«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Ապրիլի 5-ին իրեն ՀՀ արտաքին գործերի նախարարություն անվանող գերատեսչությունը հանդես եկավ հերթական հակահայկական հայտարարությամբ, որը վերաբերում էր բռնի տեղահանված, հայրենազրկված և բացարձակապես ամեն ինչ կորցրած արցախցիների ճակատագրին: «Ազատության» հարցմանն ի պատասխան՝ նախարարությունից հաստատեցին, որ արցախցիների իրավունքների հարցը հանվել է «Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև միջպետական հարաբերությունների կարգավորման» օրակարգից։
Մարտի 31-ին ՀՀ Ազգային ժողովում տեղի ունեցավ բարձրաստիճան պաշտոնյաների հանդիպումն անհայտ կորած զինծառայողների հարազատների հետ: Ավելի քան 5 ժամ տևած զրույցից հետո կորած զինվորներից մեկի մայրը հայտարարեց, որ իրենք չստացան հարցերից և ոչ մեկի պատասխանը, և որ իշխանությունները ոչինչ չեն անում ու միայն դատարկախոսում են: Ըստ էության՝ ոչ մի նոր բան: Նորություն կլիներ, ընդ որում՝ սենսացիոն, եթե սրանք հայտնեին, որ գոնե ինչ-որ բան ձեռնարկում են անհայտ կորածների, գերիների ու պատանդների հետ կապված հարցերում։
Երրորդ օրն է՝ Երևանում տեղի են ունենում մեր արցախցի հայրենակիցների ակցիաները, երրորդ օրն է՝ մարդիկ, որոնք ընդամենը մեկուկես տարի առաջ զրկվել են բացարձակապես ամեն ինչից, ջանում են հասնել իրենց մեծ Հայրենիքում արժանապատիվ ապրելու իրավունքի: Եվ երրորդ օրն է՝ այդ թեմայով հաղորդագրությունների, տեսանյութերի ու գրառումների տակ կեղտի ու զազրանքի անդադար տարափ է տեղում, իսկական հեղեղ այն վիճակի ամոթալիության ու խայտառակության, որին հասել է հայ հասարակությունը հայատյաց-թուրքապաշտների կառավարման 7 տարիների ընթացքում։
«Ինձ ուղղակի զարմացնում է, թե ինչ վստահությամբ են ոմանք. լինեն ակտիվիստներ, թե իշխանության ներկայացուցիչներ, խոսում այն մասին, թե ինչ էր կատարվում այն ժամանակ։ Տպավորություն է ստեղծվում, թե իրենք այդ ժամանակ այնտեղ են եղել, ընդհուպ մինչև Եվլախում հանդիպումը, միայն թե հակառակ կողմից։ Այս մասին պետք է խոսել, որպեսզի հասարակությունն իմանա ճշմարտությունը»,- Alpha News-ին տված հարցազրույցում հայտարարեց 2023թ. սեպտեմբերին Եվլախում ադրբեջանցիների հետ բանակցություններում ԼՂՀ երկու ներկայացուցիչներից մեկը՝ Արցախի խորհրդարանի պատգամավոր Դավիթ Մելքումյանը։ Հիշեցնեմ, որ այն ժամանակ տեղի է ունեցել ընդանուր առմամբ 3 այդպիսի հանդիպում, վերջինը՝ սեպտեմբերի 29-ին։
Անցած շաբաթ թուրքական 10 լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների եռօրյա այցը Հայաստան բուռն արձագանք հարուցեց միանգամից մի քանի առումներով: Նախ՝ նրանց հետ հանդիպման ժամանակ Փաշինյանի արած հայտարարությունների համատեքստում, այնուհետ՝ Երևանը իբրև թուրքական քաղաք ներկայացրած CNN Turk-ի լրատվական բաժնի խմբագրի հեռուստառեպորտաժի, և վերջապես՝ այն հաղորդագրության, որ այցը ֆինանսավորվել է Հայաստանի պետբյուջեի միջոցների հաշվին։
