Կա աչքի անբուժելի հիվանդություն. գերան։ Այն փակում է բնապատկերը, ճնշում է փոքր ուղեղի վրա ու ստեղծում կեղծ զգացողություն, թե բոլոր դժբախտություններիդ մեղավորն ուրիշներն են. ով ասես, բացի քեզանից։ Շատ հաճախ այդ վտանգավոր հիվանդությունն ուղեկցվում է ընտրողական ամնեզիայով, երբ մտապահվում է միայն այն, ինչը ձեռնտու է, և իսպառ մոռացվում մնացածը, ոչ ձեռնտուն։ Մի այդպիսի յուրօրինակ կիսամնեզիա։
Աշնանային սրացման գլխավոր պատուհասը դրա վարակիչ լինելն է, ինչն առավել քան ակնառու կերպով ցուցադրում են իշխանական շրջանակներն ու իրենց քարոզիչներն այս օրերին։
Երբ մենք ասում ենք, որ թուրք-ադրբեջանական ագրեսիան սպառնում է հայերին նոր ցեղասպանությամբ, շատերը, հատկապես Արևմուտքում, համարում են դա չափազանցություն։ Իբր՝ ի՞նչ ցեղասպանություն մեր ժամանակներում։ Այսօր աշխարհում տիրում է ժողովրդավարությունը, որի պարագայում նման բան անհնար է։ Իրո՞ք։ Իսկ ինչպե՞ս ժողովրդավարության տիրապետության օրոք տեղի ունեցավ «սումգայիթը»։ Ժողովրդավարությունը, մարդու իրավունքները, միջազգային իրավունքը, արդարությունը դատարկ խոսքեր են։ Մարդը զուրկ է որևէ իրավունքներից, եթե չունի ամուր բռունցքներ, զենք, այն կիրառելու հմտություն և ցանկացած անհրաժեշտ պահին դա անելու պատրաստականություն: Երբ հարևաններդ Թուրքիան ու Ադրբեջանն են, քեզ չեն պաշտպանի ո՛չ ժողովրդավարությունը, ո՛չ էլ «համաշխարհային հանրությունը»։ Ինքդ պետք է պաշտպանվես։ Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, թե ժողովրդավարության օրոք ցեղասպանությունն անհնար է, ապա դա, իհարկե, առանձին ու հետաքրքիր խոսակցություն է։
Այն փաստը, որ Թուրքիան Սիրիայից և Լիբիայից իսլամիստ-վարձկաններ է փոխադրում Արցախ, այսօր արդեն փաստացի ընդունել է ողջ աշխարհը։ Ավելին, վերջին օրերին տեղեկություններ հայտնվեցին այն մասին, որ Էրդողանը բանակցություններ է վարում մարտական գործողությունների գոտում նաև Աֆղանստանից վարձկաններ ներգրավելու մասին։ Բայց այդքանով Թուրքիան, անկասկած, կանգ չի առնի։
Այս օրերին շատ ու միանգամայն արդարացի խոսվում է այն մասին, որ սեպտեմբերի 27-ից վերսկսված մարտական գործողություններն արցախ-ադրբեջանական շփման գծի ողջ երկայնքով ավելի ճիշտ է բնութագրել ոչ թե որպես Ադրբեջանի, այլ որպես ադրբեջան-թուրքական ագրեսիա:
Որոշ երկրներում, որտեղ քաղաքացիների բախտն ավելի քիչ է բերել իշխանությունների առումով, դատական համակարգով զբաղվում են իրավաբանական կրթությամբ բարձրորակ մասնագետները: Խորամուխ են լինում օրենքների մեջ, փորձում հասկանալ, թե ինչը որտեղից է աճում այդտեղ, արձակում հանգույցները՝ ձեռքից ցած չդնելով Սահմանադրությունը։ Մի խոսքով՝ անիմաստ տքնում։ Այլ բան է Փաշինյանը։ Կացնիկն առած եկավ պուրակ ու կարգուկանոն հաստատեց։ Հո՛պ. և ծառի փոխարեն այժմ հեռագրասյուն է: Գերազա՛նց աշխատանք։
Ճիշտ ինչպես խելամիտ գեներալն է պաշտում գյուղացիական դասին, իմանալով, որ ավելի լավ զինվոր, քան գյուղացին է, չի լինում, այնպես էլ խելամիտ իշխանությունը պետք է պաշտի մանր խանութպաններին, քանի որ ավելի լոյալ ու պահպանողական խավ չի լինում։ Թեպետ, մեկ ճշգրտումով. եթե խանութպանին հատուկ չկատաղեցնի։ Վատ կառավարվող, այլասերված պետությունում մեթոդիկ ճնշումների արդյունքում կարելի է և ստանալ կատաղած մանր խանութպան, որը վատ է ծառայում որպես պետական բարեպատշաճության հիմք. ավելի շուտ՝ հակառակը։ Առաջնորդվելով պատմական փորձով ՝ իշխանությունը սովորաբար ջանում է չգազազեցնել խանութպանին, քանզի ո՞ւմ է դա պետք։
Մեծ Բրիտանիայի նախկին վարչապետ Մարգարեթ Թետչերը մի առիթով նկատել է. «Երբեք չեմ կարողացել հասկանալ. ոչինչ տեղի չի ունենում, իսկ առավոտյան բոլոր թերթերը լույս են տեսնում խմբագրական սյունակներով»:
Մետաղագիտության մեջ կա «փուլային անցում» հասկացությունը։ Դա այն է, երբ նմուշի ջերմաստիճանն աստիճանաբար բարձրացվում է, և ոչ մի բան դրա հետ տեղի չի ունենում։ Իսկ հետո հանկարծ՝հո՛պ, և նմուշի ողջ զանգվածը վայրկենապես փոխում կառուցվածքը։ Քիմիական առումով նյութը մնացել է նույնը, իսկ ֆիզիկական հատկությունները կտրուկ փոխվել են։ Նման մի բան էլ ամռան ամիսներին տեղի ունեցավ ընդդիմության հետ, որը վերջապես հաղթահարեց «փուլային անցումը» և այժմ պատրաստ է վճռական գործողություններ ձեռնարկել աշնանը։
Կառավարության մասին անեկդոտներն այսօր ծիծաղելի չեն, քանի որ հեռուստատեսության և ինտերնետի շնորհիվ դա առանց այդ էլ մի մեծ անեկդոտի տեսք ունի՝ առցանց ռեժիմով։