«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Արդարացան փորձագետների և քաղաքական գործիչների վատթարագույն կանխատեսումները. Ադրբեջանը լայնածավալ ռազմական ագրեսիա է սկսել Արցախի Հանրապետության դեմ։ Կեսօրից հետո սկսեցին հաղորդագրություններ ստացվել տարբեր զինատեսակներից ինտենսիվ գնդակոծությունների, կամիկաձե դրոնների կիրառման, Շուշիի մերձակայքում ընթացող մարտերի, օդային տագնապների, կապի ընդհատումների մասին... Ստեփանակերտի բնակիչները զանգվածաբար պատսպարվում են ռմբապաստարաններում և նկուղներում:
Հաշվի առնելով երկրում խորացող աղետն ու անվտանգային իրադրությունը՝ Արցախի Հանրապետության իշխանությունները որոշում են կայացրել ընդունել Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի Ստեփանակերտի գրասենյակի և խաղաղապահ առաքելություն իրականացնող ռուսական զորախմբի հրամանատարության համատեղ առաջարկը՝ Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի մեքենաներով Բերձորի միջանցքով Գորիս-Ստեփանակերտ մայրուղով և Ակնա-Ստեփանակերտ ճանապարհով հումանիտար բեռների (արտասահմանյան ծագում ունեցող ապրանքներ) համաժամանակյա տեղափոխման վերաբերյալ, երեկ տեղեկացրել է Արցախի տեղեկատվական շտաբը։ Ծանր հուզական խորապատկերը, որն ակնհայտորեն զգացվում է նույնիսկ պաշտոնական տեքստում, ընդգծված է շրջափակման պայմաններում հացի օրաբաժնի մասին հիշատակմամբ. «ցավոք սրտի, ոչ միշտ է հաջողվում ամեն օր ապահովել կտրոնային համակարգով նախատեսված քաղաքացուն օրական հասանելիք 200 գրամ հացը»։ Թե ով է Հայաստանում հիշում այդ աղքատիկ 200 գրամի մասին՝ անպատասխան մնացող հարց է…
Գրեցի՝ «չի կարողանում» և... մտքերի մեջ ընկա։ Ոչ, ամենևին էլ այդպես չէ. նա չի ցանկանում և մտադիր չէ դա անել, վաղուց մոռացել է հայրենի երկրի տարածքում երկօրյա պատերազմում իր Հայրենիքը պաշտպանելիս զոհված երիտասարդ զինվորին: 33-ամյա Շիրազ Խաչատրյանը զոհվեց նախորդ տարվա սեպտեմբերյան մարտերում, և նրա դին մինչ օրս մնում է Գեղարքունիքի մարզի Կուտական գյուղի դիրքերում:
«Փաստացի Հայաստանը պաշտոնապես թույլ է տալիս Թուրքիային լինել Արցախյան հակամարտության կողմ։ Սրանից առաջ դիվանագիտական մակարդակում մենք մշտապես Թուրքիայի այդ փորձերը տապալել ենք։ Այժմ ինքներս ենք բերում Թուրքիային և ներգրավում խաղի մեջ»,- համարում է թուրքագետ Վարուժան Գեղամյանը։ «Մինչ այժմ ընդունված էր խոսել Ռուսաստան-Արևմուտք երկընտրանքի մասին՝ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության պարագայում, սակայն հիմա ակնհայտ է, որ Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև Երևանն ընտրել է Անկարային, որքան էլ սա պարադոքսալ և առաջին հայացքից անտրամաբանական հնչի»,- համակարծիք է քաղտեխնոլոգ Վիգեն Հակոբյանը:
Եվ այսպես, Արցախի Հանրապետությունում տեղի ունեցավ իշխանափոխություն։ Նոր նախագահ Սամվել Շահրամանյանի շուրջ միավորվել են քաղաքական բոլոր ուժերը՝ բացառությամբ Սամվել Բաբայանի կուսակցության, որը, սակայն, չհամարձակվեց դիմել բացահայտ առճակատման և ուժային գործողությունների: Ընտրություններն Ազգային ժողովում անցան առանց ցնցումների, որոնց վտանգն ակնհայտ էր: Այդուհանդերձ հասկանալի է, որ լարվածությունը ոչ միայն պահպանվում է, այլև շարունակելու է աճել։
