Նախօրեին սկսվել են «Վալտեր» ֆիլմի նկարահանումները, որի ռեժիսորը Ռոբերտ Դեֆն է՝ ծնունդով Ստեփանակերտից։ Նա ժապավենը նկարել է որպես նկարիչ-բեմադրող գործընկերոջ՝ ռեժիսոր Ռանո Կուբաևայի հետ, որի հետ աշպատել է նաև «Ես քեզ եբեք չեմ մոռանա» բազմասերիանոցի ֆիլմի վրա։ Նկարահանումների սկսվելու մասին Instagram-ի իր միկրոբլոգում հայտնել է Ռանոյի դուստրը՝ դերասանուհի Ռավշանա Կուրկովան։

Ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրառում է արել՝ տեղեկացնելով, որ այլևս ՀՀ Ազգային կինոկենտրոնի աջակցությամբ ֆիլմ չի նկարահանելու:

2011 թվականին, ՄԱԿ-ի մի շարք անդամ երկրների պաղեստինամետ քվեարկության հետ կապված, պաշտոնական Վաշինգտոնը կտրուկ կրճատեց Միավորված ազգերի կրթական, գիտական և մշակութային կազմակերպության՝ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ֆինանսավորումը։ Տարբեր պատճառներով նույնպիսի քայլի դիմեցին ևս մի քանի երկրներ՝ Կանադան, Իսրայելը, Ավստրալիան, Լեհաստանը և այլն։ Դրանից հետո ֆինանսական խնդիրների բախված կազմակերպությունը հայտնվեց բավական սպեցիֆիկ ռեժիմների շահերի ուղեծրում։ Մասնավորապես՝ ինքնակալական Ադրբեջանի, որը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին շռայլորեն հատկացրեց 5 մլն դոլար։ Եվ դա միայն 2013 թվականին։

Մեկնարկել է մայրաքաղաքի ամենանշանակալի մշակութային իրադարձություններից մեկը՝ Երեւանի «Ոսկե ծիրան» 16-րդ միջազգային կինոփառատոնը, որի գլխավոր գործընկերն արդեն 14 տարի անընդմեջ ՎիվաՍել-ՄՏՍ-ն է:

Հունիսի 6-ից մինչև 14-ը Երևանում կայանալու է Արամ Խաչատրյանի անվան ավանդական միջազգային մրցույթը։ 15 տարվա ընթացքում առաջին անգամ այս նախադասության մեջ ստիպված ենք թանձր հարցական նշան դնել. կայանալո՞ւ է արդյոք։

Եթե դու կառավարական հանձնաժողովի անդամ ես և քեզ դադարել են կանչել դրա նիստերին, ապա գուշակիր մեղեդին առաջին նոտայից։ Ճի՛շտ է։ Նախ՝ դու այլևս այդ հանձնաժողովի անդամ չես, երկրորդ՝ դա Մշակույթի նախարարության ստեղծած հանձնաժողովն է, երրորդ՝ գերատեսչությունը ղեկավարում է Նազենի Ղարիբյանը։ Համապատասխանաբար՝ զայրույթի նոտաներ արձակել չարժե. միայն ուրախություն ու հրճվա՛նք…

Դեռ բոլորովին վերջերս մեր մամուլի էջերում Օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի մասին խոսելու միակ հնարավոր տարբերակն էր դա անել գերադրական աստիճաններով։ «Փառաբանված», «ազգային պարծանք». այսօրինակ մակդիրներն ուղեկցում էին նրա մասին յուրաքանչյուր հիշատակմանը։ Իսկ եթե երբեմն որպես բացառություն հնչում էին քննադատական դիտողություններ, ապա դրանք վերաբերվում էին այս կամ այն ներկայացման «առանձին վերցրած թերություններին», բայց , քա՜վ լիցի, ոչ թատրոնին ընդհանրապես։

Քանի դեռ Ազգային ժողովը չի ընդունել վերակազմավորման մասին օրենքը, ցանկություն է առաջանում հանդես գալ քաղաքացիական նախաձեռնությամբ։ Այն է՝ օպտիմալացնել Մշակույթի նախարարությունը և միացնել ոչ թե մասամբ՝ Կրթության և մասամբ Քաղաքաշինության նախարարություններին, կամ է՞լ ինչ է այնտեղ ծրագրվում, այլ Ֆինանսների նախարարությանն ու հարկային տեսչությանը։ Առնվազն։

Օրերս Analitik.am կայքում հայտնված հրապարակումը՝ «Սոս Սարգսյանի անվան պետական թատրոնը, Երգի պետական թատրոնը և մի շարք այլ ՊՈԱԿ-ներ լուծարվելու են» երկարաշունչ վերնագրով, անհուսալիորեն փչացրեց նույնիսկ այն մշակութային գործիչների շաբաթավերջը, որոնք չէին մտել «Շինդլերի ցուցակ»։ Թեպետ, փոխաբերությունը կոռեկտ չէ։ Շինդլերի ցուցակը փրկության ցուցակ էր։ Մշակույթի նախարարությանը՝ մահվան։ Այսպես թե այնպես պարզ է, որ օպտիմալացված, բայց լավատեսությամբ առլեցուն մշակույթի նախարարությունը չի պատրաստվում կանգ առնել նվաճածի վրա։