Լրագրող, վերլուծաբան, սյունակագիր, բանասիրական գիտությունների թեկնածու
Ճակատագրի հեգնանքով՝ մամուլի և խոսքի ազատությունը սահմանափակող շարունակական օրինագծերը հեղինակում և դրանց ընդունումը կրծքով պաշտպանում են իշխանական այն պատգամավորները, որոնք նախկինում աշխատել են լրագրության ոլորտում։ Դժվար է նրանց լրագրող կոչել, քանի որ ճշմարիտ լրագրողը չի կարող իր նախկին գործընկերների երեսին թքել՝ ամեն օր ավելի ու ավելի խորացնելով մամուլի և իշխանության միջև անջրպետը։
Իշխանական և իշխանամերձ քաղաքական գործիչների մի խումբ կա, որն այսօր բառացիորեն իրականացնում և կամ արդարացնում է այն ամենը, ինչի համար վերջին երկու տասնամյակում շարունակաբար մեղադրել է նախկին իշխանություններին, մասնավորապես՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին։ «Կյանքը ցույց կտա, թե ով ինչ է արել Արցախի համար, և ով է իրականում ծախում այն»,- հրաժարականի իր տեքստում ժամանակին ասում էր առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Ընտրություններից հետո, թերևս, քարերը հավաքելու ժամանակն է։
Մեր հանրության հավաքական զգոնության բթացման մակարդակը պարզելու համար բավական ուշագրավ մտավարժանք կարելի է անել՝ հիշել, թե ինչպես հետպատերազմյան ինն ամիսների ընթացքում այս իշխանությունը մեզ համար ավանդաբար անընդունելի գաղափարները և պատկերացումներն աստիճանաբար նետեց դաշտ, ապա սկսեց դրանք հիմնավորել, արդարացնել, ի վերջո՝ կյանքի կոչել։
Պետությունները և պետականաստեղծ ժողովուրդներն առանձնանում են նախևառաջ հավաքական պատմական հիշողությամբ, որը ենթադրում է, մի կողմից, հնարավոր թշնամիների նկատմամբ շարունակական զգոնության պահպանում, մյուս կողմից՝ սեփական սխալների հետ առերեսում և հետագայում դրանց բացառում։ Հատկապես թշնամու սպառնալիքի գիտակցումը փոքր ժողովուրդների ինքնապահպանման կարևորագույն կռվաններից է։ Հակառակը՝ հավաքական հիշողության խաթարումը, օտարումը, աղճատումը պարարտ հող է ստեղծում հայրենահանձնման համար։
Այս տարվա հունվարի 28-ին՝ հայոց բանակի օրը, Եռաբլուր այցելած իշխանական վերնախավին եւ վարչապետին պաշտպանող անվտանգության մի քանի շարքերը ճեղքելով` լրագրողներից մեկը հարց հնչեցրեց՝ շարունակո՞ւմ է նա կարծել, որ Շուշին ադրբեջանական քաղաք է, ինչին ի պատասխան՝ Փաշինյանը պնդեց, թե լրագրողն իբր աղավաղում է իր ասածը, թող իր խոսքերը գրավոր բերի, ինքն ուղիղ եթերում կպատասխանի այդ հարցին։
2018-ին իշխանության նախընտրական խոստումների շարքում առանձնանում էին Հայաստանի ինքնիշխանության որակական բարձրացման, դրա պատմական մաքսիմումի, արտաքին եւ ներքին լեգիտիմության մասին դրույթները։ Այս ընտրարշավին այդ թեմայով հռետորիկան հասկանալիորեն ավելի համեստ էր, բայց անգամ այդ պարագայում իմքայլականները չէին զլանում որեւէ նախկին իշխանության պաշտոնավարման համեմատությամբ իրենց առաջնորդին վերագրել ինքնիշխանության մտացածին թեզը։
Ե՛ւ առաջին արցախյան պատերազմում, ե՛ւ ապրիլյան քառօրյա մարտերում մենք ունեինք հերոսներ, որոնց ճանաչում էինք անվանապես։ 1990-ականների երկրորդ կեսի և 2000-ականների սերունդն, օրինակ, մեծացավ առաջին արցախյան պատերազմի հերոսների օրինակով։ Այդ հերոսները ե՛ւ զոհված ազատամարտիկներն էին, ե՛ւ մեր կողքին ապրողները։