«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Գլխավոր մտավախությունը՝ միայն թե Նիկոլ Վովաևիչը չխճճվի։ Չէ՞ որ դժվար է Վաշինգտոնին ասել մեկ բան, Բրյուսելին՝ այլ բան, Մոսկվային՝ երրորդը, Թեհրանին՝ չորրորդը, Փարիզին՝ հինգերորդը, Ալիևին՝ վեցերորդը, Էրդողանին՝ յոթերորդը... Քանզի մեր Նիկոլը հասարակ Նիկոլ չէ, այլ Նիկոլ-բազմերեսանի։ Դրանով, այդ բազմերեսանիությամբ թե կա մեկը, որ կարող է մրցել նրա հետ, ապա դա միայն Քոչարյանի գործը վարող և օրեցօր ավելի ու ավելի հմայիչ դարձող դատավոր Աննա Դանիբեկյանն է։
Վալդայի համաժողովի իր ելույթում Վլադիմիր Պուտինը մեջբերեց դասականին. «Վերևներն այլևս չեն կարողանում կառավարել նախկին ձևով, ներքևները չեն ցանկանում ապրել նախկին ձևով»... Անդրադառնալով Հայաստանում, ինչպեսև աշխարհում տիրող իրավիճակին, մեջբերենք նույն դասականի մեկ այլ թևավոր արտահայտություն. «Հապաղումը հավասար է մահվան»։ Եվ բացառապես ժամանակակից երիտասարդության համար հավելենք, որ այդ դասականի անունը Վլադիմիր Լենին է։
Ո՞վ է ամենազիլ պետական գործիչը ԱՊՀ տարածքում ու նրա սահմաններից դուրս: Ծիծաղելի հարց է։ Իհարկե՝ Նիկոլ Վովայի Փաշինյա՛նը. երկու կարծիք լինել չի կարող։ Ո՞րն է ամենազիլ քաղաքական թիմը ԱՊՀ տարածքում ու նրա սահմաններից դուրս: «Քաղաքացիական պայմանագիրը». այլ կարծիք լինել չի կարող։
Որոշումն այն մասին, որ Կոնստանտին Զատուլինը անցանկալի անձ է Հայաստանում, այնքան անհեթեթ ու տխմար է թվում, որ շատերը տարակուսում են դրա պատճառների առնչությամբ։ Ի դեպ, անհեթեթ ու տխմար են նաև այդ որոշման հիմնավորումները. իբր՝ ողջ պատճառը Զատուլինի որոշ գնահատողական դատողություններն են հայաստանյան իշխանությունների դեմ։ Ասել է թե՝ հենց այդ պատճառով էլ Զատուլինին Հայաստան գալ չի կարելի, իսկ այ կորոտչենկոները, մարկովները, շևչենկոներն ու արևմտյան ասեղին նստած հայ բլոգերները կարող են այդ առիթով գոհ քմծիծաղել։
Ըստ տեղեկատվության՝ կայանալու է Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների հերթական եռակողմ հանդիպումը։ Ցուցանշական է, որ ավելի վաղ ենթադրվում էր, թե Փաշինյանի և Ալիևի բանակցությունների հերթական փուլը տեղի է ունենալու մոտավորապես նույն այդ ժամանակ, բայց Բրյուսելում։ Սակայն, ըստ երևույթին, Պուտինը խաթարել է այդ ծրագրերը, և կարելի է ենթադրել, որ շուտով մենք ականատես կլինենք Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև առկա խնդիրների ողջ համալիրի շուրջ հերթական եռակողմ հայտարարությանը։ Հայտարարություն, որում կնշմարվեն նաև խաղաղության ապագա համաձայնագրի ուրվագծերը։
Հայ արևմտամետները հոգեկան վերելք են ապրում։ Նրանց կարծիքով՝ հավաքական Արևմուտքը Հայաստանի և Արցախի անվտանգության շատ հզոր երաշխիքներ է տալիս։ Ճիշտ է, երբեմն իրենց փաստարկներում հասնում են ծիծաղելիության աստիճանի։ Այսպես, արևմտամետ կողմնորոշմամբ ոմն անձնավորություն հայտարարեց, թե ԱՄՆ-ի կողմից Հայաստանի սատարման շատ հզոր ուղերձ էր այն, որ Վաշինգտոնում Բլինքենի, Միրզոյանի և Բայրամովի հանդիպման ժամանակ ԱՄՆ պետքարտուղարը հատուկ նստել էր այնպես, որ ռեպորտաժների կադրերում տեսանելի լինեին միայն ԱՄՆ-ի և Հայաստանի դրոշները... Ո՜վ գիտե, միգուցե դա իսկապես շատ ուժեղ ուղերձ էր Վաշինգտոնի կողմից։ Միայն թե... Մի՞թե հայ-թուրքական սահմանին և Լեռնային Ղարաբաղում կանգնած ռուս զինվորականները որևէ ուղերձ ընդհանրապես չեն կրում։
Մոսկվան բազմիցս հասկացրել է, որ անիմաստ և նույնիսկ վնասակար է համարում հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գլխավոր մոդերատոր դառնալու Արևմուտքի փորձերը՝ այդ գործառույթի խլումով Ռուսաստանից։ Սակայն, փաստացի, վերջին ժամանակներս Երևանի և Բաքվի միջև շփումները տեղի են ունենում հենց Վաշինգտոնի և Բրյուսելի միջնորդական ջանքերի հարթությունում: Այլ հարց է, որ դժվար է արձանագրել, թե կան արդյոք այստեղ դրական շարժեր Հայաստանի և Արցախի համար։ Թե՞ ամեն ինչ հանգում է Երևանի և Բաքվի միջև խաղաղության պայմանագրի շուտափույթ ստորագրմանը հասնելու Արևմուտքի ձգտմանը, տարածաշրջանում Ռուսաստանի ազդեցությունը թուլացնելու և տարածաշրջանից նրա դուրսմղման քաղաքականությունը շարունակելու համար:
Օգտվելով Թուրքիայի անվերապահ աջակցությունից՝ Ադրբեջանը ձգտում է ոչ միայն բացառել Երևանին Լեռնային Ղարաբաղի հարցի շուրջ ամեն տեսակի քննարկումներից, այլև նվազագույնի հասցնել միջազգային հանրության և ուժի կենտրոնների դերն այդ հարցում:
Միշել-Մակրոն-Փաշինյան-Ալիև քառակողմ հանդիպումն ընթացել է երկու փուլով և ընթացել է շատ ծանր։ Դատելով ամենից՝ բանակցությունների գլխավոր շահառուները դժգոհ են մնացել դրա արդյունքներից։
Լսելով Փաշինյանի ստահոդ հայտարարությունների հերթական հեղեղը խորհրդարանում՝ մտածեցի. «Տեսնես՝ ինքը հավատո՞ւմ է իր ասածին»։ Եթե հավատում է, ապա անհամարժեքության աստիճանը շատ բարձր է։ Ուրեմն անմեղսունակ է։