«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Մի քանի ժամվա տարբերությամբ Երևանում և Թբիլիսիում հնչեցին իշխանության բարձրագույն շրջանակների ներկայացուցիչների երկու հայտարարություններ։ Տարօրինակ զուգադիպությամբ երկուսն էլ վերաբերում էին նույն թեմային: Բայց տարօրինակ ոչինչ չկար հակադիր ասելիքի մեջ. այդ սկզբունքային տարբերությունը նկատվել ու նշվել է արդեն բազմիցս։ Ավաղ, բնավ ոչ հօգուտ Երևանի։
Երեկ հանրային ուշադրության կենտրոնը Երևանից կրկին փոխադրվեց Տավուշի Կիրանց գյուղ, որտեղ Հայաստանի դե ֆակտո իշխանություններն արագացված տեմպով թշնամուն են հանձնում երկրի տարածքները։ Կարճ դադարից հետո լրահոսը կրկին ողողվեց գյուղից ստացվող հաղորդագրություններով ու տեսանյութերով, որոնք ցույց են տալիս իրապես աղետալի վիճակը. VIII դարի եկեղեցին՝ «սահմանից» մի քանի տասնյակ մետր հեռավորության վրա, նոր կառուցվող դպրոցը՝ ոտքով մեկ րոպեից պակաս քայլելու հեռավորության վրա, մի քանի ընտանիքների տրվել է մեկ ամիս՝ իրենց տներն ազատելու համար, դրանք թողնելով ադրբեջանցիներին…
Այդ մարդն ամեն օր ինչ-որ նոր բան է հաղորդում մեզ՝ մեր իսկ մասին, այն մասին, թե ինչպիսին պետք է դառնանք մենք՝ հայոց պետությունը։ Նա խոսում է պարզ լեզվով, բայցև շատ հաճախ՝ բանաձևերով, որոնք ասես ճախրում էին օդում, բայց մենք չէինք հասկանում դրանք և չէինք որսում: Նա բառացիորեն երկու շաբաթվա ընթացքում դարձրեց մեզ բոլորովին այլ մարդիկ, պարզապես փոխակերպեց դեռ վերջերս մոլորված, անողոք ճակատագրին հնազանդված, Հայրենիքի, պետության և սեփական անձի վերջնական աղետը կանխելու համար իր անելիքը չիմացող, հուսահատված և ամենքի հանդեպ հավատը կորցրած ժողովրդին։ Եվ կրկին վերածեց ազգի:
Կրկին եկավ այդ օրը՝ մայիսի 8-ը։ Օր, երբ իրականացվեց «Հարսանիք լեռներում» եզակի ռազմական գործողությունը: Օր, որը նախկինում մեզ համար առանձնահատուկ, Շուշին մեզ վերադարձրած տոն էր, որ լցնում էր մեր սիրտը հպարտությամբ, ցնծությամբ, անասելի երջանկությամբ: Կրկին եկավ օրը, որն արդեն չորրորդ անգամ լի է դառնությամբ, ահռելի, պատմական մասշտաբի կորստի զգացումով և սիրելի քաղաքի նկատմամբ անտանելի կարոտով: Աղետի վշտով, որը կուղեկցի մեզ մշտապես, քանի դեռ չենք վերադարձել 1992 թվականի մայիսի 8-9 և կրկին կատարված չենք զգացել պատմական առաքելությունը՝ Շուշիի ազատագրումը:
«Ես հավատում եմ՝ հոգևոր Հայաստանը հաղթելու է «թազա Հայաստանին», ոգին հաղթելու է «դուխ»-ին, եռագույնը հաղթելու է «սևին» ու «սպիտակին»,- Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանի այս խոսքերն արդեն թևավոր են դարձել, դարձել են Տավուշում սկիզբ առած և համաժողովրդականի վերածվող շարժման կարգախոսն ու կվինտէսենցիան: Ինչպես այդ մարդու կերպարը դարձավ հավատի, պայքարի և Հայրենիքի խորհրդանիշ:
Ուղիղ 33 տարի առաջ՝ 1991 թվականի ապրիլի 30-ին սկսվեց ամենասարսափելի ոճրագործություններից մեկն ընդդեմ հայ ժողովրդի։ «Կոլցո» գործողությունը, որի առաջին թիրախը Գետաշեն և Մարտունաշեն հերոսական գյուղերն էին, ձգվեց մինչև օգոստոսի 20-ը, և այդ գրեթե 4 ամիսների ընթացքում շուրջ 26 հայկական գյուղեր ենթարկվեցին ռազմական ագրեսիայի, էթնիկ զտումների, բռնի տեղահանման և ցեղասպանության: Հենց այդ շրջանում ցեղասպանության թուրքական քաղաքականության իրավահաջորդի՝ Ադրբեջանի շահերը համընկան խորհրդային կենտրոնի շահերի հետ։ Ճիշտ նույն կերպ այդ շահերը հայ ժողովրդի համար ողբերգական կերպով համընկան 2023 թվականի աշնանը, երբ ռուս խաղաղապահները դարձան հայկական Արցախի վերջնական ահաբեկչական գրավման և բռնազավթման Բաքվի ու Անկարայի հանցավոր ծրագրերի իրականացման լուռ վկաները, իսկ ըստ էության՝ աջակիցները։
