Վերջին շրջանում ի հայտ է գալիս հատկապես և միայն այդ հարցը, երբ տեսնում եմ հասարակական-քաղաքական արձագանքը կատարված և կատարվող ամենի առնչությամբ։ Քանզի խոսքը կարող է լինել միայն ուղեղի զանգվածային մթագնման մասին, եթե հասարակության մեջ արդեն ավելի քան մեկ ամիս շարունակվում է բանավեճը. դավաճան է Նիկոլը, թե ոչ, մեղավոր է արդյոք երկրի ղեկավարն այն բանում, որ ստորագրել է նրա (երկրի) կապիտուլյացիան, կարող է արդյոք նման գործիչն իր թիմի հետ շարունակել մնալ իշխանության ղեկին։

Իհարկե, այսպես չէր պատկերացնում իր կառավարման մայրամուտը Փաշինյանը։ Ոչ այսպիսի խայտառակ վախճան։ Բայց դժվար թե որևէ մեկը կարեկցի նրան։ Այն, որ իրավիճակը զարգանում է ձնահյուսի սկզբունքով, ակնհայտ է։ Դա նույնքան անխուսափելի էր, որքան Երևանում տեղացած առաջին ձյունը։

Դեկտեմբերի 5-ին նշանակված է միավորված ընդդիմության մեծ հանրահավաք։ Սպասվում է, որ ընդդիմությունը կհայտարարի Փաշինյանի հրաժարականից հետո և մինչ խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների անցկացում Հայաստանի Հանրապետության ժամանակավոր վարչապետի իր թեկնածուի անունը: Դատելով ամենից՝ թեկնածուն Վազգեն Մանուկյանն է։

Ոստիկանությունը ուժ կիրառեց Նոյեմբերի 30-ի երեկոյան Մաշտոցի պողոտայում և Սայաթ-Նովա փողոցի խաչմերուկում տեղի ունեցած անկարգությունները ցույց տվեցին, որ վարչապետը արձակել է ոստիկանության ձեռքերն ու կարգադրել ցուցարարների դեմ պայքարում դիմել ցանկացած միջոցների, ընդհուպ մինչև օրենքի խախտում։

Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ինչպես իրեն կպահեր ոմն բացառիկ ճիվաղը, եթե 2011-ին ստորագրվեր Կազանի փաստաթուղթը։ Եվ հինգ շրջաններն անցնեին Ադրբեջանին՝ միջանկյալ անորոշ կարգավիճակի դիմաց։ Ինչպես այդ արարածը կցատկոտեր ավտոտնակների տանիքներին՝ աղեկտուր ճիչեր արձակելով դավաճանության մեղադրանքով, ինչպես կկրծոտեր խոսափողը խորհրդարանում և ինչ լուտանքներ կթափեր իշխանությունների գլխին իր թերթոնում։

Բախումնայնությունը՝ բնակության սովորական միջավայր ԳԱԱ նախագահություն, ԵՊՀ խորհուրդ, Սփյուռքի 20 հասարակական կազմակերպություններ, 17 կուսակցություններ, ընդդիմադիր երկու խմբակցություններ, նախագահ Արմեն Սարգսյան…

Նիկոլը մտավոր առումով չի աճել «կռուտիտ լինելու» մակարդակի Երրորդ նախագահի նույնիսկ ամենաթունդ հակառակորդները հոգու խորքում համոզված են, որ եթե Սերժ Սարգսյանը 2018-ի ապրիլին հրաժարական չտար, ապա Արցախն այսօր հայկական կլիներ։ Արցախը դատապարտված չէր, ինչպես որ փորձում է ներկայացնել Փաշինյանը, որի համար բանակցային գործընթացի էությունը հանգեց «կռուտիտ» փողոցային բառին՝ ժարգոնային արտաբերմամբ։

Վլադիմիր Պուտինի հարցազրույցին կանդրադառնանք բազմիցս։ Եվ դա հասկանալի է. եթե Ռուսաստանի նախագահը բավական մեծ հարցազրույց է տալիս՝ նվիրված բացառապես մեկ խնդրի, Լեռնային Ղարաբաղին, դա ինքնին շատ բանի մասին է վկայում։ Բայց Պուտինի բոլոր մեսիջները չենք լցնի մեկ կույտի մեջ, առայժմ խոսենք մի քանիսի մասին։

Դե, ահա արդեն նաև նախագահը՝ պաղպաղակի մեծ սիրահարն ու արքայազն Չարլզի ընկերը, միացավ վարչապետի հրաժարականի պահանջին։ Ինչպես կատակեց սոցիալական ցանցերի օգտատերերից մեկը, եթե արդեն նույնիսկ Անգլիա՜ն է... Իսկ գուցեև չկատակեց, գուցե դա այդպես է, որ կա: Քանզի բոլոր համարժեքներին, նույնիսկ Անգլիայում, արդեն հասկանալի է, թե ինչի կարող է հասցնել մարդ-աղետը. Բայց հենց նույն Անգլիայի համար՝ մեկ բան է, երբ աղետը վերաբերում է փոքրիկ Արցախին, և այլ բան է, երբ մի անհամարժեք առաջնորդի «շնորհիվ» աղետը կարող է ընդունել տարածաշրջանային բնույթ, իսկ գուցեև դուրս գալ տարածաշրջանի սահմաններից…