Հոկտեմբերի 13-ին Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը Երևանում հյուրընկալեց Հյուսիսային Մակեդոնիայի իր մրցակիցներին՝ պարտվելով 0:2 հաշվով: Այդ դժգույն խաղի արդյունքը, վերջին ձախողումների հետ մեկտեղ, պատճառ դարձավ, որ մեր թիմի գլխավոր մարզիչ Ալեքսանդր Պետրակովը հեռացվի զբաղեցրած պաշտոնից: Սպասելի էր և տրամաբանական. չկարողացար՝ հեռացիր, տեղդ զիջիր մեկ ուրիշին, որը գուցե քեզանից ավելի տաղանդավոր ու հաջողակ լինի:
Հիմա արդեն Փաշինյանը սկսել է պոչ խաղացնել Արևմուտքի հետ հարաբերություններում՝ ճիշտ այնպես, ինչպես նախկինում դա անում էր ռուսների հետ։ Օրինակ, Եվրոպայում իր արձակուրդային շրջագայության ընթացքում այցելելով Լոնդոն՝ նա հրաժարվել է Մեծ Բրիտանիայի նոր վարչապետ Քիր Սթարմերի առաջարկից՝ հանդիպում անցկացնելու Ալիևի հետ։ Եթե դրա համար ծանրակշիռ հիմքեր չլինեին, վարչապետը ոչ մի պարագայում չէր զրկի իրեն Բրիտանիայի նորընտիր վարչապետի հետ սելֆի անելու, տիկին Հակոբյանի համար Կամիլա թագուհու մոտ ընդունելություն խնդրելու, ինչպես նաև «կիրթ ու կառուցողական» Ալիևի հետ ձեռքսեղմման կադրերով ВВС-ի ռեպորտաժներ խցկվելու հաճույքից։
Արնաթաթախ ականջով Թրամփը ավելին է, քան Թրամփը մահափորձից առաջ: Ընդ որում՝ շատ ավելին, քան կարելի է ենթադրել։ Դա նրան տրվելիք ձայների երաշխավորված աճ է մոտ տասը տոկոսով։ Եվ արդեն էական չէ, թե արդյոք Փենսիլվանիայի հրաձիգի հրացանը կրակել է իր իսկ վրիժառու հոգու կանչով, ինչ-որ ուժերի պատվերով, որոնք փորձում են ականջներից ձգելով երկրորդ ժամկետի տանել վարկանիշային հատակ գլորվող հիվանդ ծերուկ Բայդենին, թե այդ ամենը բեմականացում էր։ Թեպետ, վերջին վարկածը խիստ անհավատալի է թվում, քանզի դժվար թե իշխանության ձգտող նույնիսկ ամենախենթ քաղաքական գործիչը խիզախի հանուն դրա վստահաբար կանգնել դիպուկահարի հրացանի թիրախում։
Օրերս հայտնի դարձավ, որ ՀՀ իշխանություններն իրենց հարուստ ակտիվում գրանցել են ևս մեկ վիթխարի ձախողում. արբանյակային ծրագրի, որի «հաջող» մեկնարկը ոգևորված տիրաժավորում էին վերջին երկու տարիներին։ Պարզվել է, որ միանգամից մի քանի երկրներ դիմել են Երևանին՝ հայկական Armsat-1 և Hayasat-1 արբանյակներն ուղեծրից հանելու պահանջով, քանի որ դրանց շահագործումը խաթարումներ է առաջացնում այլ երկրների արբանյակների աշխատանքում և խափանում իրենց տիեզերական ծրագրերը:
Հունիսի 14-ին կառավարության նիստում Փաշինյանը հայտարարեց արցախահայության հանդեպ իր սիրո մասին, ինչից հետևում է մեկ բան. նրանք պետք է պատրաստվեն ավելի դժնի ժամանակների (թեպետ թվում է՝ սրանից էլ դժնի՞)։ Քանզի վաղուց է հայտնի, որ Նիկոլի սերը չարագուշակ նախանշան է։
