«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Նիկոլ Փաշինյանը շրջում է Սյունիքի գյուղերով և տանջահար գյուղացիներին ցույց տալիս Ոսկեպար գյուղի մոտ փշալարերով կապած ցանկապատի ինչ-որ լուսանկար թե տեսանյութ: Ցույց է տալիս սույնը և հրճվում. իբր՝ տեսեք, այն դիրքերի փոխարեն, որոնք մենք հրամցրեցինք Ադրբեջանին, հիմա այնտեղ փշալարեր են, որոնց միջով ոչ մի կով չի սպրդի... Այն մասին, թե «կսպրդի» արդյոք փշալարերի միջով դիպուկահարի գնդակը, հրետանային արկը կամ կամիկաձե ԱՕԹՍ-ը, վարչապետը խոհեմորեն լռում է։ Բայց սյուռը դա չէ:
Ինչպեսև ենթադրվում էր, բռնաճնշումներ ծավալվեցին։ Իսկ ուրիշ ի՞նչ անի Փաշինյանը։ Պետք է, չէ՞, ինչ-որ կերպ արդարացնի ուժայինների գործողությունները հունիսի 12-ին, երբ ցուցարարների վրա սկսեցին լուսաձայնային նռնակներ նետել։ Նետել տասնյակներով, ինչի արդյունքում շատերը վնասվածքներ ստացան, ոմանք էլ՝ խեղվածքներ: Լուսաձայնային գրոհն ուղեկցվում էր ծեծով, ձերբակալություններով, հետագա նվաստացումներով՝ արդեն ոստիկանական բաժանմունքներում։
Չարժե հուսալ, թե Փաշինյանը կանգ կառնի փոքր արյան վրա։ Նրա կարման դեռ չի կշտացել, այն ընդհանրապես անկուշտ է. դրա ապացույցները քիչ չեն, սկսած 2008-ի մարտի 1-ից։ Այլապես վաղուց հրաժարական տված կլիներ։
Եվ այսպես, հերթական «բարի լուրը» կառավարությունից. ԱՄՆ պետքարտուղարի Եվրոպայի և Եվրասիայի հարցերով տեղակալ Ջեյմս Օ'Բրայընի գլխավորած ամերիկյան պատվիրակության հետ անցկացված քննարկումների արդյունքում ընդունվել է հայ-ամերիկյան համատեղ որոշում՝ երկու երկրների համագործակցությունը «ռազմավարական գործընկերության» մակարդակի հասցնելու վերաբերյալ…
Հայաստանի ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանի լեզուն կրկին բացվեց։ Պատասխանելով լրագրողների հարցերին, նա հայտարարեց, թե Ռուսաստանը «քցել է Հայաստանին», թեև Հայաստանը, «երեխայի նաիվությամբ հավատացել է, որ Ռուսաստանն իրեն մենակ չի թողնի»: ԱԺ նախագահի խոսքերով՝ Ռուսաստանի նկատմամբ Հայաստանի ոչ բարեկամական քայլերի մասին խոսելուց առաջ՝ Մոսկվայում թող նայեն 2020-ից հետո իրենց քայլերին։
Ի՞նչ ուղիներ ունի Հայաստանը: Իշխանությունների ընտրած ուղին Անկարայի և Բաքվի պահանջներին աստիճանաբար զիջել շարունակելն է։ Նիկոլ Փաշինյանը, ճիշտ է, դա անվանում է փոքր-ինչ այլ կերպ. «ռիսկերի կառավարում»։ Ինչ-ինչ, բայց տերմիններ հորինել նրա մոտ ստացվում է։
Հայտնի բան է. քանդելը հեշտ է, կառուցելն է դժվար: Փաշինյանը շատ բան քանդեց ու շատ բան խեղեց։ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում խեղվեց մի ամբողջ երիտասարդ սերունդ։ Հետո փլուզվեց Արցախը։ Կազմաքանդված են Հայաստանի անվտանգության համակարգը, Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը, ինքնիշխանությունը։ Եվ ոչ պակաս կարևոր մի բան. Փաշինյանը սպանեց մարդկանց հավատը նորմալ ժողովրդական առաջնորդի հնարավորության նկատմամբ: Դժվար է սոսնձել կոտրածը, մարդկանց հավատը հեշտ է ոչնչացնել, վերակենդանացնելն է դժվար: Արդյունքում՝ անտարբերություն, անկում, հուսալքություն…
Պատասխանելով հրաժարականի պահանջով բազմահազարանոց հանրահավաքների վերաբերյալ լրագրողների հարցերին, Փաշինյանը զվարճալի արձագանքեց. ասաց, որ մարդկանց հաշվելու սիրահար չէ։ Սա պատասխանն է ընդդիմության այն ներկայացուցիչներին, որոնք միամտաբար հավատում են, որ եթե այսօր ավելի շատ մարդ գա հանրահավաքի, քան երեկ, ապա Փաշինյանը կհիշի ժողովրդի պահանջի դեպքում հեռանալու պատրաստակամության մասին իր հավաստիացումները։ Եվ հանգիստ կհեռանա: Մոտավորապես այնպես, ինչպես Սերժ Սարգսյանը։ Առանց հեքիաթներ պատմելու: Առանց լեգիտիմության մասին մանտրաներ ծոր տալու: Առանց նոր ընտրություններ նշանակելու, ընդ որում մնալով վարչապետի պաշտոնակատար։
Երբ մարդը հանճարեղ է, դա չընդունել չես կարող: Սա վերաբերում է Վլադիմիր Վիսոցկուն՝ այծքաղին սիրահարված ընձուղտի մասին իր կատակ երգով։ Ավելի ճիշտ՝ այն փաստին, որ ոչ այնքան ընձուղտն է մեղավոր ստեղծված իրարանցման մեջ, որքան ոմն հավը, ավելի ճիշտ՝ թութակը, որը ճյուղին նստած ճղավում էր, թե ընձուղտը մեծ է, ուստի իրեն ավելի լավ է երևում՝ ինչը ոնց:
Փաշինյանի սիրելի զբաղմունքը «գամերը ձգելն» է։ Երբ տեսնում է, որ իր իշխանությանը վտանգ է սպառնում, նա չի գնում փոխզիջումների, չի փորձում լսել ընդդիմախոսին, հարթել հակասությունները։ Հակառակը. ահագնացնում է լարվածությունը, փորձում սադրել ավելի թեժ կրքեր, հուսալով, թե թշնամին (իսկ նա հենց որպես թշնամի է ընկալում ընդդիմախոսներին) կընկրկի: Այդպես էր 2021-ի գարնանն ու ամռանը, երբ նա խոստանում էր չագուճով ջարդել իր ընդդիմախոսների գլուխը, սպառնում «շինել» բոլոր ընդդիմադիրներին՝ բառի ամենաանպարկեշտ իմաստով։ Եվ այդպես շարունակ…