Ժուռնալիստ, «ԳԱ» խորհրդարանական թղթակից։
Հետաքրքրությունների ոլորտը-քաղաքականություն, օրենսդրություն, սոցիալական հարցեր։
Ավարտել է Ռուսաց և օտար լեզուների պետական ինստիտուտը, որակավորման բարձրացման դասընթացները ընտրական իրավունքի գծով, Հանրային խորհրդի քաղաքացիական հասարակության կայացման հանձնաժողովի ԶԼՄ-ների գծով ենթահանձնաժողովի անդամ։
«ԱիՖ-Երևան»-ի մշտական հեղինակ։
«ԳԱ»-ում է 2001 թվականից։
Լրատվամիջոցների փոխանցմամբ ներքին «վեթինգի» և որոշակի ուսումնասիրությունների արդյունքում արդեն որոշակի ինֆորմացիա կա, որ ՀՀ-ում գործող մոտ 250 դատավորներից ընդամենը 15-20 դատավորի հետ կապված լուրջ թերացումներ ու բացթողումներ կան, իսկ մնացած 230 դատավորները ոչ միայն իրենց գործի իսկական գիտակներ են, այլև առանձնապես «դոսյեներ» չկան նրանց վրա:
Ինչքան էլ ասես՝ «հալվա, հալվա», բերանդ չի քաղցրանա։ Այս ասացվածքը պետք է հիշեն իշխանական կուսակցության ներկայացուցիչները, որոնք ամեն առիթով բարբառում են իբր սիրո և համերաշխության մասին։ Արդեն ավելի քան մեկ տարի շարունակ իրենց ճառերը, այդ թվում նաև՝ ամենից ագրեսիվ, նրանք ուղեկցում են սիրո անհեթեթ խոստովանություններով, իրական և վիրտուալ աշխարհում փորձելով հասարակությանը ներշնչել միտքն, այսպես կոչված, սիրո և համերաշխության հեղափոխության մասին, սակայն իրականում ահագնացնում են լոկ ատելությունն ու պառակտումը։
Ի՞նչ կարելի է ակնկալել մի խորհրդարանից, որը Սահմանադրական դատարանի անդամ ընտրելիս առաջնորդվում է ոչ թե թեկնածուի պրոֆեսիոնալիզմով, այլ «յուրային-օտար» սկզբունքով։ Ի՞նչ կարելի է ակնկալել մի խորհրդարանից, որի պատգամավորն այն աստիճան չի հասկանում, թե ինչ է ինքն անում խորհրդարանական երկրի Ազգային ժողովում, որ ՍԴ անդամ ընտրելիս քվեաթերթիկում գրում է Չակ Նորիսի անունը։ Ի՞նչ կարելի է ակնկալել մի խորհրդարանից, որը նույնիսկ Հանրային ծառայությունները կարգավորող հանձնաժողովի անդամներ ընտրելիս հաջողացրեց հեղափոխականություն անել։ Ճիշտ է, թեկնածուները բավականաչափ նպաստեցին դրան…
Հայաստանում չի գործում սխալներից խուսափելու մեխանիզմը։ Չի գործում սխալների կանխարգելման որևէ մեխանիզմ։ Չկա ոչ մի երաշխիք, որ այս մեկը վերջինն է, ու վաղը չի լինի ավելի կոպիտ մի նոր սխալ։ Սա համատարած անորոշության և ճնշող տագնապայնության աղբյուր է։
Պարզվում է, որ վեթինգի մասին օրինագծի վրա իշխանության «Իմ քայլը» խմբակցությունն աշխատում է արդեն վաղուց, առնվազն մեկ-երկու ամիս։ Համենայն դեպս դա ակներև է դառնում ԱԺ ներկայիս նստաշրջանի ընթացքում խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցի, իսկ այնուհետ նաև ԱԺ փոխխոսնակ Ալեն Սիմոնյանի արած հայտարարություններից։ Թեև դեռևս երկու շաբաթ առաջ քաղաքական ուժերը, այդ թվում նաև «Իմ քայլը» դաշինքի բազմաթիվ ներկայացուցիչներ, հավանաբար պատկերացում անգամ չունեին այդ տերմինի մասին…
Ցնցումային արդարադատություն «Հեղափոխության 2-րդ փուլ» ձևակերպումը կարծես թե վատը չէր, առնվազն՝ ճշմարտությանը մոտ էր։ Իսկապես մենք ականատեսն ենք դառնում (կամ՝ դառնալու) նոր իրողության։ Խոսքը Հայաստանում այլ պետությունների և այլ շահերի ազդեցության զգալի մեծացման մասին է։
Արցախը հակահեղափոխության կամ հեղափոխության օջախ տեսնելու՝ Երևանի ամենակարևոր աշխատասենյակներում ծնված ձևակերպումը ապշեցնող էր իր վտանգավորությամբ։ Այս պատմության մեջ միակ էականը վտանգն է՝ իր մի քանի վարիացիաներով. վտանգի թերագնահատում, վտանգի պարզունակացում, վտանգի չգիտակցում և վտանգի ստորադասում։ Մնացածը երկրորդական է։
ՀՔԾ-ն հրաժարվեց քրեական գործ հարուցել ԲՀԿ խմբակցության առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանի նկատմամբ։ Սակայն Գագիկ Ծառուկյանին պատգամավորական մանդատից զրկելու հարցը քաղաքական օրակարգից չի հանվել։ Հարցն այդ, դամոկլեսյան սրի պես, կախված կմնա մեծությամբ առաջին խորհրդարանական ընդդիմադիր խմբակցության և դրա անդամների գլխավերևում։ Ինչը հնարավորություն կտա իշխանության կուսակցությանը ինքնուրույն կամ ուրիշի օգնությամբ ժամանակ առ ժամանակ բարձրացնել քաղաքականության և բիզնեսի տարանջատման հարցը՝ ելնելով քաղաքական նպատակահարմարությունից…
Համեմատել Կարեն Կարապետյանի և Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունների հաշվետվությունները և տեսնել մտածողության տարբերությունը՝ ռազմավարական, հայեցակարգային, ծրագրային աշխատանքի և կառավարման տարբերությունը, «ԳԱ»-ի հետ զրույցում խորհուրդ տվեց ՀՅԴ նախկին անդամ Աղվան ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԸ, նշելով, որ հասարակության մեծամասնությունն արդեն հասկանում է, որ սխալ ընտրություն է կատարել։
Մարտի 1-ի գործը քաղաքակա՞ն, թե իրավական գործընթաց է: Այս հարցի վերաբերյալ տարբեր կողմեր ունեն տարբեր տեսակետներ։ Մի բան պարզ է՝ քննությունը և դատավարությունը պետք է հարցերի տեղիք չտան։