Աննկարագրելի ծանր ու ցավալի է կարդալ սոցցանցերի սովորական օգտատերերի և փորձագետների մեկնաբանությունները. տեղացիների և օտարազգիների։ Դառնանում ես, երբ ծաղրում են, թե՝ մի հուսահատվեք, թուրքերեն սովորեք։ Ցավալի է, երբ քեզ անվանում են ինքնասպան ժողովուրդ։ Նվաստացուցիչ է, երբ ադրբեջանական տելեգրամ-ալիքները տեղադրում են վարչապետի պաշտոնակատարի լուսանկարը՝ «Շնորհավոր հաղթանակդ, մեր հերոս։ Դու լավագույնն ես պատմության մեջ» մակագրությամբ…
Գրեթե երկուսուկես տարի ապրել շոկային իրադարձությունների տրամաբանության մեջ՝ կասկածելի գործընթացների, ցածր որակի, ագրեսիվ մթնոլորտի, պատկերացումների պրիմիտիվիզմի. այսպիսի հիշողություններ թերևս կթողնի իր մասին յոթերորդ գումարման խորհրդարանը:
Իշխանությունը, որը հայտարարեց արտահերթ ընտրություններ անցկացնելու պատրաստակամության մասին՝ իբր լարվածության թուլացման և ներքաղաքական ճգնաժամի հաղթահարման համար, իրականում առաջ է տանում իր օրակարգը, որը կարող է է՛լ ավելի սրել իրավիճակն ու խորացնել ճգնաժամը։ Եվ որ ամենանողկալին է. այդ ամենն արվում է հասարակական համերաշխության հասնելու ցանկության քողի տակ։
Մենք երբեք արևմտամետ չենք եղել, մենք ելնում ենք Հայաստանի շահերից։ Նման պնդում վերջին շրջանում հաճախ է հնչում «Լուսավոր Հայաստանի» պատգամավորների շուրթերից, որոնք համառորեն փորձում են ներշնչել հանրությանն այդ միտքը՝ միանգամայն ակնհայտորեն ելնելով կոնյունկտուրայից։ Չէ՞ որ քթի տակ են ամենատարբեր, գուցե նույնիսկ անսպասելի ներքաղաքական զարգացումները։ Եվ հիմա ԼՀ-ի առաջնորդը, որն իրեն տեսնում է բացառապես վարչապետի պաշտոնում, հայտարարում է Սյունիքում ռուսական երկրորդ ռազմակայանի անհրաժեշտության և ՌԴ-ի հետ պայմանագրային բազայի թարմացման մասին։ Իսկապե՞ս։ Ամաչում ենք հարցնել, այդ ո՞ր օրվանից է թունդ արևմտամետ Մարուքյանը փոխել քաղաքական կողմնորոշումը։
Անամոթ իշխանությունը հորինել է նոր պատրվակ. մեդիատեռոր։ Ինքը կրկին ոչ մի բանում մեղավոր չէ.այժմ իր դեմ դավեր են նյութում և իրեն՝ խեղճին, տեռորի են ենթարկում «անհայտ ծագումով և անհայտ երկրից կառավարվող» տեղեկատվակական ալիքները։
Կիրակի օրը «Արավուս» ջոկատի աշխարհազորայինները հանդես եկան իշխանություններին հղված տեսաուղերձով՝ կոչ անելով պետական մարմիններին վերջապես ուշադրություն դարձնել սահմանային դիրքերի ռազմավարական կարևոր բարձունքների պաշտպանության անհրաժեշտությանը, որոնց հանդեպ ամեն օր ոտնձգություն են կատարում (առայժմ՝ խաղաղ) ադրբեջանցի զինվորականները:
«Իմ քայլի» պատգամավոր Քրիստինե Պողոսյանը նեղացել է։ Խռովել է Իսրայելից։ Եվ որոշել է այլևս չաշխատել հայ-իսրայելական բարեկամության խորհրդարանական խմբում։ Դե ինչ, դեռ լավ է, որ այդ խմբում ընդգրկված են երկու տասնյակից ավելի պատգամավորներ։ Հույս ունենք, որ նրանք այնպես չեն մտածում, ինչպես իրենց գործընկեր Քրիստինե Պողոսյանը։
Օրենսդրական փոփոխությունների նպատակը ոչ թե նոր մեխանիզմներ ստեղծելն է, այլ ավելի շուտ սեփական մարդկանց նշանակելը՝ գրեթե կրկնակի բարձր աշխատավարձով. դե, և ընդհանրապես այդ «բարեփոխումը» բավական կասկածելի է և ավելի շատ հարցեր է ծնում, քան պատասխաններ տալիս: Այսպիսի բացասական կարծիքի են փորձագետները Արդարադատության նախարարության կողմից հանրային քննարկման ներկայացված Դատական օրենսգրքում կատարվելիք օրենսդրական փոփոխությունների վերաբերյալ, որոնցով նախատեսվում է Հայաստանում ստեղծել Հակակոռուպցիոն և Վերաքննիչ հակակոռուպցիոն դատարաններ:
Կարո՞ղ էին արդյոք ենթադրել այսօրվա դիմորդներն ու նրանց ծնողները, որ երկու տարի անց՝ այն բանից հետո, երբ իրենք փողոցներ էին արգելափակում «ժողովրդի թեկնածուին», «ժողովրդի ներկայացուցիչներին» իշխանության բերելու համար, այդ նույն ներկայացուցիչները ցուցադրաբար անտեսելու են իրենց, բացարձակապես ոչ մի ցանկություն չցուցաբերելով հանդիպել, փորձել լուծումներ գտնել միանգամայն օրինական՝ կրթության սահմանադրական իրավունքի իրականացման պահանջը բավարարելու համար: Կարո՞ղ էին արդյոք Փաշինյանն ու իր թիմը պատկերացնել, որ երկու տարի անց փողոց է դուրս գալու երիտասարդությունը, նկատեք. բնավ ոչ քաղաքականացված, ամենասովորական, և վանկարկելու է՝ «Հաղթելո՛ւ ենք»։ Ո՞վ և ո՞ւմ է պատրաստվում հաղթել։ Ժողովուրդը՝ ի դեմս դիմորդների և նրանց ծնողների, իշխանության իրենց իսկ ներկայացուցիչներին՝ ի դեմս կրթության նախարարի և նրա ղեկավար վարչապետի։ Իսկ ինչպես մեծ հաշվով ամեն ինչ սկսվեց…
Սահմանին ընթացող մարտական գործողությունները ստիպեցին ընդդիմությանը թայմ-աութ վերցնել և, մոռանալով ներքաղաքական տարաձայնությունների մասին, կանգնել պետության կողքին։ Իսկ այ իշխանության որոշ ներկայացուցիչներ և նրա արբանյակները ամենևին չեն ցանկանում մտածել միասնականության և մի մեծ բռունցքի համախմբվելու անհրաժեշտության մասին, հայտարարելով, թե Հայաստանում պատերազմ է ընթանում երեք ճակատով՝ կորոնավիրուսի, արտաքին ու ներքին թշնամիների դեմ…