Հասարակական պայթյունից, որը կհանգեցնի ռեժիմի տապալմանը, ամենից շատ վախենում է բնավ ոչ Փաշինյանը։ Շատ ավելի են վախենում նրա կուսակիցներն ու մերձավոր կամակատարները։ Եթե Նիկոլը տեսականորեն հնարավորություն կունենա ծվարել ինչ-որ բունկերում, իսկ հետո, մեզ հայտնի դեսպանների աջակցությամբ, հասնել ինքնաթիռ կամ ուղղաթիռ, որպեսզի բարեհաջող ճողոպրի, ապա մյուսներին այդպիսի վարդագույն հեռանկար չի ժպտում։
Հայկական քաղաքական դաշտն օբյեկտիվորեն ամենից ապակրոնացվածներից մեկն է աշխարհում։ Եվ ոչ միայն Սահմանադրության մեջ ամրագրված դրույթների, այլև խորհրդային համակարգի դեռևս հնչող արձագանքի պատճառով, որը կոպտորեն հրել էր Եկեղեցու ինստիտուտը հասարակական-պետական շինարարության գործընթացների ծայրամաս։
Ինչպես հայտնի է, խորտակվող նավից առնետները զանգվածաբար փախչում են բնավ ոչ այն պատճառով, որ յուրաքանչյուրն առանձին տեսնում է հատակի ճեղքը։ Կրծողները պարզապես ենթարկվում են քիմիական-ֆիզիոլոգիական պրոցեսներին, որոնք օդի միջով փոխանցում են տագնապի ազդանշանը մի առանձնյակից մյուսին: Նույնը տեղի կունենա կամ, ավելի ճիշտ, արդեն տեղի է ունենում Հայաստանում՝ ներիշխանական և մերձիշխանական կերպարների պարագայում։
Պատմականորեն հաստատված ավանդույթի համաձայն՝ հայ թագավորների և իշխանների կանայք հեռու էին մնում քաղաքական վայրիվերումներից, առավելևս՝ խարդավանքներից։ Մինչ ամուսինն ապրում և գործում էր, գնում ռազմարշավների, ժողովներ անցկացնում, արդարադատություն իրականացնում, շենացնում երկիրը, մի խոսքով՝ իշխում և կառավարում ամուր ձեռքով ու պայծառ մտքով, նրա տիկինը՝ համեստ ու հուշիկ, մարդկանց աչքից հեռու, անձնատուր էր լինում կանացի առօրեական հոգսերին։ Դաստիարակում էր ժառանգներին, հոգ տանում թշվառների և որբերի մասին, աղոթում ու սեփական ձեռքով խորանի շքեղ ծածկոցներ գործում՝ եկեղեցիներին ընծա: Խոնարհությունն ու սրտալի հոգատարությունն այն էին, ինչը գնահատվում էր արքայազարմ տիկնանց մեջ, որոնք ընկալում էին իշխանությունը որպես պարտիք Աստծո և ժողովրդի առջև, իսկ դրա շռայլ շնորհները՝ որպես փորձություն:
«ՆԱՏՕ-ի անդամ բոլոր դաշնակից երկրները պայմանավորվել են, որ Ուկրաինան դառնա դաշինքի անդամ»,- աչքերը սպառնալից փայլեցնելով ակնոցի բեկված լույսի տակ՝ հայտարարեց Հյուսիսատլանտյան դաշինքի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը։ Դա ասվեց ապրիլի 21-ին, Կիև կատարած նրա հանկարծակի այցից հաշված ժամեր անց և գերմանական Ռամշտայնում ԱՄՆ ՌՕՈՒ-ի ռազմակայանում Ուկրաինայի հարցերով շփման խմբի հանդիպումից առաջ։
Մարտի 31-ի օրը հերթական անգամ ցայտուն ընդգծեց մեր երկրում առկա հակադրությունը «սևերի և սպիտակների» միջև։ Այդ օրը «սևերը», բնականաբար ավելի «սև» դարձան բացարձակ անմեղ ղեկավարության վրա ցեխ նետելու իրենց հերթական ճիգերի շնորհիվ, ինչի պատճառը «կիրթ» և «կառուցողական» ադրբեջանցիների կողմից ինչ-որ ողորմելի մի քանի հարյուր մետրի զավթումն էր հեռավոր սահմանամերձ ծակուռում, որը բացարձակապես ոչ մի արժեք չեն ներկայացնում «ժողովրդավարության բաստիոնի» և նրա անկասկած լուսավոր ապագայի համար։
Արցախի շրջափակումը շարունակվում է արդեն ավելի քան մեկուկես ամիս։ Հումանիտար առումով հանրապետությունում իրավիճակը հիրավի աղետալի է։ Չկա ջերմություն, չկա լույս, չկան նվազագույն պայմաններ սոցիալական օբյեկտների և արդյունաբերական արտադրության նորմալ գործունեության համար, չկա սնունդ և դեղորայք... Թվում է, թե վերոթվարկյալ ամենը ոչ մի հնարավորություն չի թողնում իրավիճակը շտկելու համար. հակառակը, պարզապես ստիպում է թևաթափ լինել:
Օրերս «Չորրորդ իշխանություն» թերթը հաղորդագրություն էր հրապարակել ԿԳՄՍՆ արդեն նախկին ղեկավար Վահրամ Դումանյանի հրաժարականի մասին՝ համեմելով դա հեգնական դիտողությամբ, թե իբր՝ հրաժարականի դիմումը միակ լավ բանն է, որ նախարարի պաշտոնում արել է սույն պաշտոնյան։ Այդպիսով պարբերականը հակիրճ արտահայտեց իր դիրքորոշումը Փաշինյանի կողմից վստահված պատասխանատու պաշտոնում պարոն Դումանյանի կատարած աշխատանքի որակի և իրականացրած բարեփոխումների նկատմամբ։
Ամեն ինչ ընթանում է ըստ ծրագրի... Ըստ ազգի ինքնագիտակցության մեջ դիվական էության արմատավորման, նրա ողջախոհության վերջնական ոչնչացման, հասկացությունների և իրողությունների տոտալ խեղաթյուրման անգլո-թուրք-սորոսական համատեղ ծրագրի: Օվերտոնի պատուհանը գործողության մեջ…
Ուղղակի սահմռկում ես այն կանխազգացումից, որ համայն ժողովուրդը շուտով ողջ բազմությամբ կնետվի փակելու երևանյան փողոցները՝ «Քայլ արա, մերժի՛ր Զասին» կատաղի գոչյուններով, իսկ առավել եռանդուն բողոքավորները, դագաղներն ուսերին, կվազեն ռուսական դեսպանատան առջև պատկերելու ՀԱՊԿ-ի խորհրդանշական թաղումը։ Եվ կրկին, ինչպես 2018-ին, ինչ-որ մեկը ստիպված կլինի խռպոտելու աստիճան կոկորդ պատռել՝ կոչ անելով ու աղաչելով հանդարտվել, չծիծաղեցնել աշխարհին ու բախտը չփորձել։