Հրապարակախոս, «ԳԱ»-ի մեկնաբան սոցիալական հարցերով։
Մասնագիտական հետաքրքրությունների ոլորտում են սոցիալական, տարածաշրջանային, ճարտարապետական-քաղաքաշինական, սոցիոլոգիական, հոգևոր թեմատիկան։
«ԱիՖ-Երևան» և «Մոստ» գիտահանրամատչելի հավելվածի մշտական հեղինակ է։
Հիշո՞ւմ եք, Օբամայի աշխատակազմում կար ոմն Ջեն Պսակի՝ ԱՄՆ նախագահի օգնականը հաղորդակցությունների գծով և Պետդեպարտամենտի պաշտոնական ներկայացուցիչը, հայտնի իր խելահեղ «մարգարիտներով»։ Մի այդպիսի «Քոմեդի քլաբ»՝ առանձին վերցրած Պետդեպարտամենտում, ի զվարճություն լրագրողների։ Մի անգամ Պսակին ճեպազրույցի եկավ՝ հագին մեկ երկարաճիտ կոշիկ, իսկ հետո խոստովանեց, թե «ուզում էի մի ամբողջ պատմություն հորինել, բայց ոչ մի լավ բան չկարողացա մտածել»։
Երեկվա քաղաքական խաղանիշը՝ իրավիճակի հետագա զարգացման բոլոր հնարավոր սցենարներով, անկասկած, Հայաստանի Ազգային անվտանգության ծառայության տնօրեն Արթուր Վանեցյանի հրաժարականն էր։ Նույնիսկ ոչ այնքան հրաժարականը, որքան հայտարարությունը, որով նա հանդես եկավ, պազաբանելով իր հեռանալու պատճառները. առանց «առողջական վիճակի պատճառով», «այլ աշխատանքի անցնելու կապակցությամբ» և այլ ճղճիմ պատճառաբանությունների։
Հետհեղափոխական իշխանությունները պատրաստվում են վերանայել հայոց պատմության դասագրքի բովանդակությունը։ Ինչպես հայտարարեց կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարար Արայիկ Հարությունյանը, տվյալ փուլում քննարկումներ են ընթանում այդ թեմայի շուրջ։
Աղբահանության հետ կապված աղետալի իրավիճակը մայրաքաղաքում իրողություն է, որը մեր համաքաղաքացիները տեսնում են, զգում և, ցավոք, հոտն առնում են ամեն օր։ Եվ այդ իրողությունը չես թաքցնի «թավշե հեղափոխության» նվաճումների մասին սրտառուչ խոսակցությունների, իրենց աշխատանքը «փայլուն» համարող նոր ղեկավարների գնահատականների, սիրո և համերաշխության հավաստիացումների հետևում։ Դեմագոգիան և պոպուլիզմը՝ իրենց հերթին, իսկ բերնեբերան լցված աղբամաններն ու գարշահոտ աղբաբլուրները ողջ քաղաքում՝ իրենց։
Հայաստանի կողմից Ստամբուլյան կոնվենցիայի վավերացման հեռանկարն ու վտանգավորությունը այսօր հուզում է մեր համաքաղաքացիների մեծամասնությանը։ Եվ մենք շարունակում ենք հրապարակել ամենատարբեր մասնագետների, հայ մտավորականության ներկայացուցիչների դիրքորոշումն արտացոլող կարծիքներ։
Կա՞ արդյոք մի պայման, որի պարագայում հայ հասարակության մեջ կկարողանար հաստատվել մթնոլորտ, որը գոնե փոքր-ինչ կհիշեցներ «սերն ու համերախշությունը», որոնց մասին մեկ տարուց քիչ ավելի առաջ բարբառում էին հեղափոխականները։
Սույն թվականի մարտին գտնվելով Իրանում, Նիկոլ Փաշինյանը ցուցանշական հայտարարություն արեց «օտարերկրյա գործակալների մասին, որոնց չի կարելի թույլ տալ գործել Հայաստանում». ճիշտ է, չնշելով, թե հատկապես ում նկատի ունի «օտարերկրյա գործակալներ» ասելով։
Երբ «կարելի է-չի կարելի» հարցը երկրի ղեկավարի կողմից մեկնաբանվում է ոչ ըստ օրենքի տառի, այլ սեփական հավակնություններին, նպատակներին կամ հուզական պոռթկումներին համապատասխան, պոստֆակտում դրա տակից ստիպված են լինում դուրս գալ ոչ միայն ինքը, այլև իր թիմը, ենթակաները, զինակիցները։ Այդ ջղաձիգ «մարմնաշարժումներին» հետևելը միաժամանակ և՛ տխուր է, և՛ ծիծաղելի, եթե խոսքը քաղաքական գործիչների մասին է, և՛ տագնապալի, եթե իրավապահ մարմինների ներկայացուցիչը, օրենքի պահապանն է մարդկանց աչքին թոզ փչողը։
«Չեմ հիշում, որ ԼՂ հարցի կարգավորման մասով լավատեսական տրամադրություն հաղորդած լինեմ, քանի որ, հակառակը, ես միշտ ասել եմ՝ չպետք է մոռանալ, որ պատերազմն ավարտված չէ»,- հայտարարեց Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, խորհրդարանում պատասխանելով պատգամավորների հարցերին, նշելով նաև, որ Ադրբեջանը փորձում է դուրս բերել ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորումը բանակցային գործընթացի կառուցողական հունից։ «Այս գործիքն Ադրբեջանը երկար ժամանակ է կիրառում, իսկ Հայաստանը պետք է դիմակայի դրան՝ նաև Զինված ուժերի պատրաստվածության մակարդակը բարձրացնելով »,-ասաց վարչապետը։
Օրերս հայտնի դարձավ, որ Սփյուռքի հետ հարաբերություններով Հայաստանի կառավարությունում զբաղվելու է ամերիկյան Գլենդեյլի նախկին քաղաքապետ Զարեհ Սինանյանը։ Նախարարությունը լուծարված է, այնպես որ Սինանյանը կկոչվի Սփյուռքի գործերով հանձնակատար։