«Ապրիլի 30-ի առավոտյան ժամը 5-ին սկսվեց «Կոլցո» ռազմական գործողությունը Գետաշենի և Մարտունաշենի խաղաղ բնակչության դեմ։ Տանկերով, ԶՓԿ-ներով, ՀՄՄ-ներով, ԴՄՄ-ներով շրջապատված գյուղերը ենթարկվեցին հոծ գնդակոծության։ Մի քանի ժամ անց գյուղեր ներխուժեցին զրահամեքենաները, դրանց պաշտպանության տակ ավտոմատներից կրակելով առաջ էին շարժվում Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի ՆԳՆ-ի զինվորներն ու օմոնականները, նրանց հետևից՝ դիակապտիչ ադրբեջանցիները հարևան գյուղերից։ Նրանք բոլորը ներխուժում էին գյուղեզրի տներ, սպանում, խոշտանգում, թալանում հայերին, խլում նրանց ունեցվածքը, առևանգում մեքենաները, անասուններին, ավտոմատի փողի տակ ստիպում դիմում գրել սեփական տունն ընդմիշտ լքելու «ցանկության» մասին»։

Նախկին դեսպան, 1992-96 թվականներին Ռուսաստանի միջնորդական առաքելության ղեկավար, ՌԴ նախագահի՝ ղարաբաղյան հակամարտության հարցերով լիազոր ներկայացուցիչ, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի անդամ և համանախագահ Վլադիմիր Կազիմիրովը հերքել է Ադրբեջանի Միլի մեջլիսի պատգամավոր Միխայիլ Զաբելինի հայտարարությունը: Ադրբեջանցի պատգամավորի հայտարարության առիթը Վլադիմիր Կազիմիրովի հոդվածն էր այն մասին, թե պետք է արդյոք Լեռնային Ղարաբաղը մասնակցի բանակցություններին:

Օրերս Արցախի պատվիրակությունը աշխատանքային այց կատարեց Ուրուգվայ, որտեղ արտգործնախարար Մասիս Մայիլյանը հանդիպումներ ունեցավ այդ երկրում 2019 թվականի աշնանը կայանալիք նախագահական ընտրություններում առաջադրված կառավարող և ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի թեկնածուների հետ։ Ավելի վաղ պատվիրակությունը մասնակցեց ապրիլի 24-ին նվիրված միջոցառումների, հանդիպեց Ուրուգվայի գործող և պաշտոնաթող քաղաքական գործիչների հետ։ Համաձայն պաշտոնական հաղորդագրությունների, Մայիլյանը ներկայացրել է երկրի արտաքին քաղաքականության գերակա ուղղությունները, մասնավորապես՝ Արցախի միջազգային ճանաչման գործընթացն ու հակամարտության կարգավորման ներկայիս փուլը։ Ինքնին ուշագրավ այցը բնորոշ է այն առումով, որ մի քանի տարի առաջ հենց Ուրուգվայն էր նշվում որպես առաջին երկիր, որը կարող է ճանաչել Արցախի անկախությունը։

Նիկոլ Փաշինյանը վերջերս գանգատվեց հայ հասարակության մեջ Արցախի վերաբերյալ հստակ ձևակերպված հայեցակարգի բացակայությունց։ Իբր՝ դեռ չի կողմնորոշվել հայ հանրությունը, թե կոնկրետ ինչ է ցանկանում այդ հարցում, որպեսզի ինքը՝ Նիկոլը գնա ու հասնի դրան։ Եվ հստակ ձևակերպված այդ հայեցակարգի բացակայության խորապատկերին դաշտ է բացվում տարբեր խոսակցությունների և շահարկումների համար։

Հայկական աշխարհը նշում է Օսմանյան կայսրությունում և Թուրքիայում 1915-1923թթ. տեղի ունեցած Հայոց ցեղասպանության 104-րդ տարելիցը: Ավելորդ է ասելը, թե ինչ նշանակություն ունի այդ ողբերգությունը հայ ժողովրդի պատմության համար և որքան է այն արմատավորվել մեր պատմական հիշողության մեջ: Այս թեմաներով գրվել են հարյուրավոր մենագրություններ, նկարահանվել են գեղարվեստական և փաստավավերագրական ֆիլմեր, գրվել են երգեր և ստեղծվել ասոցիացիաներ:

Մարտի վերջին «ԳԱ»-ում հրապարակվել էին հոդվածներ, որոնք պատմում էին Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունում առկա ողբալի վիճակի մասին, այնտեղ տիրող անդրկուլիսյան բանսարկությունների, կեղտոտ գզվռտոցի, խմբային խարդավանքների, համատարած անվստահության ու կասկածամտության մթնոլորտի։ Այդ հոդվածների առիթ դարձավ «Ազատ Ադրբեջան» հասարակական շարժման կողմից պատրաստված ֆիլմը, որը պատմում է նախարարության ղեկավար Զաքիր Հասանովի կենսագրության ամոթալի փաստերի մասին։

Մոսկովյան հանդիպումից երեք օր անց Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը կրկին ընդգծեց դրա արդյունքները, հայտարարելով իր լավատեսության մասին, թե կողմերը կկատարեն ձեռք բերված պայմանավորվածությունները։ Ի պատասխան՝ պաշտոնական Ստեփանակերտը նշեց, որ Արցախում ուրախ կլինեին կիսել ռուսաստանյան կողմի լավատեսությունը, սակայն Ադրբեջանն անկանխատեսելի երկիր է, ուստի ամեն ինչ ցույց կտա ժամանակը։

«Նեզավիսիմայա գազետա»-ում հրապարակվել է Միքայել Մինասյանի հոդվածը, որը վերնագրված է «Երկու պետություն՝ մեկ նպատակ. Հայ-ռուսական դաշնակցությանն անհրաժեշտ է նոր ճարտարապետություն», տեղեկացնում է Panorama.am-ը։

Ստրասբուրգում ԵԽԽՎ գարնանային նստաշրջանը, պետք է ասել, բավական հետաքրքիր է անցնում։ Ճիշտ է, դատելով ԶԼՄ-ներ հրապարակումներից, տպավորություն է ստեղծվում, թե Հայաստանի Ազգային ժողովը ներկայացնում է միայն Նաիրա Զոհրաբյանը, որը ելույթ ունեցավ երկու անգամ և երկու անգամն էլ՝ բավական տպավորիչ ու ծանրակշիռ։ Պատվիրակության մյուս պատգամավորները, որը Ստրասբուրգ է մեկնում չգիտես ինչու լրիվ կազմով (նախկինում գնում էին միայն հիմնական անդամները), հաջողությամբ յուրացնում են քաղաքական զբոսաշրջության ավանդույթները, որոնց հիմքը դրվել է Եվրոպայի խորհրդին մեր երկրի անդամակցման առաջին տարիներին։