«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Փաշինյանը հարցազրույց տվեց 1in.am կայքին։ Ցուցանշական է արդեն իսկ այն, որ տվեց բնավ ոչ հեռուստաալիքներից որևէ մեկին։ Նույնիսկ ոչ Հանրայինին, այսինքն Պետական հեռուստատեսությանը։ Ուրեմն վստահ չէ, որ Պետրոսն էլ, նույնիսկ հավատարիմ Պետրոսը անհարմար հարցեր չի տա իրեն ուղիղ եթերում։ Դրա համար էլ գնաց իր այն իբր ընդդիմախոսների մոտ, որոնք քննադատում են իրեն ոչ թե ակնհայտ ձախողումների, այլ «նախկինների» նկատմամբ չափազանց «թավշե» վերաբերմունքի և ոչ բավարար արևմտամետ թեքվածքի համար։
Ըստ վիճակագրության տվյալների՝ 2018-ի գարնան իշխանափոխությունից հետո պետպարտքն աճել է 2,3 մլրդ դոլարով։ Պետական պարտքի թույլատրելի սահմանը, աշխարհի տնտեսագետների կարծիքով, կազմում է ՀՆԱ-ի 60%-ը, սակայն այսօր այն արդեն կազմում է 65-66%: Հայաստանին դեֆոլտ է սպառնում։ Ինչպես նշում է Միքայել Մինասյանը, այս պահին ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացու վրա արդեն 2960 դոլարի իրական պարտք կա, նոր իշխանությունը հաջորդ սերունդներին թողնում է ահռելի պարտքեր և անմրցունակ տնտեսության դատապարտված երկիր:
Սուրեն Զոլյանը՝ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Միքայել Զոլյանի հայրը, այլևս չդիմացավ և, անդրադառնալով նախորդ տարվա սեպտեմբերին Փաշինյանի հեղինակած «Սխալվելու վճռականությունը՝ ճշմարիտ ճանապարհ» հոդվածին, գրեց. «Ապուշը իրոք ունի սխալվելու իրավունք։ Դրա համար էլ վտանգ ներկայացնող ապուշներին մեկուսացնում են, որ իրենց սխալվելու իրավունքը ուրիշների գլխին պատուհաս չդառնա»։ Ամեն ինչ ճիշտ է. լավ կլիներ, որ Զոլյան կրտսերը խոստովաներ իր սխալը։
«Մեզ մոտ Հայաստանի իշխանությունների նկատմամբ անվստահության տարրեր են ծագել»։ Այսպես քաղաքավարի է արտահայտվում Ռուսաստանի հայերի միության փոխնախագահ Գերման Անանյանցը։
Շարունակվեց Նիկոլի քոթակը Սերժ Սարգսյանի կողմից։ Դրան հետևելը տխուր էր, քանզի քոթակն այդ ընթանում էր հազարավոր կյանքեր արժեցած կառավարման արդյունքներով: Չափազանց թանկ գին, որ վճարում է փոքրիկ հանրապետությունը մեկ տխմարի պատճառով։ Կգրեն, տարբեր լեզուներով անպայման գրքեր կգրեն այդ մասին՝ ի խրատ սերունդների. թե ինչպես տրվելով հպարտության ու խոսամոլության մեղքին՝ հայերը դրա համար զոհաբերեցին իրենց հազարավոր երիտասարդ որդիների, իսկ հետո հանգիստ ապրում էին. ուտում, խմում, քնում…
ՀՀ քաղաքացիները ցանկության դեպքում կարող են կամավոր հիմունքներով ծառայություն անցնել Արցախի Հանրապետության Պաշտպանության բանակում: Սա ասում է ԱԺ պաշտպանության և անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը. դե, հենց նա, մեր լեգենդարը… Այսինքն հասկանալի է, որ Պաշտպանության բանակ զորակոչվելու մասին խոսք անգամ չկա։ Առավելագույնը, որ կարող է Երևանը, այն է, որ եթե ցանկացողներ լինեն, «իրավական ձևաչափը կգտնվի, որպեսզի անցնեն ծառայության»։ Դա, իհարկե, հերոսական ջանքեր կպահանջի, այդպիսի «իրավական ձևաչափ» գտնելը։ Եվ հավանաբար հենց այդ ջանքերը նկատի ունի պարոն Քոչարյանը, երբ ասում է, թե Հայաստանը «Արցախի անվտանգության երաշխավորն է»…
Սոցիալական ցանցերում մի շատ խելամիտ առաջարկ կա: Այն բանից հետո, երբ ձևավորվի նոր իշխանություն, իր առաջին հրամանագրով, իսկ գուցեև օրենքով, պետք է վերադարձնի բոլոր այն միջոցները, որոնք իշխող խմբակցությունն ու դրա ձևավորած կառավարությունը գողացել են բյուջեից՝ պարգևավճարների անվան տակ։ Քանզի ինչի՞ համար են տրվել այդ պարգևավճարները։ Լավ աշխատանքի՞։ Թե ինչպիսիք են այդ «լավ աշխատանքի» արդյունքները, ակներև է։
Վերջին զվարճալի նորությունը. «Իր ուսապարկերը» խմբակցությունը հանդիպել է վարչապետի հետ և որոշել, որ «հասարակության լայն շերտերի շրջանում չկա արտահերթ ընտրությունների պահանջ»: Նրանք վճռել են, թե իրենք կարող են ինչ-որ բան վճռել։ «80+ ուսապարկերը որոշել են, թե կարելի է ապաշնորհ տանուլ տալ պատերազմը, ծնկի գալ թշնամու առաջ, վաճառել հայրենիքն ու շարունակել մնալ իշխող կուսակցություն»։
Արցախի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Վիտալի Բալասանյանը Արցախի հեռուստատեսությամբ հանդես է եկել հայտարարությամբ, որում հերքել է այն լուրերը, թե Ստեփանակերտի պետական շենքերի վրա տեղադրվելու են ադրբեջանական դրոշներ, թե ադրբեջանցիները գնումներ են կատարում Ստեփանակերտի առևտրի կետերում, իսկ քաղաքի առանձին թաղամասեր բնակեցվելու են ադրբեջանցի ընտանիքներով:
Ռոբերտ Քոչարյանի վերջին հարցազրույցի առաջացրած արձագանքը սպասելիորեն մեծ էր։ Բազմաթիվ առումներով։ Մասնավորապես, նոր փաստարկներով համալրվեց դավաճանության վարկածը, որն այնուամենայնիվ տեղի է ունեցել... Բայց հիմա նույնիսկ այդ մասին չէ խոսքը: