Երկրորդ օրն է, ինչ կապիտուլյանտների քարոզչամեքենան «փոթորիկ՝ մեկ բաժակ ջրում» սկզբունքով «դիվանագիտական հաջողություն» է հորինում ԵԽԽՎ լիագումար նիստին ընդունված բանաձևից։
Նիկոլը 110 հազար դոլար է վճարել դրոնների համար Հիշո՞ւմ եք նախորդ գումարման խորհրդարանի նախագահ Արարատ Միրզոյանի սրտահույզ ռեպլիկը՝ ապառիկով կենցաղային տեխնիկա գնելու մասին: Ռեպլիկն ընդգրկվել էր երկրի ամենաբարձր ամբիոնից Փաշինյանի հնչեցրած ելույթում։ Կրկնակի գործակալի մասին Միքայել Մինասյանի բացահայտումն ավելի ուշ եղավ, իսկ մինչ այդ հեղափոխական հանրությունը բառացիորեն արտասվում էր Արարատի խոստովանությունից, թե իբր՝ նա ցանկացել է ապառիկով ինչ-որ բան գնել տան համար, բայց թույլ չեն տվել…
«Պատմությունը ցույց է տվել և ապացուցել, որ հաղթանակը պատերազմում միշտ չէ, որ դարձել է հաղթանակ։ Մենք մեր պարտությունը պիտի փոխակերպենք հաղթանակի։ Բայց պիտի փոխակերպենք նաև հաղթանակի մեր բանաձևը։ Հաղթելու համար պարտադիր չէ, երբեմն նույնիսկ պետք չէ հաղթել ուրիշներին»,- հայտարարեց Փաշինյանը 2021 թվականի սեպտեմբերի 21-ի միջոցառման ժամանակ ։ «Խաղաղության կուսակցությունը հեռանում է, գալիս է պատերազմի կուսակցությունը»,- հայտարարեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանը՝ հրաժարական տալով Հայաստանի նախագահի պաշտոնից 1998 թվականի փետրվարին: Քսաներեքուկես տարիներով զատված այս խոսքերի արանքում, մի կողմից՝ սրիկաների կուսակցության ամենակուլ հայատյացության և դավաճանության ծրագիրն ու խայտառակ պատմությունն է, մյուս կողմից՝ հայ ժողովրդի 33-ամյա սրբազան զոհաբերությունը հանուն Հայրենիքի:
ՀՀ ԱԱԾ-ն, 44-օրյա դավադիր պատերազմի տարելիցի նախաշեմին, որոշել էր քաղաքական պատվերով համերգ-շոուի շրջանակներում, նոր օպերացիա մշակել, որի նպատակը պատերազմի պարտության մեղքերը կրկին “նախկինների” վրա բարդելն է: Այս անգամ անդրադարձել են իրենց կողմից շատ «սիրված» ու կապիտուլյանտի դատարկ PR-ի վերածած ավիացիային։
Արտահերթ ընտրության արդյունքները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին՝ իշխանության համակիր քաղաքական աղանդի ներկայացուցիչներին, իսկ չոր վիճակագրությամբ՝ հարյուր հազարավոր քաղաքացիների, անիմաստ կամ անհնար է բացատրել, որ այս իշխանության օրոք սանձազերծված պատերազմի հրահրման, դրա ընթացքի, պարտության և կապիտուլյացիայի պատասխանատուն և մեղավորը հենց օրվա իշխանությունն է։
Մեկ տարի է անցել Լեռնային Ղարաբաղում 44-օրյա պատերազմի սկսվելու օրից: Նիկոլ Փաշինյանի մեղքն անվիճելի է։ Առաջին հերթին՝ այն, որ նա իրավիճակը հասցրեց պատերազմի։ Դա դրսևորվեց առաջին հերթին բանակցային գործընթացի ընթացքում անհամարժեք քայլերով, որոնք հանգեցրին հայկական կողմի դիրքերի սասանմանն ու դաշնակիցների հետ կապերի թուլացմանը։ Երկրորդ. ո՛չ հայկական պետությունը, ո՛չ հայ հասարակությունը, ո՛չ էլ հայկական բանակը պատրաստ չէին պատերազմի։ Բոլորը զբաղված էին քաղաքական շոուներով, որոնք գրեթե ամեն օր ցուցադրում էր իշխող թիմը։ Հասարակական ընկալումներում երկրորդ պլան էին մղվել բանակում վարչապետի ձեռնարկած կադրային զտումները, 2016-ի ռազմական գործողություններից հետո ընդունված սպառազինության ծրագրի փոփոխությունը։
Կապիտուլյանտի խղճին ծանրացած են հազարավոր կյանքեր 2020 թ. հոկտեմբերի 10-ին մարտական գործողությունների ժամանակ զոհված Արման Արզումանյանը 8 երեխաների հայր էր, որոնցից 5-ը՝ անչափահաս: Արզումանյանը որպես կամավոր մասնակցել է Արցախյան առաջին ազատամարտին, ապա 2016-ի Քառօրյա պատերազմին: 44-օրյա պատերազմին էլ կամավոր գնաց:
2021 թվականի սեպտեմբերի 27-ին ժամը 11․00-ին մեկ րոպե լռություն հայտարարելու մասին միակ պաշտոնական ծանուցումը կատարվել է Facebook սոցիալական ցանցի ՀՀ կառավարության հաշվից։ Այս մասին Facebook-ի իր էջում գրել է ՍԴ աշխատակազմի նախկին ղեկավար Էդգար Ղազարյանը:
Թուրքիան, դաշնակիցներ ունենալով ոչ միայն Ադրբեջանն ու Վրաստանը, իր անդրօվկիանոսյան պատրոն Ջոզեֆ Բայդենին սիրաշահելու համար, Ադրբեջանին սադրում է նոր ռազմական ագրեսիայի այժմ արդեն Հայաստանի Հանրապետության դեմ։ Այդ պատերազմի սանձազերծման համար տեղեկատվական ֆոնը գործի է դրվել լրիվ թափով ինչպես Ադրբեջանի լրատվամիջոցներում, այնպես էլ ինտերնետում։ Ընդ որում՝ Հայաստանի սորոսյան մաս-մեդիաները խնդիր են դնում Ռուսաստանի վարկաբեկումը՝ կեղծ մեղադրանքներ ներկայացնելով Հայաստանի հանդեպ իր դաշնակցային գործառույթները չկատարելու մասին։
Մինչ մեր իշխանությունն ընդունում է Եվրոպայի խորհրդի անդամ երկրի համար խիստ հետադիմական և անընդունելի մի իրավանորմ, որով քրեականացվում է ծանր վիրավորելը, իշխանությունն ինքը շարունակում է հետևողականորեն վիրավորել (միգուցե և ծանր, Քրեական օրենսգիրքը չի մանրամասնում, թե որն է ծանր վիրավորելը) այլոց, օրինակ՝ խորհրդարանական ընդդիմադիրներին։ Ճիշտ է, նախընտրական քարոզարշավի համեմատ՝ կրքերն էապես թուլացել են, բայց խոսույթի բնույթը չի փոխվել։