«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Հայաստանի թուրք-ադրբեջանական լոբբին մտադիր չէ զիջել դիրքերը, իշխանական քարոզչությունն այս օրերին փորձում է անցնել գրոհի՝ հենվելով ձախողված քաղաքական գործիչների և արևմտյան հիմնադրամների վերահսկողության տակ գտնվող ԶԼՄ-ների վրա։
Երբեմն թվում է՝ դե, վե՛րջ, արդեն հատակն է, ավելի ցած գլորվել անհնար է։ Բայց պարզվում է՝ չկա հատակ այս վարչապետի պարագայում, չկա հատակ այս իշխանության համար։ Մանր ստախոս, մանր գող. նա հիշեցնում է Իլֆի ու Պետրովի վեպի հերոսին, որը քիչումիչ գողություն էր անում իր ղեկավարած անկելանոցի պացիենտներից…
44-օրյա պատերազմի ժամանակ ԱԱԾ տնօրենի պաշտոնակատար Միքայել Համբարձումյանի «5-րդ ալիք»-ին տված հարցազրույցը լրացուցիչ նրբագծեր հաղորդեց Փաշինյանի դեմ մեղադրանքներին: Մեղադրանքներ, որոնք շատերի մոտ ուղղակիորեն կապակցվում են «դավաճանություն» հասկացության հետ։ Ընդ որում՝ արդեն ոչ միայն բառի տարածված, լայն իմաստով, այլ հենց քրեադատավարական ընկալմամբ։
Դե ինչ, Նիկոլ Վովաևիչին և «Իմ քայլը» խմբակցությանը կարելի է շնորհավորել։ Այս անգամ Ալիևը Հայաստանի վարչապետին չանվանեց ո՛չ հարբեցող, ո՛չ էլ խեղկատակ։ Եվ նույնիսկ գլխով արեց՝ ի պատասխան Փաշինյանի ողջույնի։ Այդ ամենը վերջինս միանգամայն կարող է գրանցել իր ակտիվում։ Մանավանդ որ մնացած առումներով գրանցելու ոչինչ չկա…
Ինչո՞ւ Նիկոլը չի հեռանում: Մի՞թե չի տեսնում վերաբերմունքն իր հանդեպ։ Մի՞թե նա չունի ո՛չ ամոթ, ո՛չ խիղճ։ Մի՞թե չի հասկանում, որ երկրի վերածննդի առաջին քայլը պետք է լինի իր հեռանալը։
Գեներալ-լեյտենանտ Արշավիր Ղարամյանը հիշեցրեց 2019 թվականի օգոստոսի 5-ին Ստեփանակերտում Նիկոլ Փաշինյանի արտաբերած այն խոսքերը, որ «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»: Հիշեցրեց բնավ ոչ պատահականորեն։ Կանցնի մեկ տարուց քիչ ավելի, և այս տարվա դեկտեմբերի 21-ին Սիսիանում Նիկոլը կասի. «Տեղ գյուղից այն կողմ Ադրբեջանն է»։
ԽՍՀՄ, ութսունականների վերջ։ Չեռնենկոյի մահից հետո Քաղբյուրոյի հնաբնակ, Արևմուտքի հետ բանակցություններում հմտացած Անդրեյ Գռոմիկոն Քաղբյուրոյի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում առաջարկում է Միխայիլ Գորբաչովին: Ինչո՞ւ նա այդպես վարվեց՝ զիջելով ճանապարհը, երկրի փաստացի առաջնորդի աթոռին նստեցնելով Քաղբյուրոյի ամենակրեատիվ ու Արևմուտքին ձեռնտու անդամին։ Այս հարցը սպառիչ պատասխան չունի և հավանաբար երբեք էլ չի ունենա։ Կան առանձին դիվանագետների առանձին վկայություններ՝ դրան նախորդած շրջանում Գորբաչովի և արևմտյան քաղաքական գործիչների շփումների մասին, կան տարբեր կասկածներ, բայց ոչ ավելին:
Փաշինյանի շուրջ օղակը շարունակում է սեղմվել։ Արդեն նաև ԼՂՀ նախագահ Արայիկ Հարությունյանն է խոսում այն մասին, որ պատերազմը կարելի էր կանխել ավելի վաղ՝ առանց այդքան կորուստների և ավելի լավ պայմաններով, և որ «հնարավոր էր նախօրոք այնպես անել, որ հայկական զինված ուժերը ավելի լավ պատրաստված լինեին պատերազմին»։
Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական ձեռքով Հայաստանը վերածվեց «Failed state»-ի՝ չկայացած պետության։ Պետություն, որն անկարող է ինքնուրույն պահպանել իր գոյությունը որպես կենսունակ միավոր, ինքնուրույն պաշտպանել իր շահերը։ Դեռ երեք ամիս առաջ մենք հետխորհրդային տարածքի կայացած պետություններից մեկն էինք, բայց հայտնի կառույցների և երկրների գործակալական ցանցը, գումարած՝ Նիկոլ Փաշինյանը, արեցին իրենց սև գործը, և այսօր մենք ապրում ենք նոր իրողությունների պայմաններում։
Նիկոլ Փաշինյանը ոչ միայն հասցրեց իրավիճակը հազարավոր զոհերի, տարածքների կորստի, տնտեսական բազմամիլիոնանոց ակնհայտ վնասի։ Նա գործնականում ի չիք դարձրեց նաև Լեռնային Ղարաբաղի անկախ կարգավիճակի հարցը։ Լեռնային Ղարաբաղը ճանաչելու սպառնալիքը, եթե Բաքուն գնա լայնածավալ արկածախնդրության, այդպես էլ մնաց լոկ սպառնալիք։ Թեև հենց պատերազմի թեժ շրջանում էր ամենահարմար պահը։