XXI դարի առաջին տասնամյակում Հայաստանը ամենաուժեղ, ամենակենսունակ, ամենակայացած պետությունն էր Հարավային Կովկասում, հեղինակավոր խաղացող՝ միջազգային ասպարեզում: Թվում էր, թե իրականանում են Վազգեն Սարգսյանի խոսքերն այն մասին, որ XXI դարը մերն է լինելու... լավ է, որ Վազգեն Սարգսյանը չի տեսնում Հայաստանի ներկա օրը։ Չի տեսնում, մասնավորապես, նաև այն, թե ինչպես է իր հարազատ եղբայրը լպստում իր գործը կործանած մարդուն։ Ի դեպ, եթե Վազգեն Սարգսյանը ողջ լիներ, Նիկոլից մնացած մեծ կտորը հիմա «դուխով» գլխարկը կլիներ։

ՀՀ սահմանադրության 205-րդ հոդվածով՝ Հայաստանի տարածքի փոփոխությանը վերաբերող ցանկացած հարց լուծվում է բացառապես հանրաքվեի միջոցով։ Դա նշանակում է, որ եթե ՀՀ 29 հազար 743 քառ. կմ տարածքից անգամ մեկ հեկտար օտարվում է որևէ այլ պետության, այդ հարցով պետք է հանրաքվե կազմակերպվի։ Ընդ որում, քանի որ Հայաստանը հարևան պետությունների հետ սահմանազատման պայմանագրեր չունի, պետական սահմանագիծ է համարվում փաստացի սահմանը՝ կահավորված կա՛մ սահմանապահ ուղեկալներով ու ինժեներական արգելափակոցներով, ինչպես Վրաստանի, Իրանի և Թուրքիայի դեպքում է, կա՛մ էլ խրամատավորված մարտական հերթապահության իրականացմամբ, ինչպիսին հայ-ադրբեջանական առաջնագիծն է։

Նորագույն համաշխարհային պատմությանը քաջածանոթ ցանկացած մեկը կմտաբերի որևէ պետության ղեկավարի հրաժարականի առնվազն մեկ օրինակ։ Խոսքն անգամ եվրոպական ժողովրդավար պետությունների մասին չէ, ասենք, օրինակ, Գերմանիայի, որի նախկին նախագահներից Հորստ Քյոլերը հրաժարական տվեց տնտեսական թեմայով իր մի վիճահարույց արտահայտության, իսկ նրան հաջորդած Քրիստիան Վուլֆը՝ մի բանկային ավանդի հետ կապված սկանդալի պատճառով։

Ինչպես արդեն հաղորդվել է, հենց այն ժամանակ, երբ ադրբեջանցիները կրակում էին Գեղարքունիքի մարզի ռազմական դիրքերի և խաղաղ բնակչության վրա, նույն մարզի Զոլաքար համայնքում իշխանությունը փոխատեղում էր կատարում ոստիկանության մի ամբողջ դասակի մասնակցությամբ։ Իշխանությունը համայնքապետի պաշտոնակատար է նշանակել «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անդամին, որը գյուղապետարանի շենք է մտել տասնյակ ոստիկանների ուղեկցությամբ և զբաղեցրել ղեկավար աթոռը՝ չնայած համայնքի բնակիչների բողոքի ակցիային:

Ադրբեջանը պատրաստվում է ճանապարհներով խեղդել մեզ։ Մինչ դավադիր իշխանությունները ամենաանհեթեթ պատճառաբանություններով տապալեցին Ազգային Ժողովում Արցախի հարցերով մշտական հանձնաժողով ստեղծման մեր առաջարկը՝ Ադրբեջանը, բացի քաղաքական, դիվանագիտական, ռազմական ճնշումներից, նաև ենթակառուցվածքային ճնշում է կիրառում հայկական պետությունների նկատմամբ՝ իր կոմունիկացիոն ճիրանները պարուրելով Արցախի և Սյունիք շուրջ։

Ճակատագրի հեգնանքով՝ մամուլի և խոսքի ազատությունը սահմանափակող շարունակական օրինագծերը հեղինակում և դրանց ընդունումը կրծքով պաշտպանում են իշխանական այն պատգամավորները, որոնք նախկինում աշխատել են լրագրության ոլորտում։ Դժվար է նրանց լրագրող կոչել, քանի որ ճշմարիտ լրագրողը չի կարող իր նախկին գործընկերների երեսին թքել՝ ամեն օր ավելի ու ավելի խորացնելով մամուլի և իշխանության միջև անջրպետը։

Ադրբեջանը շարունակում է ագրեսիվ քաղաքականություն վարել Հայաստանի նկատմամբ։ Այդ մասին հայտարարեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ ներկայացնելով պաշտպանության նոր նախարար Արշակ Կարապետյանին, հաղորդում է Sputnik Արմենիան։

Այն մասին, որ Փաշինյանի կադրային «պահեստայինների նստարանը» բավական սահմանափակ է և հանգում է անձնապես իրեն նվիրված նույն մարդկանց վերադասավորմանը, պարզ էր ի սկզբանե։ Սակայն ներկայիս իշխող խմբակցության և կառավարության ձևավորումը վերջնականապես հստակություն մտցրեց ինչպես կադրային, այնպես էլ «նախկինների» և «ներկաների» հարցում։ Այն է՝ «նոր» դեմքեր նրա թիմում գործնականում չկան, փոխարենը ակտիվորեն վերադառնում են «նախկինները», մեկ վերապահումով. դրանք գրեթե բոլորը պատկանում են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մերձավոր զինակիցների թվին։

Իշխանական և իշխանամերձ քաղաքական գործիչների մի խումբ կա, որն այսօր բառացիորեն իրականացնում և կամ արդարացնում է այն ամենը, ինչի համար վերջին երկու տասնամյակում շարունակաբար մեղադրել է նախկին իշխանություններին, մասնավորապես՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին։ «Կյանքը ցույց կտա, թե ով ինչ է արել Արցախի համար, և ով է իրականում ծախում այն»,- հրաժարականի իր տեքստում ժամանակին ասում էր առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Ընտրություններից հետո, թերևս, քարերը հավաքելու ժամանակն է։