ՔՊ ղեկավարի և վերնախավի որոշ ներկայացուցիչների խոսքերը, թե հրապարակային քայլերի դեպքում գերիներն Ադրբեջանից չեն վերադառնա, ոչինչ չանելու արդարացումներ են:

Վերջերս ազատ արձակվեց «Ֆազ» մականունով քրեական հեղինակություն Սերգեյ Գրիգորյանի սպանության մեջ մեղադրվող քրեական հեղինակություն Ռուստամ Ստեփանյանը՝ «Չաղ Ռուստամ» մականունով: «Գոլոս»-ն իր լսարանին տեղեկացրել է 2024 թվականի հունիսին մարդաշատ վայրում՝ այլ մարդկանց կյանքի և առողջության վտանգումով կատարված սպանության մասին: Ստեփանյանին ազատ արձակելու որոշումը կայացրել է դատավոր Մասիս Մելքոնյանը: ԶԼՄ-ներում անմիջապես հղումներ հայտնվեցին իշխող քաղաքական շրջանակների հետ Ստեփանյանի կապերին, հիշատակվում էր «Հանրապետություն» կուսակցության առաջնորդ, նախկին վարչապետ Արամ Զավենիչը։

ՀՀ պաշտպանության առաջին նախարար, ՀՀ նախկին վարչապետ Վազգեն Սարգսյանն այսօր կդառնար 66 տարեկան, եթե չլիներ Հոկտեմբերի 27–ը... Սպարապետի ազգային մտածելակերպի, հայրենասիրության ու տղամարդկային տեսակի մասին շատ է խոսվել։ Ասվել է նաև, որ եթե Վազգեն Սարգսյանը ողջ լիներ, Արցախի ճակատագիրը գուցե այլ կերպ դասավորվեր։ Sputnik Արմենիան տարբեր տարիներին նրա տված հարցազրույցներից առանձնացրել է հատվածներ, որոնք ճշմարտություն են նաև մեր օրերում, և որոնք ցույց են տալիս Վազգեն Սարգսյան պետական գործչի մտածելակերպը, դիրքորոշումը երկրի ու բանակի մասին։

Նիկոլ Փաշինյանի «միջանցքային» հոդվածը, որը շաղկապված էր նաև իրանական պետական հեռուստաընկերությանը տրված իր վերջին հարցազրույցի հետ, իհարկե, պատահական չէր։ Իրանի գլխի տակ փափուկ բարձ դնելու փորձը զուգակցված էր ոչ այնքան Ալիևի, որքան նրա և Նիկոլի համատեղ պատրոնների աչքերի համար նախատեսված հոդվածով։

Հայ հասարակությունը գրեթե մոռացել է այդ ողբերգության մասին. միայն լուրերի թողարկումներում դատավարությանը վերաբերող հաղորդագրություններն են հիշեցնում 28-ամյա հղի Սոնա Մնացականյանի հետ կատարվածի մասին: Մոռացկոտության համար մարդկանց մեղադրել չենք կարող. մահաբեր ռեժիմը մշտապես «ցախ» է նետում ազգային աղետի տարեգրության խարույկի մեջ կրկին ու կրկին, իսկ հերթական ողբերգություններն ու գոյաբանական բնույթի խնդիրները ստվերում են նույնիսկ մեկ շաբաթ առաջ տեղի ունեցածը։

Վատիկանում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը գրում է. «2018-ից առ այսօր անցել է 7 տարի։ Այս ընթացքում տեղի են ունեցել համապետական ընտրություններ, բազմաթիվ համայնքային ընտրություններ, եղել է կոալիցիոն կառավարություն, տեղի է ունեցել դաժան, ուղղորդված և պարտված պատերազմ, եղել է Արցախից հրաժարում, ապա՝ հանձնում։ Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի շուրջ 20,000 հեկտարը օկուպացված է։

Կապիտուլյանտների խմբակից (ՔՊ) մի պատգամավորուհի , Աժ ամբիոնից, խոսելով ընդդիմադիրների հրապարակային բանավեճից, ինքն իրեն հարց է տալիս. «կարո՞ղ ենք արդյոք անուղղակի ենթադրել, որ նրանք ավելի շատ համախոհ են իշխանությունների հետ» ու ինքն էլ պատասխանում է «այո»:

Օրակարգը, որով Փաշինյանը փետրվարի սկզբին թռավ ԱՄՆ, այն աստիճան ժամանակավրեպ գտնվեց, որ Վաշինգտոնում նրան չարժանացրեցին փոքրիշատե պատշաճ ուշադրության և քաղաքական լուրջ բովանդակությամբ հանդիպումների։ «Ազգային աղոթքի նախաճաշին» նրա ներկայությունն այդպես էլ մնաց կիրառական դիվանագիտության տեսանկյունից ձևական ու դատարկ միջոցառում, և Փաշինյանն այդ միջոցառմանը լոկ հյուր էր՝ ներկայությունն արձանագրելու համար, ինչպես հարսանիքի հրավիրված ամենահեռավոր ազգականը։ Փոխնախագահ Վենսի հետ տխրահռչակ լուսանկարը նույն կատեգորիայից է. ո՞վ պարզապես չի լուսանկարվում հարսի ու փեսայի կամ ազապբաշու և հարսնաքրոջ հետ... Ավանդույթ է:

Թրամփ-Զելենսկի հայտնի երկխոսությունը՝ «ով տակ մնաց, ով՝ վրա» այլ դիտանկյունից նայելիս, շատ ավելի կարևոր պատկեր է բացվում մեզ համար։