Մարտի 18-ին Շվեյցարիայի Կանտոնների խորհուրդը՝ Դաշնային ժողովի վերին պալատը հավանություն տվեց «Լեռնային Ղարաբաղի համար խաղաղության ֆորում. հայերի վերադարձի հնարավորության ապահովում» նախագծին: 46 պատգամավորներից 29-ը կողմ են քվեարկել նախաձեռնությանը, որով կոչ է արվում Շվեյցարիայի իշխանություններին առանձին հարթակ ստեղծել Արցախի և Ադրբեջանի ներկայացուցիչների միջև երկխոսության համար: Նշվում է, որ նախաձեռնության նպատակն է՝ ապահովել բռնի տեղահանված հայերի անվտանգ, հավաքական և արժանապատիվ վերադարձը պատմական Հայրենիք:
2024 թվականի հոկտեմբերի 20-ին Արցախում մահացավ բռնազավթումից հետո քաղաքում մնացած 14 հայերից մեկը՝ 70-ամյա Վերա Աղասյանը։ Ինչպես հաղորդում են Բաքվի ԶԼՄ-ները, մահվան պատճառ է դարձել սուր թոքային-սրտային անբավարարությունը: Անցել է գրեթե 5 ամիս, սակայն մահացած կինը դեռ մնում է անթաղ, չնայած նրան Հայաստանում հողին հանձնելու ընտանիքի ցանկությանը և փոխադրմանն աջակցելու Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի արտահայտած՝ պատրաստակամությանը:
Նիկոլի երեկվա անկեղծացումները, որոնք հասարակության վրա տեղացին «թուրք լրագրողների» հետ հարցազրույցի տեսքով, միանշանակ կարելի է բնորոշել որպես հայ ժողովրդի դեմ տեղեկատվական տեռորի հերթական ալիք։ Նույնիսկ հաշվի առնելով այն, որ առանձնակի նոր ոչ մի բան դրանցում չկար։ Ամեն դեպքում պարզ է, որ այդ ամենը նախապատրաստվել է բնավ ոչ Երևանում և ոչ էլ նույնիսկ Արևմուտքում (ժամանակները փոխվել են), այլ Անկարայում։ Թուրքիայից և Ադրբեջանից անմիջապես հաջորդած հայտարարությունները դրա լավագույն ապացույցն են։
Այն, ինչ տեղի է ունենում Սիրիայում վերջին մի քանի օրերին, հերթական անգամ ցնցեց աշխարհը։ Սպանված խաղաղ բնակիչների, այդ թվում՝ կանանց ու երեխաների դիակների սարսափելի տեսագրությունները, «ընդդիմության դեմ պայքարի» պատրվակով զանգվածային մահապատիժների մասին հաղորդագրությունները, անպաշտպան մարդկանց նվաստացման ու ծանակման տեսարանները կրկին հանգեցրին կրոնական փոքրամասնությունների, այդ թվում՝ քրիստոնյաների սպանությունները դադարեցնելու պահանջով տարատեսակ հայտարարությունների և կոչերի անօգուտ ու ակնհայտորեն ուշացած տարափի:
USAID-ի և «Ռոսսոտրուդնիչեստվո»-ի գրասենյակներից, օտարերկրյա մի շարք ԶԼՄ-ներից, այդ թվում՝ ВВС-ից, «Ամերիկայի ձայնից», «Սպուտնիկ Ազերբայջանից» և Bloomberg-ից հետո Բաքվում անցել են միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցչություններին: Ինչպես արդեն հաղորդվել է, Ալիևի սուլթանությունում հետագա ներկայության անցանկալիության մասին ծանուցում է ստացել ԿԽՄԿ-ն, այնուհետև հաղորդագրություններ են հայտնվել Transparency International-ի, ինչպես նաև ՄԱԿ-ի չորս գրասենյակների՝ Զարգացման ծրագրի (ՄԱԿԶԾ), Բնակչության հիմնադրամի (UNFPA), Փախստականների հարցերով գերագույն հանձնակատարի (UNHCR) և Մանկական հիմնադրամի (UNICEF) փակման մասին: