Լրագրող, վերլուծաբան, սյունակագիր, բանասիրական գիտությունների թեկնածու
Քաղաքական ընդդիմության ներկայացուցիչների կալանավորումները, ահաբեկումները, դատական համակարգի նկատմամբ լիարժեք վերահսկողություն հաստատելու փորձերը «Նոր Հայաստանում» բնավ նոր չեն։ 2018-ին սկսվելով իբրև տարերային գործողությունների շղթա՝ այսօր դատարանների և դատավորների ինքնուրույնության և անկախության դեմ ոտնձգությունները ձեռք են բերել համակարգված, ինստիտուցիոնալ և անգամ «հանրայնորեն արդարացված» բնույթ։
Գորիս-Կապան ճանապարհի զավթումը թշնամու կողմից Հայաստանի տարածքային ամբողջականության և սահմանների անխախտելիության նկատմամբ հերթական, բայց ամենևին ոչ վերջին ոտնձգությունն է։ Պետության դասագրքային բնութագրիչներից հիմնականը սեփական տարածքն ու բնակչությանն արտաքին հարձակումներից ուժով պաշտպանելու բացառիկ մենաշնորհն է։ Այս իմաստով՝ հայկական պետության կենսունակության հարցում պետք է լուրջ վերապահումներ հայտնել։
Թուրքերին թշնամի չհամարելու, նրանց հետ հաշտ ու հնազանդ ապրելու՝ պետականորեն հնչող կոչերը հաճախ հիշեցնում են 1915-ի մարտին Կիլիկիայում տեղի ունեցած իրադարձությունները։ Ընդունված է Հայոց մեծ Եղեռնի սկիզբ համարել 1915-ի ապրիլի 24-ը, սակայն դրանից մեկ ամիս առաջ Միջերկրական ծովի ափին ապաստանած հայությունը երիտթուրքական շողոմ խոսքերի առաջին զոհն էր։
Բավական էր միայն, որ արտգործնախարարի պաշտոնում չհաստատված և հետ՝ Անվտանգության խորհուրդ ուղարկված Արմեն Գրիգորյանը վերստանձնի իր պաշտոնը, նա դարձյալ սկսեց թրքահաճո հայտարարություններ անել, ինչպես ամիսներ առաջ, երբ իշխանության նախընտրական քարոզի հիմքում կեղծ խաղաղասիրական թեզն էր։ Հիմա էլ կառավարության ծրագրի ընդունման, ապա և Անվտանգության նոր ռազմավարություն և ռազմական նոր դոկտրին գրելու փուլն է, և ուրեմն՝ պետք է նախապատրաստել հանրությանը նոր զիջումների։
Խորհրդարանին ներկայացված կառավարության ծրագրի հիմնադրույթը, պարզվում է, կայուն խաղաղության ձգտումն է, այսինքն՝ արևելյան և արևմտյան երկու հարևան պետություններն իբրև թշնամի չընկալելու կանխավարկածը։ Ադրբեջանի և Թուրքիայի կառուցողականության վրա հույս դնելով՝ կառավարող թիմը հույս ունի կարգավորելու հարաբերություններն այդ երկրների հետ և հավերժ փակելու թշնամանքի էջը։ Լավ բաժակաճառ է, իհարկե, եթե միայն չհիշենք, թե այդ որ երկրներն էին ամիսներ առաջ «Բայրաքթարներ» ուղարկում մեր զորքի և խաղաղ բնակչության վրա, այսօր էլ սպառնում են հայության ֆիզիկական ոչնչացմամբ։
Ցանկացած պատերազմ իր գինն է ունենում, որը, որպես կանոն, միշտ վճարում է պարտվողը՝ և՛ բարոյական, և՛ մարդկային, և՛ նյութական, և՛ ֆինանսական, և՛ տարածքային կորուստների տեսքով։ Առաջին արցախյան պատերազմում Ադրբեջանի պարտությունից և անժամկետ հրադադարի ստորագրումից հետո Հայաստանը թշնամուն ոչ տարածքային որևէ զիջում չպարտադրեց։ Զորքերը կանգնեցին իրենց զբաղեցրած դիրքերում, և ազատագրված տարածքների հաշվին Արցախի Հանրապետությունը համեմատաբար անվտանգ կենսագործունեության հնարավորություն ստացավ։
Հայոց նորագույն պատմության մեջ կա մի ֆանտաստիկ կերպար, որի անունը գրեթե ոչ ոքի որևէ բան չի ասում՝ Գուրգեն Տեր-Մովսիսյան։ 1918-ի Ղարաքիլիսիայի (ներկայիս Վանաձորի) ճակատամարտի նախօրեին Դիլիջանում գնդապետ Բեյ Մամիկոնյանը հավաքում է զորքին և մայիսյան հերոսամարտերի ընդհանուր հրամանատար, գեներալ Թովմաս Նազարբեկյանի անունից հրահանգում զորքի մի մասը ցրել, հրետանին էլ տեղափոխել Սևան։
Արտահերթ ընտրությունից դեռևս մոտ երեք ամիս առաջ Նիկոլ Փաշինյանը ժողովրդի հետ հանդիպումների անվան տակ սկսել էր չհայտարարված նախընտրական քարոզը։ Դրանք ներկայացվում էին իբրև վարչապետի մարզային այցեր, մինչդեռ հնչող տեքստերը բացահայտորեն քաղաքական էին, խոստումները՝ նախընտրական։ Գյուղամիջյան ճանապարհներին ասֆալտ փռելու խոստումներից մինչև «նախկիններին ասֆալտին փռելը» այդ մարզային այցերի լեյտմոտիվն էին։
Հատուկենտ համահայկական կառույցներ կան, որոնք անկախացումից ի վեր աշխարհի հայությանը համախմբել են նվիրական գաղափարի շուրջ և կենտրոնացրել կարևորագույն գաղափարի՝ պետության համար մնայուն ներդրման հարցում։ «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամն այդպիսին է, որ լինելով անկախության գրեթե տարեկիցը՝ համայն հայության ուժերով տասնամյակներ շարունակ լուծել է Հայաստանի և Արցախի ենթակառուցվածքային խնդիրները։
Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը կնոջ և դստեր հետ պարբերաբար այցելում է Արցախի զավթված շրջաններ, լայն ժպիտով լուսանկարվում, թեյ խմում, մուղամ լսում, բռունցք ճոճում հայերի վրա, ծիծաղում ու հոխորտում։ Ի թիվս Շուշի պարբերական այցերի՝ Ալիևն արդեն մի քանի անգամ եղել է նաև Վարանդայում, մասնակցել Հադրութ-Վարանդա ճանապարհի հիմնարկեքի արարողությանը, այցելել Հադրութ, եղել Ազոխի քարանձավում, օրեր առաջ էլ Քարվաճառում էր։