Լրագրող, վերլուծաբան, սյունակագիր, բանասիրական գիտությունների թեկնածու
Առաջիկա ՏԻՄ ընտրություններին ընդառաջ՝ ընտրողին արդեն ծանոթ և կամ նորելուկ ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի ակտիվությունն սպասելի էր։ Կանխատեսելի էր նաև, որ խորհրդարանից, իսկ որոշ դեպքերում՝ առհասարակ ասպարեզից լուսանցք մղված կուսակցությունները պետք է ընդդիմադիրի դրոշակով հանդես գային և հակաիշխանական խրոխտ տեքստեր հնչեցնեին։ Բայց վերջերս համապետական արտահերթ ընտրության բովով անցած միջին ընտրողի հիշողությունն, ամեն դեպքում, թարմացնել է պետք։
Ընդդիմադիր ուժերը մեծ թափով նախապատրաստվում են առաջիկա ՏԻՄ ընտրություններին՝ այն ձևակերպելով որպես կարևոր ճակատամարտ ընթացիկ ներքաղաքական պայքարում։ Ամբողջ խնդիրն այն է, որ անցած համապետական ընտրության և դրանում իշխանության հաջողության փորձառությունն ընդդիմադիրներին պետք է հուշեր, որ համակարգային քաղաքական գործիքներով այս իշխանության դեմ անհնար է պայքարել, որքան էլ վարկանիշդ բարձր լինի, իշխանությունից դժգոհությունն էլ՝ համատարած։
Նիկոլ Փաշինյանին ընդդիմության հիմնական հարցադրումներից մեկը վերաբերում է հետպատերազմյան մեկ տարում Արցախ չայցելելուն։ Ենթադրվում է, որ նա կա՛մ ներքին վախերից, կա՛մ Ալիևի ուղղակի սպառնալիքից զգուշանալով՝ պարզապես խուսափում է Ստեփանակերտ այցելությունից, այն դեպքում, երբ շուտով անգամ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահներն են Արցախ այցելելու։
Արտահերթի ընտրարշավի ամբողջ ընթացքում Նիկոլ Փաշինյանն առավոտից երեկո մարզերում էր, մուրճ էր ճոճում ընդդիմադիր համայնքապետերի գլխին ու սիրաշահում տեղացիներին, խոսում տասնամյակներ շարունակ նրանց թալանված լինելու մասին՝ այդպես էլ չմատնանշելով տեղերում մարդկանց աղքատության հաղթահարման իրական ուղիները։ Ավելի քան երեք ամիս է՝ վարչապետը մարզեր չի այցելում, փոխարենը՝ իր խմբակցությունը հապճեպորեն խոշորացնում է այն համայնքները, որոնցում անցանկալի համայնքապետեր են պաշտոնավարում։
Աղետալի պատերազմի առաջին տարելիցը պատշաճ առիթ է ոչ միայն արձանագրելու անվտանգության և պաշտպանության համակարգերում ի հայտ եկած նոր խնդիրները, այլև գնահատելու անցած մեկ տարում հանրային տարբեր խմբերի, նախևառաջ՝ էլիտաների վարքը, ավելի հաճախ՝ անգործությունը։ Չէ՞ որ արտահերթի ընտրարշավն անցավ նաև այդ էլիտաներին՝ գիտնականներին, հոգևորականներին, արվեստագետներին սպառնալիքներ տեղալով։ Թվում էր՝ մտավորականների այս խավերը, չհաշտվելով նվաստացուցիչ պարտության ու ամենօրյա ստորացումների հետ, իրենց բողոքի ձայնն են բարձրացնելու ընդդեմ մեղավորների։
Արտահերթ ընտրության արդյունքները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին՝ իշխանության համակիր քաղաքական աղանդի ներկայացուցիչներին, իսկ չոր վիճակագրությամբ՝ հարյուր հազարավոր քաղաքացիների, անիմաստ կամ անհնար է բացատրել, որ այս իշխանության օրոք սանձազերծված պատերազմի հրահրման, դրա ընթացքի, պարտության և կապիտուլյացիայի պատասխանատուն և մեղավորը հենց օրվա իշխանությունն է։
Մինչ մեր իշխանությունն ընդունում է Եվրոպայի խորհրդի անդամ երկրի համար խիստ հետադիմական և անընդունելի մի իրավանորմ, որով քրեականացվում է ծանր վիրավորելը, իշխանությունն ինքը շարունակում է հետևողականորեն վիրավորել (միգուցե և ծանր, Քրեական օրենսգիրքը չի մանրամասնում, թե որն է ծանր վիրավորելը) այլոց, օրինակ՝ խորհրդարանական ընդդիմադիրներին։ Ճիշտ է, նախընտրական քարոզարշավի համեմատ՝ կրքերն էապես թուլացել են, բայց խոսույթի բնույթը չի փոխվել։
Ո՞րն է իշխանության իմաստը, եթե ոչ քեզ ընտրած հանրույթին անվտանգությամբ, արդարությամբ և բարեկեցությամբ ապահովելը։ Միգուցե վայելքներից օգտվե՞լը, պարգևավճարների, ծառայողական մեքենաների, կառավարական ամառանոցների, օգնականների, շքեղ կյանքի, թանկ գործուղումների և նման այլ ճոխությունների առատությո՞ւնը։ Չէ՞ որ իշխանությունն այլասերում է, իսկ բացարձակ իշխանությունը բացարձակ է այլասերում։ Այսօր Հայաստանում հաստատված վարչակարգն այլ բան չէ, քան մեկ անձի բացարձակ իշխանություն՝ առանց որևէ հակակշռի և զսպիչի։
Կա՞ աշխարհում որևէ այլ, թեկուզ բանանային մի երկիր, որի առաջնորդն այսքան անհոգությամբ և թեթևամտությամբ խոսի պատերազմում սեփական պարտության, հաղթանակի՝ բեռ լինելու, տարածքների կորստի անխուսափելիության և թշնամու հետ բարիդրացիության անհրաժեշտության մասին։ Միաժամանակ, կա՞ աշխարհում երկրորդ մի երկիր, որի բնակչությունը սեփական գոյաբանական սպառնալիքին այսքան անհաղորդ լինի՝ հույսը դնելով ում վրա ասես, միայն ոչ սեփական ուժերի։
Թեև Հայաստանի վարչապետը կարծում է, որ պատմությունը ցույց է տվել, թե հաղթելու համար պարտադիր չէ և երբեմն պետք չէ հաղթել ուրիշներին, հայոց պատմությունը ճիշտ հակառակն է ապացուցում։ Օրինակ այն, որ քեզ ոչնչացնել պատրաստվող թշնամուն իրավունք չունես համոզելու քեզ հետ բարեկամություն անել, զենքդ վայր դնել ու հանձնվել։ Եթե անգամ Փաշինյանը քաջածանոթ է վերջին մեկուկես հարյուրամյակի մեր պատմությանը, տպավորությունն այն է, թե միտումնավոր անում է տրամագծորեն հակառակ պնդումը՝ խոսելով զինաթափման և խաղաղասիրության մասին։