«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Ցանկանում ենք բերել ևս մեկ օրինակն այն փաստի, որ Փաշինյանն, ըստ էության, պարզապես անընդունակ է որևէ օգտակար բան անել իր երկրի համար։ Գագիկ Ծառուկյանի գործը դասական օրինակ է, երբ իբր ուզում են, որ լավ լինի, իսկ ստացվում է ինչպես միշտ, անասելի վատ։
Նախորդ նյութում մենք շոշափեցինք հարցերի լուծման նկատմամբ միայն գալիք ընտրությունների մասին մտածող քաղաքական գործիչների մոտեցումների տարբերությունը գալիք սերունդների մասին մտածող պետական գործիչների մոտեցումներից: Արտաքին քաղաքականության ոլորտում դիտարկենք դա Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի օրինակով։
Ականատես ենք երկրի ողբերգությանը։ Եվ մի փոքրոգի մարդու ողբերգությանը, որը հանգամանքների բերումով հայտնվել է երկրի ղեկին։ Հայրենի փորձագետների մեկնաբանություններում հաճախ կարելի է հանդիպել այն պնդմանը, որ մենք արդեն մոտեցել ենք վտանգավոր գծին։ Անդարձելիության կետին։ Այլ կերպ ասած, եթե այս մարդկանց իշխանությունը, որոնք դատարկախոսությունից ու պիարից բացի ուրիշ ոչ մի բանի ընդունակ չեն, շարունակվի, ապա հետևանքները երկրի համար տխուր կլինեն։ Այս մասին վերջերս խոսեց նաև Արթուր Վանեցյանը։
Եվ այսպես, Հայաստանն ունի Պետեկամուտների կոմիտեի նոր ղեկավար, նոր ոստիկանապետ, ԶՈՒ գլխավոր շտաբի նոր պետ, Ազգային անվտանգության ծառայության նոր ղեկավար։ Ընդ որում Ազգային անվտանգության ծառայության պետի և ոստիկանապետի պարագայում դրանք այդ կառույցների արդեն երրորդ ղեկավարներն են Նիկոլ Փաշինյանի միանձնյա կառավարման երկուսից քիչ ավելի տարվա ընթացքում։
Իշխանությունների նոր գյուտը։ Սկզբում նրանք ասում էին, թե ստեղծված իրավիճակի համար մեղավոր է ժողովուրդը, որը չի պահպանում պատշաճ միջոցները։ Այդ առումով առանձնակի հոխորտում էր վարչապետը։ Հետո հասկացան, որ դա չի անցնում, հիմա ասում են, թե՝ այո, մենք քաղաքական պատասխանատվություն ենք կրում, բայց քաղաքական պատասխանատվությունը չի նշանակում մեղավորություն։ Եվ ընդհանրապես, հիմա մեղավորներ փնտրելու ժամանակը չէ։ Հետո հանձնաժողովներ կստեղծենք, կքննենք, իսկ հիմա պետք է կարգավորել ստեղծված իրավիճակը։ Բոլորով միասին լուծել անգիտակից ժողովրդին լուսավորելու, դիմակներ կրելու, տեստավորելու, հիվանդատեղերի, ԹԱՕ սարքերի խնդիրը…
Հայկական ավիաընկերությունները չեն կարողանում թռիչքներ կատարել դեպի Եվրոպա։ Համաձայն Եվրոպական հանձնաժողովի և ԵՄ թռիչքային անվտանգության կոմիտեի որոշման՝ դրա պատճառը Հայաստանի քաղաքացիական ավիացիայի կոմիտեի կողմից ոչ պատշաճ հսկողությունն է և սերտիֆիկացման գործառույթների անլիարժեք իրականացումը:
Մայիսի 8-ին Հայաստանի խորհրդարանում տեղի ունեցած իրադարձություններին դեռ կանդրադառնանք բազմիցս։ Եվ պատճառն ամենևին էլ այն տեսարանի ըմբոշխնումը չէ, թե ինչպես էին իշխող խմբակցության պատգամավորներ Սասուն Միքայելյանը, Արտակ Մանուկյանը և Վահե Ղալումյանը «սիրո և համերաշխության թավշե, ոչ բռնի հեղափոխության» համատեքստում ծեծի ենթարկում ընդդիմադիր խմբակցության առաջնորդ Էդմոն Մարուքյանին: Այն, ինչ տեղի էր ունենում խորհրդարանում մայիսի 8-ին, ցուցանշական է նաև այլ իմաստներով։ Խոսենք այդ տեսանկյուններից մեկի մասին։
Մայիսի 8-ին Հայաստանի խորհրդարանում Նիկոլ Փաշինյանի արտասանած պաշտպանական ճառը՝ ի սատարումն Սասուն Միքայելյանի, արժանի է ամենայն գովասանքի և, անշուշտ, կներառվի փաստաբանության դասագրքերում: Հատկապես դուր եկավ պասաժն այն մասին, թե իբր՝ ինչի՞ց է Էդմոն Մարուքյանը եզրակացրել, թե Սասուն Միքայելյանը շարժվում է իր կողմը։ Գուցե հուզված Սասունը որոշել էր դուրս գալ ծխելու և հանդարտվելո՞ւ։ Ինչո՞ւ է սադրիչ Մարուքյանն ընդառաջ գնացել նրան։
Անկեղծ ասած, մեղավոր եմ Նարեկ Մութաֆյանի առջև։ Երբ ստացվեց առաջին տեղեկատվությունն այն մասին, որ նրան ձերբակալել են դատավորի հանդեպ անհարգալից վերաբերմունքի համար, առաջին միտքն այն էր, թե նա կորցրել է ինքնատիրապետումը, վիրավորել դատավորին կամ, ավելի վատթար, հարվածել և, իհարկե, չէր կարելի դա անել։ Հետո նայեցի կադրերը, որոնք կարող է դիտել յուրաքանչյուրը։ Նարեկ Մութաֆյանի և Սարգիս Օհանջանյանի, այսպես ասած, հանցակազմը։
Եվ այսպես, ավարտվեց Փաշինյանի այցը ԱՄՆ, ինչը հարկատուների վրա նստեց ավելի քան 340 հազար դոլար։ Փողերն իզուր չեն ծախսվել։ Վարչապետի անդրօվկիանոսյան հայտարարություններից մենք իմացանք հետևյալ նորությունները. որոշ եկեղեցականներ պետք է ծնկի գան նոր իշխանության առջև, մամուլը ցանկանում է ջարդել նոր իշխանության ողնաշարը, Արթուր Վանեցյանը պետք է աղբանոց նետի իր ուսադիրները, որովհետև համարձակվեց քննադատել նոր իշխանությանը ի դեմս իրեն՝ Փաշինյանի, Գերագույն հրամանատարի, և վերջին անգամ այդպես իրենց պահել են պուտչիստները Ռուսաստանում 1991 թվականին…