Այսօր ամբողջ օրը ՀՀ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հետ քննարկել ենք պատերազմական գործողությունների դադարեցմանն ուղղված մեր անելիքները, ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է Ացախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը:
Սիրելի հայրենակիցներ, քույրեր և եղբայրներ. անձամբ իմ և բոլորիս համար ծանր, չափազանց ծանր որոշում եմ կայացրել:
Հայկական կողմը բանակցություններ չի վարել փուլային սցենարի հիման վրա Փաշինյանը, ինչպես հայտնի է, Արցախի Հանրապետության դեմ ռազմական ագրեսիայի ընթացքում հայտարարեց, թե «վատ ժառանգություն» է ստացել նախկին իշխանությունից՝ կարգավորման բանակցությունների հարթությունում։ Օրերս արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանին առճակատ հարց տվեցին, թե ինչ ժառանգություն է ստացել նա բանակցային գործընթացում։ Արտաքին քաղաքական գերատեսչության ղեկավարը դիվանագիտորեն խուսափեց պատասխանից, որպեսզի սուտ չխոսի։ Դե, իսկ ճշմարտությունը հավասարազոր կլիներ ղեկավար աթոռից հրաժարման. չէ՞ որ «վատ ժառանգությունը» նոր իշխանության առանցքային հորինվածքներից մեկն է։
Հայաստանյան 17 կուսակցություններ հանդես են եկել հայտարարությամբ:
Կա աչքի անբուժելի հիվանդություն. գերան։ Այն փակում է բնապատկերը, ճնշում է փոքր ուղեղի վրա ու ստեղծում կեղծ զգացողություն, թե բոլոր դժբախտություններիդ մեղավորն ուրիշներն են. ով ասես, բացի քեզանից։ Շատ հաճախ այդ վտանգավոր հիվանդությունն ուղեկցվում է ընտրողական ամնեզիայով, երբ մտապահվում է միայն այն, ինչը ձեռնտու է, և իսպառ մոռացվում մնացածը, ոչ ձեռնտուն։ Մի այդպիսի յուրօրինակ կիսամնեզիա։
Քաղաքագետ, Ռուսաստանի Ժողովրդական տնտեսության և պետծառայության ակադեմիայի իրավունքի ամբիոնի դոցենտ Սերգեյ Կարնաուխովը Sputnik Արմենիային տված հարցազրույցում, խոսելով ղարաբաղյան հակամարտության գոտի գրոհայինների տեղափոխման մասին, ասաց, որ Թուրքիայի և Ադրբեջանի ղեկավարության նախաձեռնած գործողությունները, որոնք մարդկության դեմ հանցագործություններ են, պետք է դառնան միջազգային քրեական հետաքննության առարկա։
Երբ Աստված զրկում է մարդուն ուղեղից, ապա պատերազմում հաղթել, չի բացառվում, հնարավոր է։ Բայց դժվար է։ Երեկ մեր իշխանությունները քննարկում էին կազմակերպել։ Քննարկում էին այն հարցը, թե կարելի էր արդյոք խուսափել պատերազմից։ Նման քննարկման համար ավելի լավ ժամանակ չէր գտնվել։ Այդ թեման «պետք էր» քննարկել հենց հիմա, երբ իշխանությանը քննադատելն արգելված է, իսկ խախտողները տուգանվում են։ Այսինքն եթե որևէ մեկը կարծիք հայտներ, որ պատերազմից խուսափել կարելի էր, եթե չլինեին իշխանությունների սխալները, ապա նրան տեղնուտեղը կտուգանեին։ Որպեսզի քննարկի այն, ինչ «պետք է քննարկել», այլ ոչ թե այն, ինչ ցանկալի և անհրաժեշտ է քննարկել։ Ուստի իշխանությունները շատ «յուրաժամանակ» կազմակերպեցին նման քննարկումներ։
Ուղիղ 23 տարի առաջ՝ 1997թ. նոյեմբերի 4-ին, այն ժամանակ գործող ՀՀ նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրապարակեց հասարակական քննարկումների ալիք բարձրացրած, իսկ շատ չանցած նաև իր իսկ հրաժարականին հանգեցրած «Պատերազմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հոդվածը։
Այն մասին, թե ինչ հույզեր առաջացրեց Շուշան Պետրոսյանի «Անունս Արցախ Է» երգը, խոսելն ավելորդ է։ Անհնար է լսել այն առանց արցունքների, բայց է՛լ առավել՝ առանց հպարտության, առանց Արցախ անունով հայկական փոքրիկ հողակտորի աներևակայելի վեհության ու սրբության գիտակցման, որն այս օրերին դարձել է ուժի, հավատի և ազգային ոգու սևեռակետն ու խորհրդանիշը։ Թվում էր, թե անհնար է ընկալել այդ երգը որևէ այլ կերպ, քան որպես ձոն մեր Հայրենիքին ու մեր ապագա Հաղթանակին։ Ու նաև՝ որպես ընդհանուր վտանգի առջև հայերի միասնության խորհրդանիշ։
Ի՞նչ կտա Փաշինյանի ինքնակամ հրաժարականը 1. Ձևավորվում է Պաշպանության Պետական Կոմիտե (ՊՊԿ), որտեղ պետք է ընդգրկվեն փորձառու, քաղաքական–դիվավագիտական ու ռազմական գիտելիքների տիրապետող պրոֆեսիոնալներ: