Ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը։
Աշխատել է մամուլում. «Կոմունիստ» օրաթերթ, «Արդյունաբերական Հայաստան» ամսագիր, մամուլի կենտրոն, ավելի ուշ՝ ՀԽՍՀ թեթև արդյունաբերության «Իլիկ» շաբաթաթերթ։ 1995 թվականից՝ «ԳԱ»-ում։
Հրապարակումների թեմաները-իրավական, ներքաղաքական իրավիճակ, Ցեղասպանություն, գրախոսականներ։
Ըստ երևույթին, դուք մոռացել եք ձեր հիանալի անձնագրի մասին, Հայաստանի մեծարգո քաղաղաքացիներ։ Այն կոչվում է «Հայաստանի Հանրապետության հպարտ քաղաքացու անձնագիր», տպագրվել էր 500 հազար օրինակ տպաքանակով և կոչ էր անում քաղաքացիներին «այո» ասել Սահմանադրության փոփոխման վերաբերյալ հանրաքվեին՝ ՀՀ Սահմանադրական դատարանի մասով։ Հանրաքվեն նշանակված էր 2020 թվականի ապրիլի 5-ին։ Ի՞նչ եղավ հետո, հիշո՞ւմ եք, իմ հպարտնե՛ր։
Այս անիծյալ տարին ոչ մի կերպ չի ցանկանում ավարտվել։ Եվ չի ավարտվի, որովհետև ժամանակը Արցախում կանգ առավ 2023 թվականի սեպտեմբերի 9-ին, երբ ահաբեկիչ-պետություն Ադրբեջանը այս աշխարհի հզորների ծափահարությունների տակ հարձակվեց «հայ տեռորիստների» վրա, որոնք հազարամյակներ շարունակ ապրել են Լեռնային և Հարթավայրային Ղարաբաղում։ Թող թուրքական տանդեմի հերթական ռազմական հանցագործության ուղղակի և անուղղակի բոլոր մեղավորների համար վրա հասնի ճիշտ այնպիսի Նոր տարի, ինչպիսին ստիպված են լինելու դիմավորել արցախցի փախստականները Հայաստանում և նրանից հեռու։ Բայց միայն նզովելով ժամանակը տեղից չես շարժի։ Պետք է փորձել վերադառնալ այն ժամանակներին, երբ մենք հավատացինք մեր ուժերին 1988 թվականի փետրվարին, այն Վիշապի տարում։
Խոշոր քաղաքական գործիչներն ամենքի աչքի առաջ են։ Նրանց յուրաքանչյուր բառն ու քայլը ուշադրություն է գրավում, ակտիվորեն մեկնաբանվում։ Սակայն ժամանակի ընթացքում շատ բան մոռացվում է, ինչը հաճախ թույլ է տալիս անմաքուր ընդդիմախոսներին խեղաթյուրել փաստերը, վերաշարադրել իրականությունը իրենց համար նպաստավոր ձևով: Դա բանավեճերի է հանգեցնում մամուլում ու սոցցանցերում։ Անհրաժեշտություն է առաջանում հիշեցնել ասվածի ու արվածի մասին՝ դրան հավելելով ինչ-որ բան այն ամենից, ինչի մասին ժամանակին չարժեր նշել։ Այս համատեքստում արդիական է ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի գրասենյակի հրատարակած «Բանակցային առաջնագծում» ժողովածուի լույսընծայումը։ Նախագծի ղեկավարն է Մերի Հարությունյանը, լուսանկարները՝ Մարտին Շահբազյանի և Դավիթ Հակոբյանի: Տպաքանակը՝ 1000 օրինակ։
Վերջին տարիներին գնալով ավելի դժվար է գտնել պատշաճ բառերն ու սեփական վերաբերմունքն արտահայտել հայկական բանակի համար տոնական օրը՝ հունվարի 28-ին։ Ավելի ճիշտ, այս օրը նշանակալի է ոչ միայն զինվորական համազգեստով մարդկանց, այլև բոլոր նրանց համար, ովքեր հասկանում են, որ առանց բանակի մեր տարածաշրջանում անհնար է ապրել։ Այլապես կստացվի, լավագույն դեպքում, ըստ հայտնի տրամաբանության. եթե չկառուցես քո բանակը, ապա ստիպված կլինես կերակրել օտարինը, դրանից բխող բոլոր, այդ թվում՝ անկանխատեսելի հետևանքներով…
