«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Ինչպես կատակում են սոցիալական ցանցերում, Հայաստանն այնպիսի երկիր է, որտեղ Զինված ուժերի Գլխավոր շտաբի միանգամից երեք ղեկավար կա. Փաշինյանի նշանակած Արտակ Դավթյանը, Վարչական դատարանի կողմից հայցի ընդունումից հետո պաշտոնում վերականգնված Օնիկ Գասպարյանը և Գլխավոր շտաբի պետի պաշտոնակատար Ստեփան Գալստյանը... Դե ինչ, ինչպես ասում է ժողովրդական խոսքը՝ «Շատ ըլնի, քիչ չըլնի»։
Լևոն Տեր-Պետրոսյանի այն հայտարարությունը, որ լավ կլինի, եթե Նիկոլը փասա-փուսան հավաքի ու ծպտյալ կարգավիճակով գոնե երկու-երեք տարի ծվարի Հայաստանից հեռու ինչ-որ տեղ, մեծ վրդովմունք առաջացրեց ուսապարկերի խմբակցությունում։ Պատգամավոր Հովիկ Աղազարյանը. դե, հենց այն, որը կատակերգական սկետչների հերոս է դարձել, ընդհանրապես կատաղության մեջ էր. այդ ո՛նց համարձակվեց Լևոնը նման բան առաջարկել։
Չէր հասցրել մարել Հայաստանում UNICEF-ի ներկայացուցիչ Մարիան Քլարք-Հաթինգի հետ կապված սկանդալը, երբ բռնկվեց նորը: Հիշեցնենք. Քլարք-Հաթինգը Հայաստանի կառավարության կողմից հայտարարվել է պերսոնա նոն գրատա։ ԶԼՄ-ներում տեղեկություններ էին հայտնվել, որ տիկինը աշխատում է Մեծ Բրիտանիայի և Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունների համար:
Հայաստանում կա մի կիսահասարակական, կիսաքաղաքական գործիչ, որն այդ ուղի ոտք է դրել անցած դարի ութսունական թվականներին, ինչպեսև, ըստ էության, շատ-շատերը։ Անունը, ներող կլինեք, չեմ բացահայտի, խնդրում եմ հավատալ խոսքիս։
Ինչո՞ւ ընդդիմությունը մինչև հիմա չի ստիպել Նիկոլին հրաժարական տալ։ Ավելի ճիշտ՝ նույնիսկ ոչ թե ընդդիմությունը, այլ ավելի շուտ գրեթե ողջ հասարակությունը, եթե նկատի առնենք ամենատարբեր կառույցներից արված հայտարարությունները Փաշինյանի հրաժարականի պահանջով։
Այնուամենայնիվ արժանին մատուցենք Փաշինյանին։ Գլուխ թլսորելու մեծ վարպետ է։ Նկատի ունենք Փաշինյանի պատճառաբանությունները իր հրաժարականի և արտահերթ ընտրությունների թեմայի առնչությամբ։ Իբր՝ ինքը համաձայն է, բայց իրեն պետք է խորհրդարանական ուժերի հուշագիրը։ Իբր՝ համաձայն է, բայց իրեն պետք է քաղաքական բոլոր ուժերի կոնսենսուս։ Իբր՝ համաձայն է, բայց պետք է լինի ժողովրդի կամքը։ Իբր՝ համաձայն է, բայց հարցերը չպետք է լուծվեն ծածուկ կերպով։ Եվ այլևայլ լյա-լյա-լյա…
Փաշինյանը հարցազրույց տվեց 1in.am կայքին։ Ցուցանշական է արդեն իսկ այն, որ տվեց բնավ ոչ հեռուստաալիքներից որևէ մեկին։ Նույնիսկ ոչ Հանրայինին, այսինքն Պետական հեռուստատեսությանը։ Ուրեմն վստահ չէ, որ Պետրոսն էլ, նույնիսկ հավատարիմ Պետրոսը անհարմար հարցեր չի տա իրեն ուղիղ եթերում։ Դրա համար էլ գնաց իր այն իբր ընդդիմախոսների մոտ, որոնք քննադատում են իրեն ոչ թե ակնհայտ ձախողումների, այլ «նախկինների» նկատմամբ չափազանց «թավշե» վերաբերմունքի և ոչ բավարար արևմտամետ թեքվածքի համար։
Ըստ վիճակագրության տվյալների՝ 2018-ի գարնան իշխանափոխությունից հետո պետպարտքն աճել է 2,3 մլրդ դոլարով։ Պետական պարտքի թույլատրելի սահմանը, աշխարհի տնտեսագետների կարծիքով, կազմում է ՀՆԱ-ի 60%-ը, սակայն այսօր այն արդեն կազմում է 65-66%: Հայաստանին դեֆոլտ է սպառնում։ Ինչպես նշում է Միքայել Մինասյանը, այս պահին ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացու վրա արդեն 2960 դոլարի իրական պարտք կա, նոր իշխանությունը հաջորդ սերունդներին թողնում է ահռելի պարտքեր և անմրցունակ տնտեսության դատապարտված երկիր:
Սուրեն Զոլյանը՝ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Միքայել Զոլյանի հայրը, այլևս չդիմացավ և, անդրադառնալով նախորդ տարվա սեպտեմբերին Փաշինյանի հեղինակած «Սխալվելու վճռականությունը՝ ճշմարիտ ճանապարհ» հոդվածին, գրեց. «Ապուշը իրոք ունի սխալվելու իրավունք։ Դրա համար էլ վտանգ ներկայացնող ապուշներին մեկուսացնում են, որ իրենց սխալվելու իրավունքը ուրիշների գլխին պատուհաս չդառնա»։ Ամեն ինչ ճիշտ է. լավ կլիներ, որ Զոլյան կրտսերը խոստովաներ իր սխալը։
«Մեզ մոտ Հայաստանի իշխանությունների նկատմամբ անվստահության տարրեր են ծագել»։ Այսպես քաղաքավարի է արտահայտվում Ռուսաստանի հայերի միության փոխնախագահ Գերման Անանյանցը։