«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Թուրքիայի հետ բանակցություններում Հայաստանի հատուկ ներկայացուցիչ Ռուբեն Ռուբինյանը «Ազատություն» ռադիոկայանին տված հարցազրույցում հույս է հայտնել, որ շուտով կլուծվի Հայաստանի և Թուրքիայի միջև օդային ուղիղ բեռնափոխադրումների, ինչպես նաև հայ-թուրքական սահմանին առայժմ երրորդ երկրների քաղաքացիների համար անցակետի բացման հարցը:
Դատելով ԱԺ-ում Արարատ Միրզոյանի և Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններից և Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի ճեպազրույցից, մինչև տարեվերջ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիր չի ստորագրվի։ Ինչպես ասում է Միրզոյանը, կան «կողմերի համար անընդունելի մոտեցումներ»։
Լաչինի միջանցքում ադրբեջանական հսկիչ անցակետի իբր տեղադրման հետ կապված պատմությունը բավական ցուցանշական է։ Այդ «լուրն» ի սկզբանե անհեթեթ էր, այն աստիճան էր դա հակասում ոչ միայն Մոսկվայի դիրքորոշմանը, Երևանի, Բաքվի և Մոսկվայի միջև ստորագրված եռակողմ համաձայնագրերին, այլև պարզ տրամաբանությանը։ Չէ՞ որ «ադրբեջանական հսկիչ անցակետի» հարցը պարզապես Ռուսական խաղաղապահ զորախմբի (ՌԽԶ) հրամանատարի իրավասության մեջ չէ։ Նման հարցի առաջացման դեպքում որոշում կարող են կայացնել միայն Հայաստանի, Ռուսաստանի և Ադրբեջանի քաղաքական առաջնորդները։
Լեռնային Ղարաբաղում ռուսական խաղաղապահ զորախմբի պատասխանատվության գոտում տեղի ունեցած վերջին միջադեպերը վկայում և հաստատում են, որ պետք է վարժվել նոր իրողություններում ապրելուն։ Ադրբեջանի մշտական սադրանքների իրողություններում, որոնք ուղղված են Լեռնային Ղարաբաղի կյանքում իր «իրավունքները» ներկայացնելուն և ռուսական խաղաղապահ զորակազմի գործառույթները սահմանափակելու փորձերին։
Միայն ալարկոտն այսօր չի խոսում ընդդիմության ձախողման մասին: Դե, դա հասկանալի է. չկա ավելի հեշտ ու անվտանգ բան, քան ընդդիմության պախարակումը։ Մանավանդ որ առիթներ կան. չես համեմատի ավարտված քաղաքական աշունը այս տարվա քաղաքական գարնան և ամռան հետ, երբ ընդդիմությունը երբեմն փողոց էր դուրս բերում իր տասնյակ հազարավոր կողմնակիցների։
Ինչպես հայտնի է, Ալիևի և Փաշինյանի միջև բանակցությունների հերթական փուլը, որը նախատեսվում էր անցկացնել դեկտեմբերի 7-ին Բրյուսելում, անսպասելիորեն հայտնվել է հարցականի տակ։ Իլհամ Ալիևը հայտարարել է հանդիպումից հրաժարվելու մասին, եթե այնտեղ, բացի Եվրամիության նախագահ Շառլ Միշելից, որպես միջնորդ հանդես գա նաև Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը:
ՀԱՊԿ գագաթնաժողովը հիշեցրեց հայտնի երգի տողերը. «Ահա և հանդիպեցին երկու մենություն, խարույկ վառեցին ճամփեզրին, իսկ խարույկը վառվել չի ուզում, ահա և ամենը»: Համաձայնեք, անցած գագաթնաժողովի բավական լավ բնութագիր է, միայն թե մենությունները ոչ թե երկուսն էին, այլ ամբողջ վեցը…
Ասում են, անցյալում Օլիմպիական խաղերի ժամանակ ռազմական գործողությունները դադարեցվում էին: Բայց դա անցյալում էր: Եթե առհասարակ այդպես էր: Այսօր, այո, աշխարհի ուշադրությունը կենտրոնացած է Քաթարի ֆուտբոլային դաշտերում ծավալվող մարտերի վրա: Բայց դժվար թե կարելի է խոսել այն մասին, թե այդ մարտերը նվազեցնում են իրական ռազմական գործողությունների վտանգն ու նպաստում կայունությանն աշխարհում։ Այդ թվում նաև մեր տարածաշրջանում։ Ավելի շուտ՝ հակառակը։
Իլհամ Ալիևը հերթական անգամ աչքի ընկավ։ ԵՄ «Արևելյան գործընկերության» հատուկ ներկայացուցիչ Դիրկ Շուբելի գլխավորած պատվիրակության հետ հանդիպման ժամանակ նա հայտարարեց, թե Բաքուն պատրաստ է «երկխոսություն վարել Ղարաբաղում ապրող հայերի հետ, բայց ոչ այնպիսի մարդկանց, ինչպիսին Վարդանյանն է, որին ուղարկել է Մոսկվան, և որի գրպանում ռուսաստանցի/ռուս ժողովրդից գողացված միլիարդներ են»: Ըստ Ալիևի՝ Ռուբեն Վարդանյանն Արցախ է ուղարկվել Մոսկվայի կողմից «շատ հստակ օրակարգով»։
Կարելի՞ է արձանագրել, որ աշնանային ներքաղաքական սեզոնն ավարտվեց Փաշինյանի օգտին։ Ըստ երևույթին՝ այո. ընդդիմադիր ուժերին չհաջողվեց որևէ լուրջ խնդիրներ ստեղծել նրա համար։ Ընդդիմությունը հայտարարեց, որ վերադառնում է խորհրդարան, ավելի ճիշտ՝ մասնակցելու խորհրդարանի լիագումար նիստերին։