Գեթ մեկ վայրկյան, որը հանկարծ բաժանում է հին տարին նորից: Դարավոր ավանդույթի համաձայն՝ Ամանորի գիշերը դիմավորում են տոնական տրամադրությամբ, ապագայի ծրագրեր կազմում և հույս փայփայում, որ երազած ամենի գոնե մի մասը կիրականանա։ Այսօր Հայաստանում ապագայի ծրագրերի առումով վիճակը բարդ է։
Սեպտեմբերի 21-ը մեզանում տոն դարձավ 1991 թվականին, երբ դեռ լինելով ԽՍՀՄ կազմում՝ Հայաստանը համաժողովրդական հանրաքվեի միջոցով հռչակեց իր անկախությունը։ Այդ օրը «այո» ասաց քվեարկության մասնակիցների 99,31%-ը կամ ընտրական իրավունք ունեցող բնակչության 94,39%-ը։ Անկախ Հայաստանի առաջին քաղաքացին դարձավ սեպտեմբերի 22-ի ժամը 00:01-ին Հանրապետական հիվանդանոցում ծնված տղան: Ծնողներն էին՝ Բորիս Արշալույսի Նազարյանն ու Հասմիկ Հայկի Խալաֆյանը: Հետաքրքիր է, որտե՞ղ են նրանք հիմա և ի՞նչ անուն են տվել տղային։
Հունվարի 28-ը մեր տոնացույցում հայտնվեց 30 տարի առաջ: Մինչև 2021 թվականը մենք հպարտությամբ էինք նշում Բանակի օրը՝ մեծարելով նրանց, ովքեր Երրորդ Հանրապետության կայացման տարիներին արեցին ամեն ինչ, որպեսզի հայոց երկրի սահմանները հուսալիորեն պաշտպանված լինեն:
Տարին ավարտվում է... Ամանորի շեմին ընդունված է համեմատել դրականն ու բացասականը, ամփոփել հաշվեկշիռը և մխիթարիչ-խրախուսիչ առոգանությամբ համոզել միմյանց, որ հաջորդ տարին ավելի լավն է լինելու և անպայման բերելու է մեզ այն, ինչը պակասում էր անցնող տարում: 2020-ն ընթացավ այնպես, որ բազմաթիվ հայեր հաճույքով դուրս կնետեին այն իրենց կյանքից։ Եվ դեռ մեկ-երկու տասնակյակ էլ վրադիր կվճարեին, որպեսզի ժամանակը 2019-ից ցատկեր միանգամից 2021 թվական։ Բայց կառավարել ժամանակի ընթացքը մենք ամենքս դեռ չենք սովորել։
Երբ ինչ-որ բան սխալ է ընթանում, մտաբերում ես աստվածաշնչյան կանոնները՝ անարդար գործերի համար մինչև յոթը պորտ հատուցման մասին, և մխիթարվում ես նրանով, որ նախնիներդ, ըստ երևույթին, սխալ են ապրել, ահա և ստիպված ես պատասխան տալ սեփական և այլոց մեղքերի համար: Ճիշտ է, ուղղագիծ հայացք նետելով դեպի հետ (անձամբ ինձ իմ յոթը պորտը հայտնի է), տեսնում ես, որ մերոնք առանձնակի ծանր մեղքեր չեն գործել։ Գուցե, դրա համար էլ չի ընդհատվել հեռվից դեպի XXI դարասկիզբ ձգվող իմ ուղիղ թելը։ Սակայն բավ է անձնականի մասին։
Տարեց մարդիկ հիշում են 70, 80-ական թվականների նախատոնական օրերի անհոգ մթնոլորտը, երբ հաստատություններում աշխատանքն ավարտվում էր սահմանվածից երկու ժամ առաջ, իսկ մինչ այդ ընդմիջմանը անպայման զրնգում էին գավաթները և գործընկերները միմյանց պատմում էին իրենց տոնական ծրագրերի մասին։ Այսօր մենք ապրում ենք բոլորովին այլ՝ «սիրո և համերաշխության» հռչակված մթնոլորտում, որն իր դրոշմն է թողնում ինչպես առօրյայի, այնպես էլ տոների վրա։ Սակայն այդ մասին՝ քիչ ավելի ուշ։ Եկեք սկզբում հիշենք, որ սեպտեմբերի 21-ը Հայաստանի Անկախության օրն է։