«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Քաղաք-ուրվական: Դեռևս մի քանի շաբաթ առաջ այսպես բնութագրեց երբեմնի ծաղկուն Ստեփանակերտը Ալ-Ջազիրա հեռուստաալիքի թղթակիցը։ Ուրվական քաղաք, որտեղ մնացել են միայն սահմանափակ հնարավորություններ ունեցող մարդիկ, Կարմիր խաչի աշխատակիցները և սակավաթիվ ծառայողներ, որոնք դեռևս չեն ավարտել որոնողական աշխատանքները: Եվ սնունդ փնտրող սոված շներ: Նույնպիսի քաղաք- ուրվականներ են Ասկերանը, Մարտունին, Մարտակերտը…
Թվում էր, թե 1988-ից հետո տեսել էինք ամեն ինչ։ Հատկապես 2018-ից՝ «սիրո և համերաշխության հեղափոխությունից» հետո։ «Հեղափոխություն», որը իշխող կուսակցության թավշե ձեռքերում հանգեցրեց մարդկային հազարավոր կյանքերի կորստի, չենք խոսում արդեն տարածքային կորուստների, Արցախի կորստի մասին։ Հակիրճ և բոլորից լավ արտահայտվել է հենց նիկոլական դատարանի դահլիճում մահացած Արմեն Գրիգորյանը։ Հիշում ենք նրա հայտնի արտահայտությունը. «Պետք է հեռացնել նրան, որպեսզի այլևս կորուստներ չլինեն, որպեսզի մարդիկ այլևս չզոհվեն»: Չհեռացրեցինք: Քաղում ենք արդյունքը։
Մարտակերտի վրա ադրբեջանական դրոշ է ծածանվում: Մարտունիում ապամոնտաժում են Մոնթե Մելքոնյանի արձանը։ Թե՞ մենք սխալ ենք անվանում այդ բնակավայրերը։ Արդեն պետք է ասել «Աղդերե» և «Խոջավե՞նդ»։
Վերջին օրերին կառավարական քարոզչությունն ինտենսիվորեն փորձում է բանավեճի համար պարտադրել Արցախի բնակիչների հնարավոր տոտալ տարհանման թեման. պետք է արդյոք դիմել այդ միջոցին, թե՞ ոչ։ Թեման բավական արհեստական է, քանի որ ոչ ոք իրավունք չունի ինչ-որ բան թելադրել Արցախում ապրող առանձին վերցրած հայ ընտանիքին։ Մնալը կամ տեղափոխվելը յուրաքանչյուր արցախցու, յուրաքանչյուր ընտանիքի ընտրությունն է։ Բայց այն, որ Փաշինյանի ձախողված թիմը ձգտում է հանրային քննարկման համար ակտիվորեն պարտադրել այդ թեման, ցուցանշական է։
Բոլորը քննարկում են, թե ինչ տպավորիչ, տիպիկ նիկոլավարի «քաշեց» Հայաստանի վարչապետն իր արտգործնախարարին Արցախի հարցով ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստի ժամանակ։ Արարատ Միրզոյանը ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի անդամներին ներկայացրնում էր փաստեր, որոնք հիմնավորում են Արցախում էթնիկ զտումներ իրականացնելու Բաքվի նպատակը։ Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Ջեյհուն Բայրամովը հակադարձեց՝ հղում անելով Նիկոլ Փաշինյանի այն հայտարարությանը, թե Լեռնային Ղարաբաղի քաղաքացիական բնակչությանը սպառնացող անմիջական վտանգ չկա... Հայտարարությունը Հայաստանի վարչապետն արել էր Հանրային հեռուստաընկերության եթերում՝ Անվտանգության խորհրդի նիստի մեկնարկից երկու ժամ առաջ։
Ահա այսպես, մեր աչքի առաջ մարում է հայկական Արցախի հազարամյա պատմությունը։ Մենք եզակի ժողովուրդ ենք, իսկապես եզակի. հանգիստ նայում ենք, թե ինչպես են մեզ սպանում։ Փոխարենը, ինչպես ասում է վարչապետը, չենք տրվում սադրանքների։ Ամեն ինչ նորմալ է։ Աննա Հակոբյանը խոստացել էր, չէ՞, որ շուտով Արցախում ևս փառատոններ կլինեն։ Դե ահա, «փառատոնները» եռում են։
Վերջերս Փաշինյանը հեռախոսազրույց ունեցավ Էրդողանի հետ։ Թուրքիայի նախագահը նախ ծանուցեց այդ խոսակցության մասին, թե իբր՝ Փաշինյանին ասելու բան ունի, ինչպեսև պատասխան պահանջելու, այնուհետ զանգահարեց։ Թե ինչի մասին են խոսել՝ մնաց յոթ փականքի տակ։ Պետրոսին տված հարցազրույցում, որտեղ վարչապետը եռանդագին ջախջախում էր իր նախկին թիմակից Մարությանին, վարչապետը խուսափեց պատասխանից, ասելով միայն, թե հստակեցվել են որոշ նրբերանգներ։ Դե, չցանկացավ պատասխանել, թե ինչի համար է իրեն շշպռել Էրդողանը։
Եթե իրավիճակն անմիջականորեն մեզ չվերաբերեր, եթե այդքան ողբերգական չլիներ՝ կապված Արցախում հումանիտար ճգնաժամի հետ, ապա կարելի էր ծիծաղել այն բանի վրա, թե ինչպես են Նիկոլի քարոզիչները վկայակոչում Մոսկվայի հայտարարությունները՝ կապված Լեռնային Ղարաբաղի ճգնաժամի հետ։
Իշխանության քարոզիչների սիրելի թեզը. իբր՝ լավ թե վատ, բայց իշխանությունն ունի Արցախի հարցի լուծման հայեցակարգ, իսկ ո՞րն է ընդդիմության հայեցակարգը։ Նկատի ունեն, թե իբր ընդդիմությունը հայեցակարգ չունի, այլ ունի միայն քննադատություն։ Իսկ իշխանության հայեցակարգը, իբր, այն է, որ Ստեփանակերտը պետք է ուղիղ երկխոսություն վարի Բաքվի հետ, իսկ Երևանը՝ կոչ անի միջազգային հանրությանը միջազգային հարթակ ապահովել այդ երկխոսության համար։
