«Այո ես ասել եմ «տորիչելյան դատարկություն» և միանշանակ պատասխանատու եմ իմ ասածի համար, քանի որ ես մարդկանց գնահատում եմ ոչ թե նրանց լավ կամ վատ լինելով, այլ գործելաոճով, աշխատանքի արդյունավետությամբ»,- ասուլիսում հայտնեց ադրբեջանագետ Արմինե Ադիբեկյանն՝ անդրադառնալով հերթական անգամ իրեն ոստիկանություն հրավիրելու փաստին:
Ինչո՞ւ են այլ պետությունների առաջնորդներն արդեն բացեիբաց նման անհարգալից տոնով խոսում Հայաստանի և նրա ժողովրդի մասին։ Իսկ ի՞նչ պիտի ասեին, եթե տեսնում են, որ երկրի գլխին ծանրագույն աղետ բերելուց հետո պարտության խորհրդանիշը հեռացված չէ, և անգամ անցումային վարչապետի առաջադրման հնարավորությունն ու բանակի և պետության համալիր վերականգնման ճանապարհային քարտեզը չեն քննարկվում։ Փոխարենը հայաստանյան իշխանության ղեկին մի վարչախումբ է, որը բնավ ներառական չէ, ոչ մի արհեստավարժ մասնագետ պետական համակարգում աշխատելու ցանկություն չունի։ Խորհրդարանական կամ սահմանադրական ճգնաժամ առաջացնելու, երկիշխանություն կամ անիշխանություն ձևավորելու՝ ընդդիմության փորձերը ևս զգալի չեն և դեռևս անարդյունք են։
Զվարճալի իրավիճակ է։ Մինչ Երևանի իշխանությունները կաշվից դուրս են գալիս, որպեսզի «կարգավորեն» հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, ընդ որում՝ հակառակ գերիշխող հանրային տրամադրությունների, ինչն արտացոլված է սոցհարցումների արդյունքներում, Թուրքիայում նույնպես ամենևին չեն վառվում ինչ-որ բան կարգավորելու ցանկությունից։ Կրկին իսկ, սոցիոլոգիական հարցումների տվյալները վկայում են, որ Թուրքիայի քաղաքացիների մեծամասնությունը համարում է, որ հենց Հայաստանն է Թուրքիայի գլխավոր թշնամին։ Այն Հայաստանը, որի դեմ Էրդողանը ղարաբաղյան ճակատում պատերազմելու էր ուղարկում «Բայրաքթարները», թուրք հրահանգիչներին ու սպաներին, F-16 կործանիչներն ու Սիրիայում հավաքագրած վարձկաններին, պարզվում է, Թուրքիայում ընկալվում է որպես գլխավոր սպառնալիք։
«Ժողովրդավարությունը Հայաստանի բրենդ» հռչակած և Հայաստանը «Ժողովրդավարության բաստիոն» հայտարարած իշխանություններին նույնիսկ իրենց գեոպոլիտիկ հովանավորները չեն կարողանում բնութագրել ավելին՝ քան «հիբրիդային ռեժիմ»-ն է։
Ավտոապահովագրողների բյուրոյի տնօրեն Վաղինակ Եղիազարյանը բողոքող վարորդներին բացատրել է, թե ինչի հետ է կապված ԱՊՊԱ-ի թանկացումը: «Վերանորոգումների, պահեստամասերի թանկացման արդյունքում հատուցումների ծավալն աճել է։ Երբևէ չվերանայված սակագներն այսօր արդեն համարժեք չէին` ապահովելու համապատասխան հատուցումները»,- նշել է նա՝ հավելելով, որ այլ ենթատեքստ չկա։ Հետաքրքիր է, իսկ ի՞նչ ենթատեքստ կարող էր լինել։ Այստեղ պատեհ կլինի արտաբերել նվիրական բառը. «Չքաղաքականացնել»։ Եվ փակել թեման։
Հայաստանի մասին Ա. Լուկաշենկոյի վերջին խոսքերի թարմ ապրումը զայրույթն է, վրդովմունքը, հիասթափությունը: Բաց թողնելով այդ հայտարարությունների շուրջ արձագանքների էմոցիոնալ բաղադրիչը, պետք է ուշադիր հասկանալ, թե նա ինչի մասին է խոսում և ինչու է այդպես անում։
Ընդդիմության առաջնորդների՝ Արցախի հայկականությունն ամեն գնով պահպանելու անհրաժեշտության մասին թեզերն, իհարկե, կարևոր են, սակայն չեն կարող իրագործելի լինել, քանի դեռ իշխանությունն այդ գծի կրողը չէ։ Իսկ իշխանությունն այդ մասին ոչ միայն չի խոսում, այլև ճիշտ հակառակը՝ պնդում է, թե Արցախն Ադրբեջանի կազմում երբեք չներառելու մասին մեր պնդումները կարող են վտանգավոր լինել։ Սա տգիտությո՞ւն է, թե՞ դիտավորություն։ Ինչպե՞ս կարող են իշխանական պատգամավորները հետևողականորեն և մեկը մեկից ավելի վտանգահարույց պնդումներ անել, եթե այդ մասին հրահանգավորում կամ պայմանավորվածություն չկա։
«Ես Տեր-Պետրոսյանին չեմ մեկնաբանում» Իշխանափոխությունից մեկուկես տարի անց Վահագն Խաչատուրյանը, ի թիվս այլոց, լքեց Տեր-Պետրոսյանի թիմն ու միացավ Փաշինյանին։ Լևոն Հակոբիչը որակեց կողմնակիցների հեռանալը որպես «առնետավազք»: Այդ բնորոշման տակ ընկավ նաև ապագա 5-րդ նախագահը։
Բոլորը վրդովված են Բելառուսի նախագահի խոսքերից, սակայն պետք է հասկանալ նման հայտարարության պատճառները։ Այդ մասին փետրվարի 8-ին ԱԺ նիստում խորհրդարանական ժամի ընթացքում հայտարարել է «Պատիվ ունեմ» ընդդիմադիր դաշինքի խորհրդարանական խմբակցության քարտուղար Հայկ Մամիջանյանը, հաղորդում է News.am-ը։
Նիկոլ Փաշինյանի հետպատերազմյան կառավարման կարևորագույն առանձնահատկությունն այն է, որ նա իր ստորագրած երեք եռակողմ հայտարարությունների ողբերգականությունն ու դրանց հետևանքներն առայսօր չի պատկերացնում։ Փաշինյանն այդ փաստաթղթերից մեկով երաշխավորվող հայ ռազմագերիների վերադարձն անգամ չի պահանջում, և օգտվելով առիթից՝ Բաքուն նրանց դատում է որպես հանցագործների, հընթացս՝ միջազգային հանրության աչքում արդարացնում է իր գործելակերպը՝ պնդելով, թե բոլոր ռազմագերիները վերադարձված են։