Լիակատար տպավորություն է ստեղծվում, որ Հարավային Կովկասի տարածաշրջանի բոլոր արտաքին դերակատարները, չենք խոսում արդեն երկու տեսակի թուրքերի մասին, շունչը պահած սպասում էին Արցախի վերաբերյալ Փաշինյանի հայտարարությանը, որպեսզի նետվեն ըստ դրա ճշգրտելու իրենց նախկին ողջ քաղաքականությունը։ Ավելին, սույն կերպարի փաստացի խոսամոլությունը ողջ թափով օգտագործվում է նրանց կողմից՝ որպես սեփական անմաքուր քաղաքականության, իսկ ներկա իրավիճակում նաև Արցախի հայկական մասի ամբողջական պաշարման և ցեղասպանության ուղղությամբ գործողությունների կամ անգործության արդարացում և կոծկում։
Օգոստոսի 28-ին Արցախի նախկին պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը հաղորդեց այս օրերին հազվագյուտ լավ նորություն. Լիխտենշտեյնի արքայազն Միխաելը պատրաստակամություն է հայտնել գլխավորելու մարդասիրական օդային օգնությունը դեպի շրջափակված Արցախ և գտնվելու մարդասիրական օգնությունը տեղափոխող օդանավում:
Իր տիրոջ կամքով հատուկ հանձնարարություններով դեսպանի դիվանագիտական աստիճանի բարձրացած Էդմոն Մարուքյանը սոցցանցերի իր էջերում ու միկրոբլոգներում պարբերաբար «մերկացուցիչ» գրառումներ է կատարում Արցախում տիրող իրավիճակի մասին։ Օրինակ, երեկ նա Նիկոլի օրինակով հայտնեց, որ «Բաքուն նախատեսում է Լաչինի միջանցքի միակողմանի բացում՝ Լեռնային Ղարաբաղի հայերին տարածքից դուրս մղելու նպատակով՝ առանց վերադարձի հնարավորության»։ «Սա էթնիկ զտման դասական քաղաքականություն է. սկզբում անդադար գնդակահարում, սպանում, գրավում են մարդկանց, երկար ժամանակ սովամահ են անում նրանց, իսկ հետո ճանապարհ են բացում, որ հյուծված մարդիկ լքեն Լեռնային Ղարաբաղը»,- վրդովվել է Մարուքյանը, ընդ որում ջանադրաբար խուսափելով գրել «Արցախ», ինչպես որ հրահանգված է փաշինյանական բոլոր հաճկատարներին։ Դեսպանի արդար զայրույթի միակ հետևանքը եզրահանգումն է. «Դա պետք է դադարեցվի միջազգային միջամտությամբ»։
Օգոստոսի 14-ին Հայաստանն արթնացավ՝ հերթական անգամ ցնցված սարսափելի ողբերգության գույժից. Երևան-Գյումրի ավտոճանապարհին տեղի ունեցած գիշերային վթարի հետևանքով զոհվել է 11 մարդ, որոնք վերադառնում էին Արևմտյան Հայաստան կատարած ուղևորությունից: Այս ողբերգությունն ինքնին նոր փորձություն դարձավ գրեթե անդադար եռամյա ստրեսի մեջ գտնվող հասարակության համար, սակայն ուղևորներից մեկի մահը ունեցավ նաև հետևանքներ, որոնք դժվարությամբ կարող է պատկերացնել ժամանակակից մարդը, եթե ծանոթ չէ ադրբեջանական անսահման բարբարոսության, դաժանության և ցինիզմի քաղաքականությանը:
Օգոստոսի 16-ին ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստի արդյունքներն արդեն ծամվել-ծամծմվել են փորձագետների կողմից, տրվել են գնահատականներ, որոնք արձանագրել են անվտանգության և մարդու հիմնարար իրավունքների ու ազատությունների պահպանման միջազգային մեխանիզմների գործնական կաթվածահարությունը: Հենց այն նորմերի, որոնք դրված են ՄԱԿ-ի և նրա ինստիտուտների ստեղծման ու գործունեության հիմքում։ Օգոստոսի 16-ին նրանք հաստատեցին իրենց դժկամությունն ու անկարողությունը՝ միջամտելու իրավիճակին, որպեսզի կանխվի ցեղասպանությունը, համաձայն միջազգային իրավունքի կարևորագույն փաստաթղթերից մեկի՝ Ցեղասպանության հանցագործությունը կանխարգելելու և պատժելու մասին կոնվենցիայի։