Վերջին՝ տագնապալի և վտանգավոր զարգացումներով լի շաբաթվա ընթացքում երեք անգամ տեղեկություններ ստացվեցին բռնազավթված Արցախում բարբարոսների կողմից հայկական հետքի շարունակական համակարգված ոչնչացման մասին։ Աշխարհի և առաջին հերթին հենց Հայաստանի փաստացի լռությունը արձակում է ադրբեջանցի վանդալների ձեռքերը՝ հնարավորություն տալով Ալիևին նպատակաուղղված վերացնել Արցախում հայկական ոգին, որպեսզի պայմանական «վաղը» երկրամասի իրական տերերը չկարողանան ապացուցել իրենց իրավունքները նրա նկատմամբ։ Բաքվում շատ լավ հասկանում են, որ դրա համար պետք է ոչնչացնել նախևառաջ սրբավայրերը՝ տաճարներն ու հին հայկական գերեզմանատները։ Եվ առաջին հերթին Շուշիում՝ պատմության գլխավոր վկա և Արցախի հայկական ինքնության գլխավոր պահապան քաղաքում։
Ապրիլյան պատերազմի և դրա հանգամանքները «քննող» ԱԺ հանձնաժողովի գործունեության մասին նախորդ հրապարակումներից մեկում այս թեման արդեն թեթևակի շոշափվել է։ Խոսքը, մասնավորապես, այն մասին է, որ հայաստանյան փորձագիտական շրջանակներում դեռևս 2020-ի դեկտեմբերին՝ 44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո, կասկածներ առաջացան այդ հանձնաժողովի իրական նշանակության վերաբերյալ։ Այսպես, լայն արձագանք ստացավ, ընդ որում՝ ոչ միայն Հայաստանում, ռազմական փորձագետ Կարեն Վրթանեսյանի գրառումն այն մասին, որ խորշելի Անդրանիկ Քոչարյանի գլխավորած հանձնաժողովը, հնարավոր է, իրականում թուրքական հատուկ ծառայությունների գործողություն էր։
Մի քանի օր առաջ Հայաստանի խորհրդարանում բարձրացվեց Հայաստանում Եվրամիության քաղաքացիական դիտորդական առաքելության (EUMA) կազմում Թուրքիայի ընդգրկման հնարավորության թեման: Հարցն ամենևին էլ հռետորական չէ, քանի որ դրա համար, ինչպես պարզվում է, անհրաժեշտ է երեք պայման. Հայաստանի համաձայնությունը, Թուրքիայի համաձայնությունը և ԵՄ որոշումը։ Այս պայմաններից ոչ մեկը ՀՀ գործող իշխանությունների օրոք անհնարին չի թվում. հակառակը, դրանք բոլորը բավական հեշտ իրագործելի են։
2018 թվականի ապրիլի 23-ին իշխանության ձգտող «հեղափոխականների» հերթական հանրահավաքի ժամանակ բարձրախոսը հանձնեցին ոմն տարեց մարդու, որը ներկայացավ իբրև Արցախի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի պապիկ։ Ապրիլյան պատերազմից անցել էր ընդամենը 2 տարի, և արևաշող տղայի՝ Ռոբերտի ու նրա ծառայակիցների փառքը դեռ թնդում էր Հայաստանով մեկ: «Պապիկը» շատ զգացված հայտնեց, թե իբր՝ երազում տեսել է թոռանը, և նա խնդրել է իրեն պայքարել հանուն ազատության և չհանձնվել։ Այդ օրը ոչ մեկի մտքով անգամ չէր կարող անցնել, որ դա լկտի սուտ է։ Այդ մարդը ոչ մի կապ չուներ Ռոբերտի հետ, մարդկանց հրամցրեցին ընդամենը ցինիկ շոու, որը կազմակերպել էր փաշինյանական ոհմակը՝ ամբոխի հույզերն ու տրամադրությունները շահարկելու նպատակով։