամբ, նոյեմբերի 9-ով, իր կապիտուլյացիայով: Այս մասին, այսօր՝ դեկտեմբերի 24-ին, «2022 թվական՝ Հայաստան. լինել, թե չլինել» խորագրով քննարկման ժամանակ իր խոսում նշեց ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը:
Ադրբեջանում գերեվարված մեր հայրենակիցները շարունակում են տուն վերադառնալ բացառապես Մոսկվայի կամ Բրյուսելի մեծահոգության և ոչ թե հայկական կողմի ներդրած ջանքերի արդյունքում։ Ճիշտ հակառակը, հայրենադարձված ռազմագերիներից մի քանիսին կալանավորելը, նրանց մասին վարչապետի և ԱԺ նախագահի անպատեհ հայտարարությունները հիմք տվեցին Ալիևին ցինիկագույն մի պնդում անելու, թե հայ գերիները վերադարձի դեպքում կարող են խոշտանգվել Երևանի բանտերում, իսկ Բաքվում նրանք ապահովության մեջ են։ Սրանից ավելի մեծ ազգային նվաստացում դժվար է պատկերացնել։
Ադրբեջանը, Պակիստանը և Թուրքիան ամուր եռակողմ հարաբերություններ են պահպանում, որոնք գնալով ավելի կարևոր են դառնում բոլոր երեք երկրների անվտանգության, տնտեսական և դիվանագիտական շահերի համար, գրում է News Arab-ը։
Ո՞վ կարող էր անրջել երեք պատերազմների վետերանների հետ դասալիքի հիբրիդի մասին Արցախյան պատերազմի վետերանների կազմակերպությունը՝ «Ոգու փորձություն» անվանումով, ստեղծել են Սասուն Միքայելյանն ու Հակոբ Հակոբյանը (Լեդի Հակոբ) դեռևս նախկին իշխանության օրոք: Իշխանափոխությունից և գեներալ Մանվել Գրիգորյանի կալանավորումից հետո ԵԿՄ-ն գլխավորեց Միքայելյանը, սակայն վերջերս Փաշինյանին չգիտես ինչու պետք եղավ վերակենդանացնել «Ոգու փորձություն» այլընտրանքային կազմակերպությունը և ոչ միայն վերակենդանացնել, այլև խաչասերել դա Արման Բաբաջանյանի «Հանուն հանրապետության» կուսակցության հետ։
Երևանի քաղաքապետ Հայկ Մարությանի պաշտոնանկությունը հերթական, բայց ամենևին ոչ վերջին օղակն է իշխանության «սուրբ կովերի» զոհաբերման շղթայում։ Նիկոլ Փաշինյանն իր միանձնյա իշխանության բերումով նախ բութ գործիքի պես օգտագործում է թիմակիցներին սեփական դիրքերի ամրապնդման համար, իսկ պատեհ պահին՝ հավակնություններ ցուցաբերելու կամ թիմի ուղեգծից փոքր-ինչ շեղվելու դեպքում, նրանց դուրս շպրտում։ Հեռանալիս միայն այդ պաշտոնյաները հիշում են արժանապատվության և ինքնասիրության կատեգորիաների մասին, այն դեպքում, երբ տարիներ շարունակ Փաշինյանի թեզերի մոլեռանդ պաշտպաններն էին։ Նույն Հայկ Մարությանը միայն «սև-սպիտակի» բաժանման զարհուրելի թեզն առաջինը հնչեցնելու համար վաղուց պետք է հեռանար։
Եվ այնուամենայնիվ զարմանալի փոխակերպումներ են տեղի ունենում այն մարդկանց հետ, որոնցից իշխող ուժը, ավելի ճիշտ՝ դրա առաջնորդը, որոշում է ազատվել օգտագործելուց հետո։ Նրանց մոտ հանկարծ ի հայտ են գալիս սեփական քթից հեռուն տեսնելու, վերլուծելու և քննադատելու ունակություններ, արթնանում է խիղճը, թարմանում հիշողությունը։ Ինչպես դա տեղի ունեցավ «հեղափոխական» քաղաքապետ Հայկ Մարությանի պարագայում, որն այսօր իր իմպիչմենտի հարցով ավագանու արտահերթ նիստի ժամանակ «սրտաճմլիկ» ճառ արտասանեց։ Իրականում գրոշ անգամ չարժեն բոլոր այդ ուշացած հայտնությունները…
Երբ 2018-ի գարնանը նրանք սկսեցին քայլել դեպի իշխանություն, թվում էր, թե դա պատանիների և հարաբերական երիտասարդների փոքր խումբ է՝ համախմբված ընդհանուր գաղափարներով ու նպատակներով։ Թե ինչպիսի՝ այսօր արդեն պարզ է բոլորին, բայց տվյալ դեպքում գլխավորը դա չէ։ Այն ժամանակ նրանք իսկապես դիտվում էին որպես ինչ-որ չափով նույնիսկ մերժյալներ, որոնք փոփոխություններ էին տենչում և սկզբում առանձնապես չէին վայելում թվացյալ անսասան ավանդույթներ, արժեքներ և քաղաքական հիմքեր ունեցող երկրի բնակչության աջակցությունը։
Արցախի մոռացման հաշվին սկսված հայ-թուրքական հաշտեցման գործընթացը հերթական վկայությունն է, որ Թուրքիային ու Ադրբեջանին հուսախաբ չանելու համար Հայաստանը փակել է արցախյան հիմնահարցի բանակցային կարգավորման օրակարգը։ Վստահաբար՝ 1988-ից սկսած՝ մեր երկիրը երբեք այսչափ զրոյական ազդեցություն չի ունեցել արցախյան հարցով զարգացումների վրա, որքան այսօր։ Փաշինյանական վարչակազմի թեթև ձեռամբ Արցախն օտարվել է մայր հայրենիքից, և այնտեղի անցուդարձին մենք, ցավոք, ընդամենը հետևում ենք իբրև ականատես, սակայն ազդեցության զրո հնարավորությամբ։ Անգամ Գորիս-Ստեփանակերտ ճանապարհին ադրբեջանական անցակետ տեղակայելու ալիևյան սպառնալիքը պատշաճ հակադարձման չի արժանացել։
Panorama.am-ի հարցերին պատասխանում է «Ոսկանապատ» վերլուծական կենտրոնի ղեկավար, քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը։
Քաղաքական կեղծ օրակարգը իրականացման փուլում է Դեռևս մարտին Փաշինյանը հայտարարեց, թե պետք է ջանքեր գործադրել՝ արդեն հոկտեմբերին նոր Սահմանադրություն ընդունելու կամ գործող Հիմնական օրենքում փոփոխությունների նախագծի շուրջ հանրաքվե անցկացնելու համար: Այն ժամանակ իրավագիտության ոլորտի մասնագետները մատնանշեցին համաշխարհային պրակտիկայում աննախադեպ մի երևույթ. գործադիր իշխանության ղեկավարը սկսել է խոսել կառավարման ձևը փոխելու մասին, երբ խորհրդարանական մոդելին երկիրն անցել է ընդամենը 3 տարի առաջ։ Այդ ժամկետում կառավարման ոչ մի մոդել չի կարող դրական դրսևորել իրեն գործնականում…