Տարեսկզբին հայ հասարակությանը տագնապահույզ արեց տեղեկատվությունը Փաշինյանի կառավարության մտադրությունների մասին՝ երկրում ընդունելու երրորդ երկրներից ներգաղթյալների, որոնք ներկայումս հաստատված են Մեծ Բրիտանիայում։ Լոնդոնի ու Երևանի միջև հնարավոր գործարքի վերաբերյալ տվյալների արտահոսքը կազմակերպել էր բրիտանական հեղինակավոր The Times պարբերականը, որի տեղեկություններով՝ Թագավորությունն ակնկալում է գումարի դիմաց (մոտ 350 մլն դոլար) Հայաստան ուղարկել որոշակի թվով ապօրինի ներգաղթյալների՝ մշտական հիմունքներով բնակեցնելու համար և առանց նրանց հայրենիք վերադարձնելու իրավունքի: Հենց այս օրակարգով էր անցած աշնանը Երևան այցելել բրիտանական ԱԳՆ-ի այն ժամանակվա փոխնախարար Լեո Դոկերտին, թեև ՀՀ իշխանությունները քար լռություն էին պահպանում նրա այցի իրական պատճառների վերաբերյալ։
Հասարակական պայթյունից, որը կհանգեցնի ռեժիմի տապալմանը, ամենից շատ վախենում է բնավ ոչ Փաշինյանը։ Շատ ավելի են վախենում նրա կուսակիցներն ու մերձավոր կամակատարները։ Եթե Նիկոլը տեսականորեն հնարավորություն կունենա ծվարել ինչ-որ բունկերում, իսկ հետո, մեզ հայտնի դեսպանների աջակցությամբ, հասնել ինքնաթիռ կամ ուղղաթիռ, որպեսզի բարեհաջող ճողոպրի, ապա մյուսներին այդպիսի վարդագույն հեռանկար չի ժպտում։
Հայկական քաղաքական դաշտն օբյեկտիվորեն ամենից ապակրոնացվածներից մեկն է աշխարհում։ Եվ ոչ միայն Սահմանադրության մեջ ամրագրված դրույթների, այլև խորհրդային համակարգի դեռևս հնչող արձագանքի պատճառով, որը կոպտորեն հրել էր Եկեղեցու ինստիտուտը հասարակական-պետական շինարարության գործընթացների ծայրամաս։
Ինչպես հայտնի է, խորտակվող նավից առնետները զանգվածաբար փախչում են բնավ ոչ այն պատճառով, որ յուրաքանչյուրն առանձին տեսնում է հատակի ճեղքը։ Կրծողները պարզապես ենթարկվում են քիմիական-ֆիզիոլոգիական պրոցեսներին, որոնք օդի միջով փոխանցում են տագնապի ազդանշանը մի առանձնյակից մյուսին: Նույնը տեղի կունենա կամ, ավելի ճիշտ, արդեն տեղի է ունենում Հայաստանում՝ ներիշխանական և մերձիշխանական կերպարների պարագայում։
Պատմականորեն հաստատված ավանդույթի համաձայն՝ հայ թագավորների և իշխանների կանայք հեռու էին մնում քաղաքական վայրիվերումներից, առավելևս՝ խարդավանքներից։ Մինչ ամուսինն ապրում և գործում էր, գնում ռազմարշավների, ժողովներ անցկացնում, արդարադատություն իրականացնում, շենացնում երկիրը, մի խոսքով՝ իշխում և կառավարում ամուր ձեռքով ու պայծառ մտքով, նրա տիկինը՝ համեստ ու հուշիկ, մարդկանց աչքից հեռու, անձնատուր էր լինում կանացի առօրեական հոգսերին։ Դաստիարակում էր ժառանգներին, հոգ տանում թշվառների և որբերի մասին, աղոթում ու սեփական ձեռքով խորանի շքեղ ծածկոցներ գործում՝ եկեղեցիներին ընծա: Խոնարհությունն ու սրտալի հոգատարությունն այն էին, ինչը գնահատվում էր արքայազարմ տիկնանց մեջ, որոնք ընկալում էին իշխանությունը որպես պարտիք Աստծո և ժողովրդի առջև, իսկ դրա շռայլ շնորհները՝ որպես փորձություն: